ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Առաջին անգամ ըլլալով Երեւանէն դուրս՝ Լոռիի մարզէն կը գրեմ այսօրուան յօդուածս. տպաւորութիւնները տարբեր են. դրական, սակայն միեւնոյն ժամանակ բացասական: Որպէս բնութիւնը ամբողջական դրախտավայր մը. սքանչելի տեսարան, խաղաղութիւն, հեռու մարդկային քաոսէն, սակայն մտահոգեցուցիչը այն էր, որ բնակիչները գրեթէ տարեցներ են:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աստուածածնի մարմնական մասունքներու չգոյութիւնը հաւատացեալներու երկիւղածութիւնը ուղղեց դէպի անոր սեփական իրեղէնները՝ որոնք հալածանքի դարերուն թաքուցուած ըլլալով յետոյ երեւան եկան։ Ատոնցմէ առաջինը. «գօտի»ն կամ «կամար»ը, արեւելեան կիներու զգեստին եւ նոյն ատեն արդուզարդին այս կարեւոր մէկ մասը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային կեանքի մէջ իւրաքանչիւր արարք, անկախ անոր լաւ կամ վատ ըլլալէն, կը հանդիպի տարբեր կարծիքներու եւ մենք որպէս մարդ ինչքան ալ ձեւացնենք անտեսել այդ կարծիքները, մեր մարդկային տկարութեամբ տեղ մը կ՚ուզենք ուրիշը հաճեցնել, դրական հաստատումներ ընդունիլ, միաժամանակ ի մտի ունենալով անխուսափելի հիասթափութիւնը՝ որ բնական մէկ մասնիկն է կեանքին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Յիսուս պատմական անձ մը չէ՛. Ան կենդանի Աստուածն է՝ միշտ ներկայ, միշտ մեզի հետ։ «Յիսուս Քրիստոս նոյնն է երէկ եւ այսօր եւ յաւիտեան». (ԵԲՐ. ԺԳ 8)։ Ուստի երբ կ՚աղօթենք, պէտք է համոզուած ըլլանք, որ մեր դէմ կենդանի Անձ մը կա՛յ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային կեանքին մէջ ամենէն շատ չարաշահուած բառը անկասկած «ազատութիւն»ն է, որ շատ մը մարդոց ձեռքը վահան դարձած է պաշտպանելու համար իրենց անմարդկային արարքները, որոնք դէմ են մարդկային կեանքի վայելչութեան:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Եկեղեցւոյ ընկերային վարդապետութիւնը զարգացաւ ԺԹ. դարուն, երբ Աւետարանը դէմ առ դէմ գտնուեցաւ արդի ճարտարարուեստական ընկերութեան, անոր սպառումի արտադրութեան նոր կառոյցներուն, անոր պետութեան եւ իշխանութեան մասին նոր յղացումին, անոր աշխատանքի եւ սեփականութեան նոր ձեւերուն հետ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մենք՝ հայերս պնդագլուխ ու յամառ ժողովուրդ մըն ենք. կը խօսինք ճիշդին մասին, գիտենք, թէ ո՛րն է ճիշդը, սակայն չես գիտեր ինչպէս, դարձեալ սխալին կառչած կը մնանք ու այս ընթացքին համար մենք մեզ կը քննադատենք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Քանի որ ամէն ինչ ստեղծուած է Աստուծոյ կողմէ, եւ թէ Աստուած բացարձակապէս եւ անվիճելի Բարի է, ապա ուրեմն չարը որ գոյութիւն ունի, չարիքներ որոնք կը պատահին, ո՞ւրկէ են։ Արդարեւ, այս հարցը կը զբաղեցնէ միտքեր՝ պատասխան մը գտնելու համար, թէ՝ չարիքը, որ յաճախ տեղի կ՚ունենայ «գոյացութի՞ւն» է, թէ «գոյացութեան արդիւնք»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ ներկայ գտնուեցայ թաղման արարողութեան մը. 65 տարեկան մարդ մըն էր մահացողը. այնքան ալ մօտիկ ծանօթներ չէինք, սակայն որպէս յարգանք պարտէի ներկայ գտնուիլ յարգանքի վերջին տուրքին: Ողբացեալին ընտանիքը մօտէն չէի ճանչնար. առաջին անգամն էր կը տեսնէի տղան՝ որ արտերկիր կ՚ապրէր. լսած էի, թէ մանչ զաւակ մը ունէր, սակայն նորութիւն էր գիտնալ, որ ունի նաեւ աղջնակ մը, որուն մասին բան լսած չէի եւ ո՛չ ալ տեսած:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Արարչագործութիւնը ծագում առած է աստուածային բարութենէն։
Պօղոս առաքեալ կ՚ըսէ. «Ի՛նչ որ ճշմարիտ է, ի՛նչ որ ազնիւ է, ի՛նչ որ արդար է, ի՛նչ որ մաքուր է, ի՛նչ որ սիրելի է, ի՛նչ որ պարկեշտ է, ի՛նչ որ բարի է առաքինութեան մէջ եւ ինչ որ գովելի է, թող միայն ասոնք զբաղեցնեն ձեր միտքը». (ՓԻԼ. Դ 8)։
