Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վ. Հիւկօ կ՚ըսէ, թէ՝ անմահութիւնը աւելի լա՛ւ կը տեսնէ եւ կը հասկնայ, երբ կը շրջի գերեզմանատան մէջ՝ առանձին։ Արդարեւ, ինքնին խորհո՛ւրդ մըն է գերեզմանատունը, վայր մը՝ ուր մարդ շատ յստակ կերպով կը խորհի կեանքի մասին, անոր նպատակին եւ իմաստին, որ շատ անգամ կ՚անտեսուին ամէնօրեայ կեանքի զբաղումներուն, աշխարհային հոգերուն եւ «վաղուան մտահոգութիւն»ներուն պատճառով։

ՄԱՇՏՈՑ ՔՀՆՅ. ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

«Որովհետեւ Աստուած իր շնորհքը յայտնեց՝ որպէսզի բոլոր մարդիկ փրկուին» (ՏԻՏ. Բ 11)։
Հայ Առաքելական Եկեղեցին երկու Աստուածայայտնութեան տօները՝ Քրիստոսի Ծնունդը եւ Մկրտութիւնը կը տօնէ միասին։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յաճախ կ՚անդրադառնանք յաջողութեան կարեւորութեան մարդկային կեանքի մէջ՝ որ ամէն մարդու նպատակն է, տարբեր ձեւերով եւ տարբեր աստիճաններով, բայց անպայմա՛ն, մարդ կ՚ուզէ յաջողիլ, այնքան ատեն որ կ՚ապրի կեանք մը այս աշխարհի վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ասացուածքներ կան, որոնք թէեւ շատ լսուած եւ ընդհանրացած չեն, բայց խոր իմաստ ունին եւ շատ բան կ՚ըսեն։ Ահաւասիկ, այդ ասացուածքներէն մին է, որ մեզի յիշեցուց մեր ազնիւ բարեկամ Տքթ. Վարդ Շիկահեր, հաճելի զրոյցներէն մէկուն ընթացքին, որ յաճախ կատարելու հաճոյքը կ՚ունենանք իր հետ՝ հեռախօսի վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ յաճախ կը խօսինք սիրոյ մասին, այն ընդհանուր սէրն է, որ իր կարգին ունի բաժանումներ, տեսակներ, որոնք կը բխին թէեւ նոյն ակէն, բայց անոնց ազդեցութիւնը կը տեսնուի տարբեր մարդկային յարաբերութիւններու մէջ եւ աւելի լայն առումով՝ բնութեան մէջ տարբեր էութիւններու նկատմամբ։ Անշուշտ բոլորն ալ «սէ՛ր» է, քանի որ անոնց բոլորին ալ սկզբնակէտը մէ՛կ է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յաճախ կը խօսուի օրէնքի մասին, բնական պէտք է համարուի այս, քանի որ օրէնքը, իր լայն առումով մարդկային անհատական եւ ընկերային կեանքին բարւոք ընթանալու գործին մէջ կարեւոր, եւ մինչեւ իսկ անհրաժեշտ դեր մը կը խաղայ։ Եւ դարձեալ, բնական օրէնքներու միջոցով է որ բնութիւնը կանոնաւոր կերպով, ուղիղ ձեւով կը գործէ եւ կը շարժի։

Տ. ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Նոր տարին կամ Ամանորը կարեւոր հանգրուան մըն է մարդկային կեանքին մէջ՝ ուր կարծես ակնթարթի մը արագութեամբ ամէն ինչ կը փոխուի՝ հինը կը սրբուի եւ նորը կու գայ՝ նորոգելով ամէն ինչ որ արդէն «անցեալ» է եղած։ Մարդիկ միշտ «նոր»ը կ՚ուզեն, նորոգուիլ կ՚ուզեն եւ կ՚ապրին նոր յոյսերով, նոր ակնկալութիւններով…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային կեանքը ընթացք կը ստանայ զանազան արժէքներու ներգործութեամբ, որոնք շատ անգամ կ՚անտեսուին, անտարբերութեամբ կը դիմաւորուին։ Արդարեւ, կեանքի մէջ կան արժէքներ, որոնց գոյութիւնը զգալի չ՚ըլլար, եւ սակայն երբ կը կորսուին անոնք, այն ատեն մարդ կ՚անդրադառնայ անոնց կարեւորութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սա իրողութիւն մըն է, թէ այն որ բանականութիւն ունի, այն որ նիւթի մը մասին խորհելու կարողութիւն ունի, այն որ կարծիք մը ունի, բնական է որ արատայայտել ուզէ զայն։ Այս կը նշանակէ, թէ ամէն մարդ խօսիլ կ՚ուզէ։ Ամէն մարդ կը խօսի, բայց քիչեր են որ խօսելու կերպը գիտեն, քանի որ խօսի՛լն ալ արուեստ մըն է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուած, երբ մարդը ստեղծեց, դրախտին մէջ, արդէն անոր համար պահք սահմանեց։
«Եւ Տէր Աստուած պատուիրեց մարդուն՝ ըսելով.- Պարտէզին բոլոր ծառերէն համարձակ կեր. բայց բարիի եւ չարի գիտութեան ծառէն մի՛ ուտեր, քանի որ այն օրը որ անկէ ուտես, անշուշտ պիտի մեռնիս», (ԾՆՆԴ. Բ 16-17)։