Հոգե-մտաւոր

ԱՇԽԱՐՀԱՄԱՏՐԱՆ ԿԻՐԱԿԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Աշ­խար­հա­մա­տուռ» կը նշա­նա­կէ՝ աշ­խար­հա­ժո­ղով բազ­մու­թեան յատ­կա­ցուած ե­կե­ղե­ցի, այ­սինքն՝ բո­լոր աշ­խար­հի պատ­կա­նող ե­կե­ղե­ցի։ Աշ­խար­հա­մա­տուռը Սիո­նի այն վեր­նա­տան ա­նունն է՝ ուր Քրիս­տոս Վեր­ջին Ընթ­րի­քը կա­տա­րեց եւ Հա­ղոր­դու­թեան խոր­հուր­դը հաս­տա­տեց։

ԱՐԺԷՔՆԵՐԸ ՀԱՒԱՍԱՐԱԿՇՌԵԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդս իր կեան­քի տե­ւո­ղու­թեան՝ կը դի­մա­ւո­րուի զա­նա­զան «ար­ժէք»նե­րով, ո­րոնց մէջ կը ստի­պուի նա­խընտ­րու­թիւն մը ը­նել։ Ան­շուշտ, որ կան հա­ւա­սար ար­ժէք­ներ, բայց ա­նոնց մէջ կայ միշտ «հա­ւա­սար­նե­րու մէջ ա­ռաջ­նա­կարգ»ը՝ ո­րը ճշդել շատ ան­գամ դժուար կ՚ըլ­լայ, եւ նոյ­նիսկ ան­կա­րե­լի, մա­նա­ւանդ կեան­քի բազ­մա­տե­սակ զբա­ղում­նե­րուն մէջ։

ՅՈՒՍԱՀԱՏՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ու սրտիդ ա­հու­դո­ղէն եւ աչ­քե­րուդ տե­սած բա­նե­րէն, ա­ռա­ւօ­տուն պի­տի ը­սես.- Ե­րա­նի՜ թէ ի­րի­կուն ըլ­լար՝ ու ի­րի­կունն ալ պի­տի ը­սես.- Ե­րա­նի՜ թէ առ­տու ըլ­լար» (Բ Օ­ՐԻՆ. ԻԸզ 67)։

ԲՆՈՒԹԻՒՆԸ ԵՒ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Փոր­ձե­ցէ՛ք դի­տել կեան­քը, դի­տել բնու­թիւ­նը, հոն նմա­նու­թիւն­ներ պի­տի չգտնէ՞ք Քրիս­տո­սի Յա­րու­թեան խոր­հուր­դին հետ։ Կեան­քը՝ որ կ՚ըն­թա­նայ զա­նա­զան պա­տա­հար­նե­րով, տե­սակ տե­սակ ե­րե­ւոյթ­նե­րով, ը­սենք՝ ե­լե­ւէջ­նե­րով, եր­բեմն ու­րա­խու­թիւն­նե­րով, եր­բեմն տրտմու­թիւն­նե­րով, յա­ճախ չար­չա­րանք­նե­րով, տան­ջանք­նե­րով, նե­ղու­թիւն­նե­րով, ցա­ւե­րով ու վիշ­տե­րով, ո­րոնց վեր­ջա­ւո­րու­թեան մարդ կը հաս­նի ու կը հանգ­չի մա­հուան ան­խու­սա­փե­լի ե­րե­ւոյ­թով եւ ի վեր­ջոյ յա­ւի­տե­նա­կա­նու­թեան՝ ան­մա­հու­թեան։

ԱՐԴԱՐ ՄԱՐԴՈՒ ՏԻՊԱՐԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ար­դա­րու­թեան մա­սին յա­ճախ խօ­սե­ցանք եւ խորհր­դակ­ցե­ցանք այս սիւ­նակ­նե­րուն մէջ, ձե­զի հետ սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ։ Ար­դա­րու­թիւ­նը՝ ա­ռա­քի­նու­թի՛ւն է, ազ­նուու­թիւն է, եւ ըն­կե­րա­յին ներ­դաշ­նա­կու­թիւ­նը, խա­ղա­ղու­թիւնն ու հա­մե­րաշ­խու­թիւ­նը ա­պա­հո­վող՝ անհ­րա­ժեշտ տա՛րր մըն է։

ՅԱԿՈԲ ՋՈՒՂԱՅԵՑԻ ԿԱԹՈՂԻԿՈՍ ԵՒ ԵՂԻԱԶԱՐԻ ՈՏՆՁԳՈՒԹԻՒՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Նա­խա­պէս ը­սինք, թէ Ե­ղիա­զա­րի դէմ պայ­քա­րող­նե­րէն մէկն էր եւ Մար­տի­րոս Կա­ֆա­յե­ցի Վար­դա­պե­տը՝ որ ա­մէն մի­ջոց գոր­ծա­ծեց Ե­ղիա­զա­րը տա­պա­լե­լու հա­մար։

ՈՒ­ՆԵ­ՑԱ­ԾԸ ԵՒ ՏՐՈ­ՒԱ­ԾԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ է ձեր կար­ծի­քը, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ։ Կա­րե­ւո­րը եւ կա­րե­ւո­րին ար­ժէք տուո­ղը՝ «ու­նե­ցած»ին քա­նա­կին վրա՞յ է, հա­պա՝ «տրուած»ին քա­նա­կին վրա՛յ։ Ա­ւե­լի պարզ ը­սենք. ո՞ր մէ­կը ար­ժէք կը ներ­կա­յաց­նէ՝ ո­րե­ւէ բան ու­նե­նա՞լ, թէ ու­նե­ցա­ծը տալ՝ բաժ­նել ու­րիշ­նե­րու հետ։ Եւ ե­թէ «բա­րիք» ը­սուա­ծը ու­րի­շին օգ­տա­կար ըլ­լալ կը նշա­նա­կէ, ա­պա ու­րեմն կա­րե­ւո­րը ո՛չ թէ ու­նե­նալ, այլ՝ տա՛լն է։

ԵՂԻԱԶԱՐ Ա ԱՅՆԹԱՊՑԻ ԵՒ ՓԻԼԻՊՊՈՍ Ա ԱՂԲԱԿԵՑԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​1651 թուա­կա­նին Փի­լիպ­պոս Կա­թո­ղի­կոս (1632-1655) Պո­լիս գտնուած մի­ջո­ցին՝ Ե­ղիա­զար Պատ­րիար­քը (1651-1652) պատ­րիար­քու­թե­նէ հե­ռա­ցու­ցած էր եւ ա­նոր տեղ Յով­հան­նէս Դ Մուղ­նե­ցին (1652-1655) Պատ­րիարք կար­գած էր։

Էջեր