Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ ա­մէն կո­րուստ ցաւ ու վիշտ կը պատ­ճա­ռէ։ Կո­րուս­տը հիաս­թա­փու­թեան պատ­ճառ կը դառ­նայ, ո­րուն պատ­ճա­ռաւ ցա­ւով կը տա­ռա­պի եւ կը տան­ջուի մարդ «կորսն­ցու­ցած» ըլ­լա­լուն հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք հպար­տու­թեան մա­սին։ Խօ­սե­լու կը պար­տա­ւո­րուինք, քա­նի որ մեր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին ա­մէն ա­ռի­թով կը դի­մա­ւո­րուինք հպա՜րտ մար­դոց՝ ո­րոնք հպար­տու­թիւ­նը ի­րենց ապ­րե­լա­կերպ ըն­դու­նած են, ա­ռանց խոր­հե­լու, թէ հպար­տու­թեամբ ո՜ր­քան վի­րա­ւո­րանք­նե­րու պատ­ճառ կը դառ­նան, սիր­տեր կը կոտ­րեն, կը վշտաց­նեն եւ բա­րո­յա­կան կո­րուստ­նե­րու ա­ռիթ կ՚ըն­ծա­յեն

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պեր­ճա­շուք կեանք մը ապ­րե­լու յոյ­սով իր հայ­րե­նի տու­նը լքո՛ղ եւ ան­կէ հե­ռա­ցող ե­րի­տա­սար­դի մը պատ­մու­թիւնն է ա­սի­կա։ Մէ­կը, որ իր ու­նե­ցա­ծէն ա­ւե­լին կը փա­փա­քի ու­նե­նալ, մէ­կը՝ որ ան­յագ է եւ չի՛ բա­ւա­րա­րուիր իր ու­նե­ցա­ծով, միշտ ա­ւե­լիին կը ձգտի, բայց ի վեր­ջոյ յու­սա­խաբ՝ կը վե­րա­դառ­նայ դար­ձեալ իր հայ­րե­նի տու­նը. ա­հա­ւա­սիկ պատ­մու­թիւն մը, որ յա­ճախ կը կրկնուի մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ՝ տար­բեր տե­սա­րան­նե­րով, տար­բեր ձե­ւե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ էա­կին հա­մար յա­ճախ կ՚ը­սուի, թէ ա­նոր ա­մե­նէն յատ­կան­շա­կան ա­ռա­ւե­լու­թիւնն է իր բա­նա­կա­նու­թիւ­նը՝ նկատ­մամբ բո­լոր միւս ապ­րող էակ­նե­րուն։ Ան ու­նի նաեւ «կամք» մը, որ կը գոր­ծա­ծէ իր բա­նա­կա­նու­թեա­նը շնոր­հիւ, եւ այս ալ կա­րե­ւոր ա­ռա­ւե­լու­թիւն մըն է ու­րիշ էակ­նե­րու բաղ­դատ­մամբ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Իւ­րա­քան­չիւր անձ տար­բեր եւ իւ­րա­յա­տուկ շնորհ­նե­րով, ձիր­քե­րով եւ տա­ղանդ­նե­րով օժ­տուած է։
Ուս­տի ա­մէն մար­դու ու­նե­ցած ձիր­քը՝ կը լրաց­նէ ու­րիշ մէ­կուն պա­կա­սը եւ զօ­րաց­նե­լով իր նմա­նին տկա­րու­թիւ­նը, մար­դիկ ի­րե­րօգ­նու­թեամբ կը կա­տա­րե­լա­գոր­ծուին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի՞նչ է «մա­ռա­խուղ»ը։ Բնու­թեան ա­նո­րա­կե­լի «խա­բե­բան» է ան, որ ո՛չ մար­մին ու­նի, ո՛չ նպա­տակ, ո՛չ գոյն եւ ո՛չ ալ հոտ՝ որ իր յայտ­նու­թիւ­նը ար­դա­րաց­նէ։ Բնու­թեան մէջ չա­րա­դէպ եւ չա­րա­դէտ մի­ջամ­տու­թիւն մը՝ ա­նի­մաստ ու անն­պա­տակ ե­րե­ւոյթ մըն է ան, ան­շուշտ ե­թէ կա­րե­լի է ը­սել ա­նոր «ե­րե­ւոյթ»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Կ՚ը­սեմ ձե­զի, որ ա­ռա­ջին հրա­ւի­րեալ­նե­րէն ո՛չ մէ­կը իմ ընթ­րի­քէս պի­տի ճա­շա­կէ» (ՂՈՒԿ. ԺԴ 24)։ Այս­պէս կ՚ը­սէ ա­ռա­կը, ուր Յի­սուս կը պատ­մէ հրա­ւի­րեալ­նե­րու եւ ընտ­րեալ­նե­րու մա­սին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Նե­րո­ղու­թիւն»ը, ընդ­հա­նուր ա­ռու­մով՝ թո­ղու­թիւնն է պա­տի­ժին կամ հա­տուց­ման՝ այն յան­ցանք­նե­րուն կամ վնաս­նե­րուն հա­մար, ո­րոնց հե­տե­ւան­քը ար­դէն ջնջուած, չե­ղեալ նկա­տուած է։ Նե­րու­մի ի­րո­ղու­թեան լաւ տրա­մադ­րուած ան­ձը այս թո­ղու­թիւ­նը կ՚ըն­դու­նի ո­րո­շուած պայ­ման­նե­րով եւ ներ­գոր­ծու­թեամբ ան­կեղծ զղջու­մի, որ ի վեր­ջոյ ան­տես կ՚առ­նէ կա­տա­րուած յան­ցան­քը կամ վնա­սը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ էա­կը միշտ դրա­կա­նին հա­կազ­դե­լու, հա­կա­ռա­կե­լու, ընդ­դի­մա­նա­լու, չըն­դու­նե­լո՛ւ բնա­կան «ներ­քին մղում» մը ու­նի։ Մէկ խօս­քով, մարդ տուեալ դրու­թեան հնա­զան­դե­լու կը դժուա­րա­նայ, կը տա­տամ­սի…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Լե­զուն զսպել, խօս­քի չա­փը գիտ­նալ ա­ռա­քի­նու­թիւն է, որ մարդս կ՚ազ­նուաց­նէ, լուրջ եւ վստա­հե­լի կը դարձ­նէ։ Լե­զուն պահ­պա­նել, լե­զուին տէ­րը ըլ­լալ կը նշա­նա­կէ, այն ի՛նչ որ ծան­րա­խոհ, խո­հեմ եւ ող­ջա­միտ մարդ ըլ­լա­լու նշան մըն է։