ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն մօտաւորապէս երկու տարի առաջ՝ երկուշաբթի, 11 ապրիլ 2022 թուականին, ԺԱՄԱՆԱԿ-ի մէջ լոյս տեսաւ «Ծիծիկներ» խորագրեալ յօդուածս, որուն յաջորդող օրը հրատարակուեցաւ «Ջայլամախտ» խորագրեալ յօդուածը, որուն մէջ մանրամասն բացատրեցինք, թէ ինչու համար մէկ օր առաջուան յօդուածը լոյս տեսած էր «Ծիծիկներ» խորագրով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ստորեւ կը ներկայացնենք հատուածներ՝ Եզնիկի «Եղծ Աղանդոց»էն։
Երազները ունին զանազան պատճառներ։ Կայ պարագայ՝ որ երբ մարդ բերնով բան մը կը խօսի, նոյն բանով միտքը կը զբաղի նաեւ, երբ մարմինը կը հանգստանայ եւ կը քնանայ. կայ պարագայ ալ, որ բանի մը վրայ չի մտածեր, եւ սակայն կը տեսնէ երազին մէջ։ Եւ ասոր պատճառները երկու են։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հիւանդութեան մը դէմ մղուած պայքարը իրականութեան մէջ լոկ «առողջութեան» փնտռտուք մը չէ. անոր մէջ մեծ դեր ունի նաեւ ուրախութեան ու երջանկութեան դերը, որովհետեւ ուսումնասիրողներ կը հաստատեն, որ երջանկութիւնն ու ուրախութիւնը մեծ դեր ունի հիւանդութիւններու դէմ պայքարող անձերու բուժման առողջ գործընթացին մէջ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Եւ իրարու հետ քաղցր եղէք, գթած, ներելով իրարու, ինչպէս Աստուած Քրիստոսով ներեց Մեզի». (ԵՓԵՍ. Դ 32)։
Ներել, ներողամիտ ըլլալ… այնքան աստուածահաճոյ արարք մըն է, բայց նոյնքան ալ դժուար եւ հակառակ՝ մարդկային բնութեան, մանաւանդ եսամոլ եւ ինքնակեդրոն նկարագիր ունեցողներու համար։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պատմութիւնը մեծագոյն վկան է, որ Հայ Եկեղեցին դարեր շարունակ հոգեւորին կողքին (գուցէ նաեւ հոգեւորէն շա՛տ աւելի) ընդարձակ աշխատանք տարած է հայ գրականութեան, երաժշտութեան եւ մշակոյթին համար. այսօր «հայրենասէր»ի տարած հագած շատ մը երախտամոռաց մարդիկ կը քննադատեն եկեղեցին, նոյնիսկ կ՚ատեն՝ մոռնալով որ հայկական ամէ՛ն արժէքի խորերը, որպէս սիւն կը յայտնուի հայոց եկեղեցին. գրականութիւնը, երաժշտութիւնը, լեզուն, մշակոյթը եւ ի՛նչ որ կարելի է յիշել որպէս արժէք, դարեր շարունակ պահպանուած ու զարգացած է եկեղեցւոյ կողմէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Գործք Առաքելոցին մէջ շատ հետաքրքրական դէպք մը կը պատմուի՝ այն ինչ որ՝ ոչ մէկ բան գաղտնի կը մնայ, եւ ի վերջոյ կը յայտնուի, եւ ճշմարտութիւնը երեւան կու գայ եւ ըստ այնմ հատուցում կ՚ըլլայ։ Արդարեւ, ճշմարտութեան բնութիւնն է ի վերջոյ երեւան գալ եւ յայտնուիլ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր քաղաքական գործիչներու պատասխաններն ու խօսքերը լսելով, անոնց անհաւասարակշիռ պահուածքը դիտելով կ՚ուզեմ հասկնալ, թէ անոնք մանկապարտէ՞զ կը ղեկավարեն, թէ ոչ դարաւոր պատմութեամբ հայրենիք մը, որ կարծես իր մայրամուտը կ՚ապրի:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ճշմարտութիւնը էականն է, իսկ սուտը՝ բացառիկ, արտակա՛րգ։ Ուստի, որեւէ ճշմարտութեան վրայ եթէ սուտ մը փակցուի, կը վնասէ ճշմարտութեան, ինչպէս կ՚արատաւորուի մաքուր կտաւը՝ փոքր բիծով մը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 125 տարիներ առաջ՝ շաբաթ, 6 նոյեմբեր 1899 թուականին, Մշոյ առաջնորդարանը մամուլի ճամբով տարօրինակ կոչ մը կը բարձրացնէր, ուր կը յորդորէր պանդխտութեան մէջ գտնուող այրերուն վերադառնալ իրենց տուները. անոնց կիները իյնալով առաջնորդարանի դուռը այդ մէկը կը պահանջեն, ըսելով «Հերիք է այսչափ սպասեցինք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պուտտայական կրօնքին պատկանող չինացի մը իր խանութին մէջ դրած էր Պուտտային մէկ արձանը՝ բաց ձեռքերով՝ բազկատարած եւ մէջը պտուղներ եւ դրամ դրած էր ձեռքերուն։ Երբ իրեն կը հարցուի, թէ ինչո՞ւ այդ ուտելիքները եւ դրամը դրած էր Պուտտայի ձեռքերուն մէջ։
