ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր գրութիւններուն մէջ նախապէս ըսած էինք, որ յաջողութեան հասնելու չափ դժուար է նաեւ այդ յաջողութիւնը պահելը. շատեր կը հաւատան, որ այդ առիթը մարդուն մէկ անգամ կը տրուի. անգամ մը որ ձախողեցար՝ ալ յաջողութիւնը չի գար:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սուրբ Օգոստինոս Աւրելիոս կը խոստավանի եւ կ՚ըսէ. «Ո՛վ Քրիստոս, Դուն ինծի հետ էիր, բայց ես՝ ո՛չ»։
Երբ եկեղեցի կու գանք, կը մասնակցինք Ս. Պատարագի, պահ մը կը հեռանանք աշխարհային ամէն զբաղումէ, ամէն մտահոգութենէ եւ հոգեպէս կը հաղորդուինք, կը միանանք Քրիստոսի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հայ մեծ բանաստեղծ Պարոյր Սեւակ իր զաւակին գրած մէկ բանաստեղծութեան մէջ կ՚ըսէ. «Չէի ուզի, որ քո կեանքը հարթ խճուղու նման լինէր...». հայր մը՝ որ չ՚ուզեր իր զաւակին կեանքը «դիւրին» ըլլայ, որովհետեւ այնպէս ինչպէս Սեւակ, նոյնպէս մենք կը հաւատանք, որ ճշմարիտ յաջողութիւնը յաղթահարուած դժուարութիւններով կու գայ. որովհետեւ առանց դժուարութիւններու եկած յաջողութիւնը ինքնին ձախողութիւն մըն է. գուցէ այդ է պատճառը, որ մեծ ժառանգութիւն ստացած մարդիկ իրենց կեանքը ձախողութեամբ աւարտած են, որովհետեւ յաջողութիւնը ձեռք բերելու չափ դժուար բան է նաեւ այդ յաջողութիւնը պահելը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Երկհնչիւն» կամ «երկբարբառ» կը կոչուի իբրեւ մէկ վանկ արտասանուող այն հնչիւնակապակցութիւնը՝ որ կազմուած է երկու ձայնաւորներէ, կամ մէկ ձայնաւորէ եւ «յ» կամ «ւ» հնչիւնէն։
Հայերէնի երկհնչիւններն են. «այ», «ոյ», «եա», «եօ», «իւ»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաջողութեան ճամբուն վրայ կարեւոր է զգոյշ ըլլալ, սակայն ոչ կասկածամիտ. պէտք է հեռու մնալ ծայրայեղ պահպանողականութենէ. բոլորս ալ գիտենք, որ կեանքը արդար չէ եւ ամէն մարդ իր սեփական շահերուն համար պատրաստ է մեզ հարուածել, սակայն ծայրայեղ կասկածամտութիւնը հիւանդագին վիճակ մը ստեղծելով կը խոչընդոտէ մեր ընթացքը. սխալներ մի՛շտ տեղի պիտի ունենան.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդ, այնքան հարցերուն, զբաղումներուն եւ մտահոգութիւններու մէջ կը հետաքրքրուի նաեւ կեանքին նպատակին հետ։ Ի՞նչ է աշխարհի գոյութեան իմաստը, մարդ ինչո՞ւ համար կայ, ինչո՞ւ համար կ՚ապրի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մինչեւ այսօր տեսանք, որ իսկական յաջողութիւնը լոկ աշխատանք չի պահանջեր. յաջողութիւնը արտաքինէն աւելի, նախ եւ առաջ, ներքին ձեռքբերում մըն է: Յաջողութենէն մեզ հեռու պահողը մեր յետաձգելու վատ սովորութիւնն է. յաճախ կը մոռնանք, որ մեր ժամանակը սահմանափակ է. մարդու յաջողութիւնը քանդողը իր «վաղ»ն է. մարդ միշտ յոյս ունի, որ վաղը պիտի յաջողի, մինչ ճշմարիտ յաջողութիւնը այդ մէկը «այսօր»ին մէջ հիմնելն է:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Սրտի մաքրութիւնը՝ զգաստութիւնը եւ պարկեշտութիւնը համազօր է բոլոր բարձրաձայն աղօթքներու, քանի որ աղօթքը կը պահանջէ անկեղծութիւն եւ սրբութիւն։ Արդարեւ, որքա՞ն անկեղծ է չար մտադրութեամբ եւ անմաքուր սրտով կատարուած որեւէ բարիք, եթէ կարելի է զայն «բարիք» անուանել։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ձախողութեան հիմնական պատճառներէն մէկը այն է, որ մարդիկ լուծումներու վրայ կեդրոնանալու փոխարէն իրենց կեդրոնացումը կը դնեն խոչընդոտներու վրայ: Բնական է, որ մարդ կեդրոնանայ իր դիմաց դրուած խնդիրներուն, սակայն այդ մէկը բնականաբար մարդուն մօտ կը ստեղծեն ժամանակի սահմանափակում. մեր դիմաց դրուած խնդիրները մեզ կը յոգնեցնեն եւ կը շեղեն մեր ուշադրութիւնը եւ յաճախ արգելք կ՚ըլլան, որպէսզի յաջողինք առողջ ձեւով մտածել, մոռնալով որ լուծումը ուշադրութիւնը խնդիրին վրայ կեդրոնացնելու փոխարէն լուծումին վրայ կեդրոնացնելն է:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կեանքը պայքար է, եւ ամէն պայքար անձկութիւն, սրտնեղութիւն, հոգ եւ մտապէս յոգնածութիւն կը պատճառէ մարդուս։ Եւ քանի որ կեանքի պայքարը մշտատեւ է մարդկային կեանքի մէջ, եւ մարդ տեւապէս կ՚ընկճուի, կը ճնշուի այս պայքարին պատճառած լուծին ներքեւ եւ, անշուշտ, պահանջքը կը զգայ հանգստանալու, լուծին պատճառած ծանրութիւնը մեղմացնելու՝ թեթեւցնելու։
