ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աշխարհասիրական ներքին զգացումներէ տարուող մարդը ձայն մը միայն կը լսէ իր մարմնական ականջներով. «Ի՛մս է»։ Թէեւ խղճին ձայնը կ՚ընդդիմանայ, բայց ի զուր, քանի որ շահասիրական ներքին զգացումներուն ձայնը, դժբախտաբար, կը խափանէ խղճին ձայնը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երէկուան մեր գրութեան մէջ փորձեցինք խօսիլ մարդկային զգացումներու մասին, յստակ տարբերութիւն մը դնելով սիրտին եւ ուղեղին, ցանկութեան ու տրամաբանութեան միջեւ, սակայն, այդ բոլորը ծնունդ տուին այլ հարցի մը. ուրկէ՞ կու գայ յիշողութիւնը. ինչո՞ւ համար կը յիշենք դէպքեր՝ որոնք անկարեւոր են եւ կամ դրուագներ, որոնց յիշողութիւնը ցաւ կրնայ պատճառել մարդուն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ստորեւ կը շարունակենք հիւանդի մը բժշկութեան հիանալի եւ հրաշալի՜ պատմութիւնը՝ իրական կեանքէ առնուած, հիւանդին խօսքերովը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային կեանքը տատանում մըն է զգացումներու՝ ուրախութեան ու տխրութեան, յաղթանակի ու պարտութեան, յոյսի եւ հիասթափութեան միջեւ եւ այդ զգացումներու վրայ կը ձեւաւորուին մեր օրերը, մեր ընտրութիւններն ու կեանքի ուղին.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Թէեւ շատերու հաճելի պիտի չըլլայ, բայց այսօր կ՚ուզենք մեր սիրելի ընթերցող բարեկամներու ներկայացնել հիւանդի մը իրական կեանքէ առնուած ապրումները՝ քաղուած օտար մամուլէ մը։ Հիւանդի հոգեվիճակը կը տեսնենք այս գրութեան մէջ եւ թէ աղօթքի զօրութիւնը՝ որ կարելի է բժշկել ամէն հիւանդութիւն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կեանքը որ կ՚ապրինք, իրականութեան մէջ պայքար մըն է անցեալի յիշողութիւններուն, որոնք ի մի գալով մարդուն անցեալը կը կազմեն եւ մարդ կամայ թէ ակամայ ունի հակում յիշողութիւնները պահելու՝ անոնք ըլլան դրական կամ ժխտական եւ նկատի ունենալով, որ իւրաքանչիւրին անցեալը (իր դրականով ու ժխտականով) ամբողջութեամբ կը տարբերի ուրիշինէն, ապա այդ պայքարը եւս կ՚ըլլայ տարբեր՝ ոմանց համար տանելի, իսկ ուրիշներու համար անհանդուրժելի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Աղօթքը՝ շնորհքի պարգեւ է, իսկ մեր կողմէն վճռական փոխադարձութիւն մը։ Աղօթքը միշտ կ՚ենթադրէ ճի՛գ մը։ Ասիկա, աղօթքին պայքա՛րն է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ընդհանրապէս որոշած եմ քաղաքականութեան մասին չգրել, պարզ այն պատճառով, ինչպէս նաեւ համոզումով, որ քաղաքականութիւնը հիմնուած է լոկ մի քանի մենաշնորհներու շահերը ապահովելու, սակայն ոչ երբեք ժողովուրդին, բայց Սուրիոյ ներկայ իրավիճակը առիթ կու տայ քաղաքականութեան շուրջ մի քանի կարծիքներ յայտնելու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երբ մահուան յաղթութիւնը ի սպառ մեռնի բարիներուն համար, չարագործիս համար դարձեալ կը շարունակուի ան. այն ատեն դուռները բախելը այլեւս ո՛չ մէկ օգուտ կ՚ունենար, գթութեան ժամանակը անցած վերջացած ըլլալով երբ բացուին հրաշալի գիրքերը, ուր գրուած են՝ ծածուկ մնացած տեսակ տեսակ մարդկային բնութեան գործերը մեր վարած այս ներկայ կեանքին մէջ, որուն համար գոյացան բոլոր էակները, իւրաքանչիւր մարմիններու մէջ անթերի իսկոյն պիտի երեւին մեր աստեւոր, պինդ հասկացողութեանը համար կնքուած փակուած անճառ խորութիւնները, եւ պիտի հանդիսանան մեր աչքերուն առջեւ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կեանքը ժամանակ մը ետք կը սորվեցնէ, որ խօսքը ինչքա՛ն ալ ազդեցիկ ըլլայ, որոշ հասունութենէ ետք մարդ գործն է, որ կը փնտռէ, լաւապէս համոզուած ըլլալով, որ խօսքը նման է երազներու, զորս կարելի է հիւսել ու յօրինել, մինչ գործը յստակ ապացոյցն ու հայելին կը դառնայ իրականութեան:
