Հոգե-մտաւոր

ԱՐՏԱՔՍՄԱՆ ԿԻՐԱԿԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ էա­կը միշտ դրա­կա­նին հա­կազ­դե­լու, հա­կա­ռա­կե­լու, ընդ­դի­մա­նա­լու, չըն­դու­նե­լո՛ւ բնա­կան «ներ­քին մղում» մը ու­նի։ Մէկ խօս­քով, մարդ տուեալ դրու­թեան հնա­զան­դե­լու կը դժուա­րա­նայ, կը տա­տամ­սի…։

ԼԵԶՈՒՆ ԶՍՊԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Լե­զուն զսպել, խօս­քի չա­փը գիտ­նալ ա­ռա­քի­նու­թիւն է, որ մարդս կ՚ազ­նուաց­նէ, լուրջ եւ վստա­հե­լի կը դարձ­նէ։ Լե­զուն պահ­պա­նել, լե­զուին տէ­րը ըլ­լալ կը նշա­նա­կէ, այն ի՛նչ որ ծան­րա­խոհ, խո­հեմ եւ ող­ջա­միտ մարդ ըլ­լա­լու նշան մըն է։

ՍՈՒՏԸ Կ՚ԱՊՐԻ ՊԱՀՈՒԸՏԱԾ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սուտ»ը՝ որ ճշմար­տու­թեան հա­կադ­րումն է՝ խա­ւա­րի եւ լոյ­սի, չա­րի եւ բա­րիի, վնա­սա­կա­րի եւ օգ­տա­կա­րի, շա­հա­մո­լու­թեան եւ ա­ռա­տա­ձեռ­նու­թեան նման, միշտ կ՚ապ­րի պա­հուը­տա՛ծ, որ­պէս­զի չյայտ­նուի իր իս­կա­կան ե­րե­սը։ Ծա­ծուկ կը շար­ժի, գաղտ­նօ­րէն կը վա­րէ իր կեան­քը, քա­նի որ մի՛շտ վա­խը ու­նի յայտ­նուե­լու։

ԱՍՏՈՒԱԾ՝ ԶՕՐՈՒԹԵԱՆ ԱԿԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՛չ մէկ տա­րա­կոյս, ո՛չ մէկ կաս­կած՝ Աստուած Ի՛նքն է զօ­րու­թեան ա­կը՝ Ան ա­մե­նա­կա­րող է, քա­նի որ Ան ա­մե­նա­զօր է եւ ա­մէն զօ­րու­թիւն Իր­մէ կը բխի։ Բայց այդ զօ­րու­թեան ներ­գոր­ծու­թեան ար­դիւն­քը պէտք է ապ­րուած կեն­դա­նի կեան­քով ցոյց տրուի մարդ էա­կին, ո­րո­հե­տեւ ան տես­նե­լով եւ շօ­շա­փե­լով է որ կրնայ ըմբռ­նել կարգ մը վե­րա­ցա­կան  ար­ժէք­ներ՝ ո­րոնք «խոր­հուրդ» են եւ կը ծած­կուին մարդ­կա­յին տե­սո­ղու­թե­նէն եւ զգա­յու­թե­նէն։

ԲԱՐՈՅԱԿԱՆ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այն պա­հուն երբ մարդ կը տես­նէ եւ կը հասկ­նայ բա­րիին ար­դա­րու­թեան եւ ի­մաս­տու­թեան կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, բա­րո­յա­կան կա­տա­րե­լու­թեան հաս­նե­լու հա­մար ար­դէն ա­ռա­ջին քայ­լը նե­տած կ՚ըլ­լայ։ Այդ լու­սա­ւոր եւ եր­ջա­նիկ պա՛հն է՝ որ մար­դուս մտքին կը տի­րա­պե­տէ «բա­րո­յա­կան կա­տա­րե­լու­թեան» գա­ղա­փա­րը։

ՄԵԾ ՊԱՀՔԻ ՔԱՌԱՍՈՒՆ ՕՐԵՐ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ճշմա­րիտ պա­հե­ցո­ղու­թեան մա­սին Յի­սուս կ՚ը­սէ.
«Երբ ծոմ կը պա­հէք, տրտու­մե­րես մի՛ ըլ­լաք կեղ­ծա­ւոր­նե­րուն նման, ո­րոնք ի­րենց ե­րե­սը կը կա­խեն, որ­պէս­զի մար­դոց ցոյց տան թէ ծոմ կը պա­հեն։ 

ԳԱՂԱՓԱՐ ԵՒ ԳԻՏՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս կա­րե­լի է հան­դի­պիլ մար­դոց՝ ո­րոնք ա­մէն հար­ցի մէջ մի­ջա­մուխ ըլ­լա­լու սո­վո­րու­թիւն մը ու­նին։ Ա­մէն ա­տեն, ա­մէ­նու­րեք կա­րե­լի է տես­նել ա­նոնք, որ տե­ւա­կան «գա­ղա­փար» կը յայտ­նեն, շա­րու­նակ կը խօ­սին, կը քննա­դա­տեն, բայց երբ կար­գը գոր­ծե­լու կու գայ՝ ո՛­չինչ կ՚ը­նեն։

ՎԱՐԴԱՆ ՄԱՄԻԿՈՆԵԱՆԻ ՃԱՌԸ՝ ԱՒԱՐԱՅՐԻ ՃԱԿԱՏԱՄԱՐՏԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վար­դա­նանց պա­տե­րազ­մը, ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դի մը գո­յա­պահ­պան­ման եւ գո­յա­տեւ­ման իւ­րա­յա­տուկ տի­պա՛րն է. ան, հո­գե­ւոր ա­զա­տու­թեան, մարդ­կա­յին ար­ժէք­նե­րու, մշա­կոյ­թի՝ լե­զուի, դպրու­թեան, հա­ւատ­քի պաշտ­պա­նու­թի՛ւնն է։ Ար­դա­րեւ, սխա՛լ է ա­նի­կա հասկ­նալ աշ­խար­հա­յին ար­ժէք­նե­րուն նկատ­մամբ, քա­նի որ Վան­դա­նանց ճա­կա­տա­մար­տը բո­լո­րո­վին գա­ղա­փա­րա­յին, սկզբուն­քի հո­գե­ւոր եւ մտա­ւոր ար­ժէք­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան, ա­զա­տու­թեան եւ ան­կա­խու­թեան ար­դար պայ­քա՛ր մըն է։

Էջեր