Հոգե-մտաւոր

ԱՆՈՒԱՆԱԿՈՉՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Մարդ­կա­յին ան­հա­տա­կան եւ ըն­կե­րա­յին կեան­քին մէջ ա­նու­նը կա­րե­ւոր տեղ մը կը գրա­ւէ, քա­նի որ ան­հա­տը իր ա­նու­նով «ան­հատ» մը կ՚ըլ­լայ՝ կը զա­տուի եւ ինք­նու­թիւն կը ստա­նայ հա­ւա­քա­կա­նու­թեան մէջ, ու­րի­շէ մը կը տար­բե­րի, անձ­նա­ւո­րու­թիւն մը կ՚ըլ­լայ եւ կը կան­չուի, կը յի­շուի իր ա­նու­նով։ Ա­նու­նը, այս բնու­թեամբ կը նոյ­նա­նայ ան­հա­տին հետ եւ ըն­կե­րու­թեան մէջ «ա­նուն»ով կը տար­բե­րի եւ կ՚ո­րո­շուի մարդ։ Ա­նու­նը ան­բա­ժան է ան­հա­տէն՝ էա­կան եւ ո­րո­շիչ դեր մը կը խա­ղայ ամ­բողջ կեան­քին մէջ։

ԿԻԿԵՐՈՆ ԵՒ ԾԵՐՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կը խօ­սինք ծե­րու­թեան մա­սին, կը վեր­յի­շենք Կի­կե­րո­նի «Քա­թօ Մա­յեօր»ը՝ որ հա­ւա­նա­բար գրած է Ք. Ա. 44 թուա­կա­նին, երբ 62 տա­րե­կան էր։ Հե­ղի­նա­կը իր այս ամ­փոփ հե­ղի­նա­կու­թեան մէջ կ՚ու­սում­նա­սի­րէ «ծե­րու­թիւն»ը եւ այս առ­թիւ, ե­րի­տա­սարդ­նե­րու ալ յանձ­նա­րա­րու­թիւն­ներ կ՚ը­նէ։

ԱՍՏՈՒԱԾԱՅԱՅՏՆՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան ան­թա­փանց խա­ւա­րի մը մէջ էր աշ­խարհ, ուր կա­րօ­տեալ­նե­րու ուղ­ղուած սի­րոյ ա­մէն ար­տա­յայ­տու­թիւն ան­տէր էր եւ ան­զօր, ուր կոր­սուած էր Աս­տու­ծոյ շնոր­հը եւ սէ­րը, երբ Կոյ­սը յղա­ցաւ եւ Աս­տուած՝ Ի՛նք մարմ­նա­ցաւ եւ մար­դա­ցաւ։ Այս կեր­պով «Աս­տուա­ծա­յայտ­նու­թիւն»ը ե­ղաւ հա­մայն մարդ­կու­թեան հա­մար փրկու­թի՛ւն։

ՁՄՐԱՆ ՄՈ՜ՒԹ ԱՄՊԵՐ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Բնու­թեան հա­մար ձմե­ռը՝ իր մութ ամ­պե­րով սու­գի ե­ղա­նակ մը, տխուր շրջան մըն է։ Ձմրան մութ ամ­պե­րուն տակ, կա­ծես ա­մե­նէն զուարթ մարդն իսկ կը դառ­նայ մե­լա­մաղ­ձոտ տխուր մարդ մը, յա­ճախ յու­սալ­քուած եւ տրտում։

ԵՐԲ Կ՚ԱՊՐԻՆՔ՝ ԶՕՐԱՒՈ՛Ր ԵՆՔ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Կեան­քի ընդ­հա­նուր օ­րէնքն է՝ ապ­րե­լու հա­մար, գո­յու­թիւ­նը պահ­պա­նե­լու հա­մար, գո­յա­տե­ւե­լու հա­մար պէտք է զօ­րա­ւո՛ր ըլ­լալ, եւ զօ­րա­ւոր ըլ­լա­լու հա­մար՝ պայ­մա՛ն է՝ զօ­րու­թեան աղ­բիւ­րի մը հետ ան­մի­ջա­կան հա­ղոր­դակ­ցու­թիւ­նը։ Կեան­քը ապ­րող, կեան­քը վա­յե­լող մար­դուն հա­մար անխ­զե­լի՛ է այդ հա­ղոր­դակ­ցու­թիւ­նը, այդ խորհր­դա­ւոր կա­պը։

ԵՐԿԻՆՔԸ ՀՈ՛Ս Է

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնու­թեան գե­ղեց­կու­թեան անն­կա­րագ­րե­լի գե­րադ­րա­կա­նը՝ կա­րե­լի չէ ար­տա­յայ­տել ու­րիշ ո­րե­ւէ բա­ռով, ե­թէ ո՛չ՝ «եր­կինք» բա­ռով։ Այդ գե­ղեց­կու­թիւ­նը կա­րե­լի չէ բա­ցատ­րել «եր­կինք»է զուտ ու­րիշ ո­րե­ւէ բա­ռով։

ՍՈՒՐԲ ԾՆՆԴԵԱՆ ՈԳԵՒՈՐՈՒԹԻՒՆԸ

ՄԱՇՏՈՑ ՔՀՆՅ. ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Ան­գամ մը եւս հա­մայն աշ­խարհ խան­դա­վա­ռուած է Յի­սուս Քրիս­տո­սի ծննդեան հրա­շա­լի ե­րե­ւոյ­թին յի­շա­տակ­ման առ­թիւ։ Ար­դա­րեւ քրիս­տո­նեայ աշ­խար­հի մէջ ար­տա­կարգ ո­գե­ւո­րու­թիւն մը կը ստեղ­ծէ Սուրբ Ծննդեան յի­շա­տա­կի այս տօ­նը՝ որ հիմ­նուած է ե­զա­կի դէպ­քի մը վրայ՝ Աս­տու­ծոյ մարմ­նաց­ման եւ մար­դե­ղու­թեան ճշմար­տու­թեան վրայ։

ՂԵԿԱՎԱՐԻՆ ՎՍՏԱՀԻԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­սուս, իր ա­ռա­քե­լա­կան կեան­քի ըն­թաց­քին բազ­մա­թիւ հրաշք­ներ գոր­ծեց։ Եւ ինչ­պէս կ՚ը­սէ Յով­հան­նէս Ա­ւե­տա­րա­նիչ, Ա­ւե­տա­րան­նե­րու մէջ ար­ձա­նագ­րուած­նե­րը միա՛յն մէկ մասն են ա­նոնց, բայց տա­կա­ւին Յի­սուս շա՜տ բա­ներ կա­տա­րեց, ո­րոնք ե­թէ մէկ առ մէկ գրուէին՝ ամ­բողջ աշ­խարհն ալ բա­ւա­կան պի­տի չըլ­լար պար­փա­կե­լու այդ գրու­թիւն­նե­րը (ՅՈՎՀ. ԻԱ 25)։

Էջեր