ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի տարիներ առաջ բախտաւորութիւնը ունեցայ հայ գրող Վահրամ Մավեանի ձեռագիրները թերթատելու. մինչեւ օրս լոյս չտեսած արխիւին մեծամասնութիւնը նամակներ էին՝ գրեթէ նոյն բովանդակութեամբ.- կը խնդրենք միջնորդէք, որպէսզի «այսինչ» աշակերտը առանց կրթաթոշակի կրթութիւն ստանայ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ տեսայ, որ մօտաւորապէս քսանէն քսանհինգ անձեր հաւաքուած Հայաստանի մէջ «ընտանեկան» տօնախմբութիւն մը կ՚ընեն. բարձր երաժշտութիւն, պարողներու խումբ, փառաւոր սեղան, գինի եւ կարկանդակ. յստակ էր, որ «մէկու մը» տարեդարձն էր:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գուցէ շատեր համաձայն չգտնուին, սակայն, ընդունինք թէ ոչ, կուսակցութիւնները մեր ազգային պատմութեան մէջ ունեցած են իրենց յատուկ տեղը՝ իրենց դրական ու բացասական գործունէութեամբ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Անտեսանելի ուժ մըն է հոգին։ Յաճախ, «հոգի» եզրը Աստուածաշունչ մատեանի մէջ կը նշանակէ «մարդկային կեանքը». (ՄԱՏԹ. ԺԶ 25-26), (ՅՈՎՀ. ԺԵ 13) եւ կամ ամբողջ «մարդկային անձը». (ԳՈՐԾՔ. Բ 41)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պատմութիւնը կը փաստէ, որ հայ ժողովուրդը հնագոյն քաղաքակրթութիւններէն մէկը ըլլալով, իր անուրանալի դերը ունեցած է համամարդկային մշակոյթի զարգացման մէջ՝ ինքնուրոյն լեզուով, գրականութեամբ, արուեստով, ճարտարապետութեամբ եւ գրեթէ բոլոր ոլորտներով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ամենասուրբ Երրորդութեան երեք Անձը՝ Հայր, Որդի եւ Սուրբ Հոգի, համագոյ են՝ միեւնոյն բնութիւնը ունին, այսինքն «Աստուած» են։ Աստուածաբանական ասումով՝ բնութենակից-համագոյակից են։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ տեղի ունեցած իրադարձութիւնները ցոյց տուին, որ Հայաստան կը շարունակէ գտնուիլ հոն՝ ուր որ էր գրեթէ դար մը առաջ։ Ժողովրդական առածը կ՚ըսէ. «Էշը մէ՛կ անգամ փոսի մէջ կ՚իյնայ», սակայն, մենք նոյն փոսին մէջ ո՛չ թէ մէկ կամ երկու, այլ մի քանի տասնեակ անգամ ինկած ու դարձեալ կը շարունակենք իյնալ, որովհետեւ խելացի մարդը նոյն սխալը երկու անգամ չի՛ կրկներ. մենք կարծես էշի չափ ալ չկանք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուծոյ «Հայր» անունով կոչուիլը յայտնի է բազմաթիւ կրօններու մօտ։ Աստուածութիւնը յաճախ դիտուած է իբր «հայր աստուածներու եւ մարդոց»։ Իսրայէլի մօտ Աստուած կոչուած է «Հայր» իբրեւ «Արարիչ» աշխարհի. (Բ ՕՐ. ԼԲ 6), (ՄԱՂ. Բ 10)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այնպէս ինչպէս կեանքը, ուրախութիւնը, սէրը եւ այլ երեւոյթներ, նոյնպէս ցաւը փիլիսոփաներու ուշադրութեան կեդրոնը եղած է. օրինակ՝ Պուտտայական կրօնը իր ուսուցումներուն մէջ կը շեշտէ հետեւեալը. «Ցաւը անխուսափելի է». կին ըլլաս թէ տղամարդ, մեծ թէ փոքր, հարուստ թէ աղքատ, տգէտ թէ իմաստուն, առողջ թէ հիւանդ՝ ցաւը անխուսափելի է, թէ՛ ֆիզիքական եւ թէ հոգեբանական իմաստով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդը ինքն է ամբողջ տնտեսական եւ ընկերային կեանքին հեղինակը, կեդրոնը եւ նպատակը։ Ընկերային հարցը վճռողը այն է, որ Աստուծոյ կողմէ բոլորին համար ստեղծուած բարիքները իսկապէս հասնին բոլորին՝ արդար եւ հաւասարակշռեալ չափով եւ եղբայրսիրութեան նպաստով։
