ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վստահաբար նուազագոյնը մէկ անգամ մտածած պէտք է ըլլաք, թէ հին ժամանակաշրջանի մարդիկ ինչպէ՞ս կը դարմանէին իրենց ցաւերն ու հիւանդութիւնները, կը դիմադրէին ցաւը՝ երբ տակաւին բժշկութիւնը այսքան զարգացած չէր. մեր օրերուն՝ երբ բժշկութիւնը անցեալի հետ համեմատած արձանագրած է զարգացում, տակաւին մարդ կը դժուարանայ իր ցաւերուն լուծում գտնել:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
ԺԷ. դարուն նիւթական եւ բարոյական, մտաւոր թշուառութիւն կը տիրէր հայ ժողովուրդի մէջ եւ վարք ու բարքի խորթութիւնը եւ մտաւորական խաւարը ո՛չ միայն աշխարհականներու մէջ միայն կը տարածուէր, այլեւ հոգեւոր դասի մէջ՝ որ կոչուած էր ժողովուրդի մտաւոր եւ բարոյական զարգացման առաջնորդ հանդիսանալու։
ՄԱՇՏՈՑ ՔՀՆՅ. ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Եւ Աննա ըսաւ.- Ո՜հ, Տէր իմ, քու անձդ կենդանի է. ես այն կինն եմ, որ հոս քու քովդ կայնեցայ Տէրոջը աղօթք ընելու համար։ Ես այս տղուն համար աղօթք ըրի եւ Տէրը իմ խնդրուածքս ինծի տուաւ՝ ինչ որ անկէ խնդրեցի։ Հիմա ալ զանիկա Տէրոջը կը նուիրեմ, անիկա իր բոլոր կեանքին մէջ Տէրոջը փոխ տրուած ըլլայ։ Եւ հոն Տէրոջը երկրպագութիւն ըրաւ». (Ա ԹԱԳԱՒՈՐ. Ա 26-27)։
ԽԱԺԱԿ ԱՐՔ. ՊԱՐՍԱՄԵԱՆ
Սուրբ Մարիամ Աստուածածնի վերափոխման տօնը եւ աւանդական խաղողօրհնէքը մեզի համար առիթ են խորհրդածելու հաւատքի եւ բնութեան, աստուածայինի եւ առօրեայի անքակտելի կապի մասին, որ յատուկ է Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցւոյ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Իւրաքանչիւր սփիւռքահայու համար անընդունելի իրողութիւն է տեսնել հայ մուրացկան։ Անշուշտ, այս մէկը պէտք չէ հասկցուի այնպէս, որ սփիւռքի հայութեան մէջ չկան աղքատներ։ Աղքատութիւնը մի՛շտ եւ ամէն տեղ ալ կայ, սակայն, մուրացկանութիւնը այլ երեւոյթ մըն է:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Իր հրապարակային կեանքին սեմին, Յիսուս հարսանիքի մը տօնակատարութեան ժամանակ Իր առաջին նշանը՝ հրաշքը կը գործէ՝ Իր Մօր խնդրանքով. (ՅՈՎՀ. Բ 1-11)։ Եկեղեցին Յիսուսի Կանայի հարսանիքին ներկայութեան մեծ կարեւորութիւն կ՚ընծայէ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհի մէջ կան երեւոյթներ, որոնք հին են այնքան՝ ինչքան մարդկութիւնը. երեւոյթներ՝ որոնք հակառակ հազարամեակներու չեն կրցած հիմնական լուծում մը ունենալ: Այս երեւոյթները արմատացած են եւ դարձած են ընկերութեան էական մէկ մասը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Լեզուս, որ մարմինիս շէնքին մէջ քու փառաբանութեանդ գործիքն է, բանսարկուին հովը ամրափակ խցումով գոցեց ամրացուց. ո՛վ կենդանի Խօսք, Հոգիիդ մեծ ողորմութեան ներգործութեամբը, ինծի՛ ալ, ինչպէս Աւետարանի բժշկուած համրին, անսայթաք խօսողութեան հրաշափառ շնորհքը պարգեւէ»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Համաշխարհային գրականութեան ամենէն յայտնի դէմքերէն Վիքթոր Հիւկօ մեր թուականէն 163 տարիներ առաջ՝ 1862 թուականին հրատարակեց յայտնի «Թշուառները» (Les Misérables) աշխատութիւնը, որ անկասկած մարդկային գրականութեան գոհարներէն մին է. անշուշտ, Հիւկոյի այս աշխատութիւնը գրական վէպ մը ստեղծելէ շատ աւելին էր, որովհետեւ գիրքը ունէր յստակ նպատակ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդ՝ հոգի, միտք եւ մարմինէ բաղկացած ամբողջութիւն մըն է, եւ ուրեմն պէտք է հաւասարապէս՝ առանց մէկը միւսէն զատելու խնամէ զանոնք։ Արդարեւ, մէկուն պակասը, թերացումը, վնասումը կ՚ազդէ միւսին, եւ այսպէս պէտք չէ մէկը միւսին նկատմամբ գերադաս նկատել:
