Հոգե-մտաւոր

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Պատմութիւնը անկողմնակալ վկան է բոլոր այն ազգերուն, որոնք ամօթալի պարտութեամբ կորսնցուցած են ո՛չ միայն իրենց երկիրը, այլ նաեւ արժանապատուութիւնը։ Նախապէս ըսած ենք, որ ազգերու պատմութեան մէջ պարտութիւնը այնքան ալ «ամօթալի» երեւոյթ մը չէ, որովհետեւ երբ երկու կողմեր կը հակամարտին՝ բնական է, որ մէկ կողմը պիտի յաղթէ, իսկ միւսը յաղթուի, սակայն, ամօթը սկիզբ կ՚առնէ այն ժամանակ, երբ յաղթուածը ծնկաչոք կ՚ընդունի իր պարտուածութիւնը ու ծափահարութիւններով կը սկսի գոհաբանել յաղթողը, ինչ որ ստրկութեան նախաբանն է:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Հաւատացեալը յաճախ գործածելու է «հաւատքի աչքեր»ու իր հեռադիտակը՝ տեսնելու դրախտի գեղեցկութիւնը եւ երկնային երանութիւնը, եւ բաղդատելու զանոնք երկրային հրապոյրներու հետ։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Աշխարհի երեսին կար ժամանակ, երբ ճշմարտութիւնը, ազնուութիւնն ու անմեղութիւնը մարդու մեծագոյն արժէքները կը նկատուէին. ժամանակ՝ երբ սուտը, խաբէութիւնն ու անազնուութիւնը մեղք էր ու սայթաքում:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Աստուած երբ մարդուն կը յայտնըւի եւ կը կանչէ զայն, մարդը չի կրնար իր սեփական ուժերով լիօրէն պատասխանել աստուածային սիրոյն։ Ան պէտք է յուսայ, թէ Աստուած իրեն կարելիութիւնը պիտի տայ զԻնք փոխադարձաբար սիրելու եւ գործելու սիրոյ պատուէրներուն համաձայն։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Շատեր կը կարծեն, թէ կեանքի մէջ պայքարիլը եւ կամ անարդարութեան դէմ ձայն բարձրացնելն է կարեւորը, սակայն մեր այսօրուան «վա՜յ»ը կու գայ ըսելու, որ անոնցմէ շատ աւելի կարեւոր ու առաջնահերթ է ժամանակը. պայքարելէ եւ ձայն բարձրացնելէ առաջ կարեւոր է «երբ»ը, որովհետեւ ժամանակը թէ՛ մարդու եւ թէ ազգի մը կեանքին մէջ շատ բան կ՚որոշէ:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Եկեղեցւոյ պաշտօնեան կոչուած է հռչակելու, տարածելու, մեկնաբանելու, «խօսք»ի ճամբով իմանալի եւ ընդունելի դարձնելու Քրիստոսի կրօնքին ճշմարտութիւնը։ Արդարեւ, Յիսուս այնքան վեհիմաստ արժէք ընծայեց «խօսք»ին, իր քարոզած ճշմարտութեան, որ պատգամաշեշտ հանդիսաւորութեամբ եւ ջինջ յստակութեամբ յայտարարեց. «Երկինք եւ երկիր անցցեն եւ բանք իմ մի՛ անցցեն». (ՄԱՏԹ. ԻԴ 35), այսինքն՝ «Երկինք եւ երկիր պիտի անցնին, բայց իմ խօսքերս բնաւ պիտի չանցնին»։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Ազգերու պատմութեան մէջ բռնութիւն ըսելով պէտք չէ հասկնալ լոկ ֆիզիքականը. բռնութիւնը ունի նաեւ իր միւս կողմերը, որոնցմէ ամենէն վտանգաւորը միտքի ստրկութիւնն է, որ շատ անգամ աւելի վտանգաւոր ու սարսափելի է՝ քան կոտորածը:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Երբ ամէն աղօթքի վերջաւորութեան կ՚ըսենք «ամէն», այս բառով կ՚արտայայտենք մեր հաւատարմութիւնը Աստուծոյ հանդէպ, ինչպէս նաեւ մեր վստահութիւնը Անոր հանդէպ։ Եւ Աստուած երբեք չի թողուր մարդը՝ որ հաւատարիմ է Իրեն, քանի որ Ինքն ալ հաւատարիմ է Իր խոստումներուն։

ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ

Եթէ իրապէս վստահ չըլլայի, որ այս տողերը գրուած են Ճպրան Խալիլ Ճպրանի կողմէ, ապա պիտի կարծէի, թէ հեղինակը գրած է ժամանակակից Հայաստանի իշխանութիւններու ընթացքը աչքի առջեւ ունենալով, որովհետեւ այս տողերը մեր օրերուն այնքա՛ն ժամանակակից են, որ մարդ ակամայ շփոթի կը մատնուի:

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Յաճախ կը յիշենք եւ կը կրկնենք Յիսուսի խօսքը, թէ՝ «…աշխարհի վրայ նեղութիւն պիտի ունենաք…». (ՅՈՎՀ. ԺԶ 33)։ Այս պատճառով, աշխարհ միշտ նեղութեան մէջ է եւ այդպէս ալ պիտի ըլլայ։ Ամէն մարդ, թէ՛ անհատապէս, թէ՛ հաւաքաբար կը ջանայ կարօտեալները եւ չքաւորեալները հոգալ։