ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ի տարբերութիւն այսօրուան, անցեալին կնոջ դերը թերագնահատուած էր. կինը դուրս էր ընտանեկան որոշումներէն. անոր ձայնն ու կարծիքը անտեսուած էր: Կինը հասարակական կեանքին մէջ մասնակցութիւն չունէր. անոր կատարածը գնահատուած չէր, որովհետեւ այդ բոլորը իր «պարտականութիւն»ներուն եւ «պարտաւորութիւն»ներուն մաս կը կազմէին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ղուկաս Աւետարանիչ, որպէս բժիշկ, բազմաթիւ հրաշքներ արձանագրած է իր Աւետարանին մէջ։ Զոր օրինակ, «Հաշմանդամ կնոջ բժշկութիւնը». (ՂՈՒԿ. ԺԳ 10-13), ուր կը հանդիպինք կնոջ մը՝ որ 18 տարիէ կը տանջուէր եւ Տէր Յիսուս զայն բժշկեց։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հաւատացէ՛ք, որ այս աշխարհի վրայ կարելի չէ՛ գտնել ուրիշ ազգ մը՝ որ յաջողի այնքան լաւ թաղել՝ ինչքան մեր ազգը: Թաղելը մեզի համար ի վերուստ տրուած շնորհք մըն է, Աստուածային պարգեւ մը պարզապէս:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ճիշդ այդպէս պիտի ըլլայ նաեւ մեռելներու յարութիւնը։ Մարմինը հող կը դրուի եղծանելի վիճակով, եւ յարութիւն կ՚առնէ՝ անե՛ղծ. հող կը դրուի անարգ, եւ յարութիւն կ՚առնէ՝ փառաւո՛ր. հող կը դրուի տկար, եւ յարութիւն կ՚առնէ զօրաւոր. հող կը դրուի իբրեւ շնչաւոր մարմին, եւ յարութիւն կ՚առնէ իբրեւ հոգեւոր մարմին։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ամէն ծնողք իր զաւակին լաւութիւնը մտածելով կը հաւատայ, որ ինք մի՛շտ ճիշդ է։ Այո, յարգանքը, որոշ տեղ մը հնազանդութիւնը որպէս անհրաժեշտութիւն կրթութեան ճամբով կը մատուցուի մեր բոլորին, սակայն պէտք է հասկնանք, որ ծնողները անսխալական արարածներ չեն եւ հետեւաբար ամէն ինչ, որ կ՚ըսեն ու կը մտածեն, պայման չէ ճշմարտութիւն ըլլայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ընտանիքը առաջին ուսումնարանն է մարդուն՝ ուր ծնողներ պատուական դաստիարակներ են։ Այս ուղղութեամբ, պահ մը ենթադրենք հօր մը իր զաւակներուն ուղղեալ պատուէրները՝ որոնք կրթութեան եւ դաստիարակութեան սկզբնական միջոցներն են։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պէտք է յստակ տարբերութիւն ըլլայ «յարգանք»ին եւ «հնազանդութեան» միջեւ, որովհետեւ հնազանդութիւնը միշտ չէ, որ ծնունդ կ՚առնէ յարգանքէն. այսօր ժողովուրդը շատ անգամ վախի ազդեցութենէն մղուած է, որ կը հնազանդի ղեկավարներուն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մահ՝ որուն մասին մտածելն իսկ սարսափ կը պատճառէ մարդուն։ Ան բոլոր վախերուն սկզբնական, հիմնական պատճա՛ռն է։ Հարկ կա՞յ յիշեցնելու, թէ մահը ահաւոր վախ մը եւ ատոր ընկերակցող մտատանջութիւն մը՝ մտահոգութիւն մըն է մանաւանդ անո՛նց՝ որոնց համար հողակոյտէն անդին երկարող յաւիտենականութիւնը մութ, խաւար, մռայլ, ծածուկ, անիմանալի, խորհրդաւոր «հանելուկ» մըն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Նախապէս յօդուածաշարքով մը խօսած էինք ծնողքի մը իր զաւակին հանդէպ ունեցած պարտաւորութիւններուն մասին, խօսած էինք նաեւ, որ ինչպէ՛ս ծնողքի մը վերաբերմունքը իր դրական եւ կամ բացասական ազդեցութիւնը կ՚ունենայ անհատի մը կեանքին մէջ, սակայն, այժմ կ՚ուզենք միւս կողմէն նայիլ եւ խօսիլ զաւակի իր ծնողքին հանդէպ ունեցած պարտաւորութիւններուն մասին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վստահաբար շատեր հարց կու տան, թէ ինչո՞ւ համար այսպէս եղաւ մեր ժողովուրդի վիճակը։ Ինչո՞ւ համար հայը՝ որ իր հայրենիքին, իր լեզուին ու մշակոյթին այնքան հոգիով ու սիրտով կապուած էր մէկէն ի մէկ յայտնուեցաւ նման անտարբերութեան մէջ.
