ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր մարդկային կեանքին մէջ որոշ արտայայտութիւններ ինչքան ալ անգիտակից ըսուած թուին, իրականութեան մէջ մեծ նշանակութիւն կ՚ընդգրկեն. մի քանի օրեր առաջ խօսակցութեան մը ընթացքին ականջս որսաց «եթէ տեղդ ըլլայի» արտայայտութիւնը, ինչ որ մարդկային տկարութիւններէն մէկն է. սեփական իրականութենէն փախչիլ եւ այլ գոյութիւն մը ընդունելու ձգտումը ունենալ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Յովհաննէսին եւ փարիսեցիներուն աշակերտները ծոմ կը պահէին։ Եկան եւ ըսին անոր.- Ինչո՞ւ Յովհաննէսին եւ փարիսեցիներուն աշակերտները ծոմ կը պահեն, բայց քու աշակերտներդ ծոմ չեն պահեր». (ՄԱՐԿ. Բ 18)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գիտակցութեան ծնունդի սկզբնաւորութենէն ի վեր մարդ արարածը իր դիմաց ունեցած է հետեւեալ հարցը. «Ինչո՞ւ համար կ՚ապրիմ». հարց, որ կը գերազանցէ ժամանակը, մշակոյթն ու անհատական փորձը, իւրաքանչիւրին համար տարբեր արձագանգ մը գտնելով:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պսակը եկեղեցիի խորհուրդներէն մէկն է՝ որ կը կատարուի քահանայի օրհնութեամբ եւ եկեղեցիի սրբագործութեամբ, որու միջոցով երկու ամուսիններ՝ այր եւ կին օրինաւոր կերպով իրարու կապուելով՝ իրաւաբանական առումով որոշ իրաւունքներու եւ պարտաւորութիւններու սահմաններուն մէջ կը մտնեն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Դարերու ընթացքին իր գոյութիւնը պահել յաջողած հայը հաւատաց, որ իր հայկական ինքնութեան էութիւնը երկու անբաժանելի արժէքներու՝ կրօնի եւ ազգասիրութեան միաձուլումն է: Երկու արժէքներ, որոնք միաձուլուած են «հայ» անուան տակ, կազմելով ազգային դիմագիծ մը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդ միշտ կարօտը եւ պահանջքը ունի ապաւինելու եւ վստահելու մէկու մը՝ որ ինքզինք ապահով եւ անվտանգ զգայ։ Եւ մարդուն ամենավստահելի ապաւէնն է իր Արարիչը՝ Աստուած, քանի որ Ան է նաեւ Նախախնամը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ինչքա՜ն պիտի ուզէի, որ այս տողերուն փոխարէն դէմդ դրուած ըլլար ճերմակ մաքուր էջ մը. չմրոտուած անծայրածիր պարապութիւն մը պարզապէս, որ չ՚երգեր ունայնութիւնը մարդոց յոյզերուն եւ սին վրդովմունքը կեանքի էութեան. այս թուղթերը զոհերն են մեր ապրումներուն ու խռովքներուն, մտածումներուն եւ գաղափարներուն. լուռ ունկնդիրներն ու հանդիսատեսները մեր քաոսային գոյութեան:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Որքա՜ն հետաքրքրական է թուղթին եւ գրիչին հանդիպումը եւ հանդիպումով գոյացած հրաշալի միութիւնը։ Թուղթը կարօտը ունի գրիչին, եւ գրիչն ալ՝ թուղթին, ճիշդ այնպէս՝ ինչպէս երկու հինաւուրց բարեկամի իրարու նկատմամբ կարօտը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային բնութեան մէջ գերիշխանութիւնը կը պատկանի հզօրներուն, իսկ տկարները ենթակայ են ստրկութեան. գերակայութեան օրէնք՝ որ անփոփոխ է: Անհասկնալի պայքար մը ուժի եւ հնազանդութեան միջեւ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ամէն ինչ որ դուրսէն մարդուն ներսիդին կը մտնէ, չի կրնար զանիկա պղծել, որովհետեւ ոչ թէ անոր սրտին մէջ կը մտնէ, հապա փորը եւ արտաքնոցը կ՚ելլէ (ուստի բոլոր ուտելիքները մաքուր են)։ Եւ շարունակեց.- Ի՛նչ որ կ՚ելլէ մարդուն ներսէն, անիկա կը պղծէ մարդը…». (ՄԱՐԿ. Է 18-20)։
