Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Հաւատալու շարժառիթը՝ յայտնեալ ճշմարտութիւններուն մարդկային բանականութեան լոյսին ներքին մարդուն ճշմարիտ եւ իմանալի երեւումը չէ՛։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մեր թուականէն աւելի քան հարիւր տարիներ առաջ կին մը իր ամուսինէն նոր հագուստ կը խնդրէ: Ամուսինը, անշուշտ, իր կինը անսահման սիրելով կը յօժարի այդ նոր հագուստը գնել, սակայն, կ՚ուզէ այդ մէկը «շահաւէտ» առիթի մը վերածել եւ հետեւեալ պայմանը առաջ կը քաշէ. հագուստը կ՚առնեմ, պայմանով, որ հարցումիս ճիշդ պիտի պատասխանես. կինը կը խոստանայ ճիշդ պատասխանել՝ պայմանով, որ ամուսինը հաստատ մնայ հագուստը գնելու իր որոշումին մէջ:

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մենք որպէս հայ ժողովուրդ մեր անցեալէն՝ անցած ճամբայէն դասեր չկրցանք քաղել. գուցէ աշխարհի վրայ ուրիշ ո՛չ մէկ ազգ չէ՛ ունեցած այնքան մտաւորականութիւն՝ ինչքան մենք, չէ՛ ունեցած այնքան գրականութեան ճամբով փոխանցուող խրատներ՝ ինչքան մենք, սակայն, միւս կողմէ եւս գոյութիւն չէ ունեցած նաեւ ազգ մը՝ որ այդ խրատները այնքան ոտնակոխած ըլլայ՝ ինչքան մենք:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Ճգնութիւնը արդի միտքին առհասարակ խորթ է եւ անհաղորդ եւ անըմբռնելի։ Մրցումներու, հսկայական մեքենական կոյր ուժերու անորոշ ընթացքով՝ գերզբաղած, արագընթաց եւ խճողեալ կեանք կ՚ապրինք ընդհանրապէս։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Զանազան առիթներով խօսած ենք դպրոցին կարեւոր դերին եւ արժէքին մասին, հաւատալով, որ դպրոցը՝ ընտանեկան դաստիարակութեան կողքին կարեւորագոյն ազդակներէն մէկն է ապագայ սերունդը հայ պահելու եւ անոնց մէջ հայու դաստիարակութիւն ու արժէքներ սերմանելու համար. առ այդ հաւատացա՛ծ ենք ու կը շարունակենք հաւատալ, որ մեր դպրոցները՝ մանաւանդ սփիւռքի տարածքին մէջ շահութաբեր միջոցներու չե՛ն կրնար վերածուիլ.

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Յակոբոս առաքեալ իր ընդհանրական նամակին մէջ կը գրէ. «Ուստի համբերո՛ղ եղէք, եղբայրնե՛ր, մինչեւ Տիրոջ գալուստը։ Տեսէք թէ ի՛նչպէս մշակը համբերութեամբ կը սպասէ, միչեւ որ աշնան եւ գարնան անձրեւները իջնեն եւ հողը իր թանկագին բերքը տայ։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Շատեր կը շեշտեն, թէ մա՛նաւանդ սփիւռքի մէջ մայրենի լեզուն կենդանի պահելու համար անհրաժեշտ է դպրոցը. մինչեւ որոշ ժամանակ համամիտ էինք այս մտածումին՝ սակայն այժմ փոխուած է մեր համոզումը:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Եթէ հարցնեն, թէ կեանքի մէջ ամենէն դիւրին բանը ի՞նչ է, անիկա՝ ուրիշին խրատ տալն է։ Արդարեւ, դիւրին է աժան խրատ տալ անոնց՝ որոնք վիշտի մէջ են։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Մարդկային կեանքին մէջ կան պահեր, երբ ամենէն ցանկալին եւս կը դառնայ յոգնեցուցիչ եւ կեանքը՝ որ մարդոց կողմէ ամենէն ցանկալին է, ան եւս կը յոգնեցնէ՝ նկատի ունենալով, որ ամէն բանի շատը տեղ մը յուսահատութեան կը տանի:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

«Երախտագիտութիւն»ը՝ եղած բարիքի մը փոխարէն շնորհակալութեան զգացումն է։ Ուստի, երախտագիտութիւնը առաքինութիւն մը չէ, քանի որ ան բնական զգացումն է, այն՝ ի՛նչ որ պէտք է զգայ մարդ։