ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մերօրեայ մեծագոյն հարցերէն մէկը կրնայ նկատուիլ ծնողներու հեղինակութեան կորուստի դժբախտ երեւոյթը եւ ամէն ծնողք իր ձեւերով կը փորձէ վերականգնել այդ մէկը, շատ անգամ խստութեամբ, շատերու պարագային ծեծով, իսկ շատեր արդի մանկավարժութեան հնարքներով, սակայն բոլորով հանդերձ երեւոյթը կը մնայ նոյնը՝ սերունդ մը առանց սանձերու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Անառակի կիրակի»ն մարդկութեան համար կենսական խնդրի մը շուրջ կը դառնայ, որ անուրանալի է՝ որ միշտ արդիական է։ Մարդ երբ կ՚ապրի եւ կը վայելէ աններդաշնակ եւ անհակակշիռ կեանք մը՝ իր ամենալայն իմաստով «երջանի՛կ» է, ընդհակառակը, երբ առիթը չունի լաւ կեանք մը ապրելու եւ վայելելու՝ ապերջանիկ է եւ դժբա՛խտ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ամերիկեան ուսումնասիրութեան կենդրոն մը վերջերս հրապարակած էր շատ մը ասպարէզներու տարեկան շահած գումարները եւ կազմած որոշ վիճակագրութիւն մը: Ցանկը հետաքրքրաշարժ էր եւ հաւանաբար հասակ առնող սերունդը անոր հիման վրայ կրնայ որոշել իր ապագայի ասպարէզը՝ ինչ որ շատերու բախտ չի վիճակուիր:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պահեցողութեան շրջան մը կ՚ապրինք. այս շրջանը, ընդհանուր առումով՝ զսպումի շրջան մըն է։ Պահեցողութեան կարեւոր մէկ մասը կը կազմէ՝ ուտելու չափազանցութիւնը եւ մանաւանդ որկրամոլութեան զսպումը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ ահաւոր ակռայի ցաւ մը ունեցայ եւ այդ ցաւի ազդեցութեան տակ սկսայ լրջօրէն մտածել, թէ մարդիկ ի՞նչ կ՚ընէին անցեալին՝ երբ գիտութիւնը այսքան յառաջդիմած չէր. ինչպէ՞ս կրնային դիմանալ այդ ցաւերուն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պահեցողութիւնը՝ հաւատացեալին համար ինքնամփոփումի, ինքնաքննութեան, ինքնազսպումի եւ ինքնասրբագրութեան ժամանակամիջոց մը, շրջան մըն է՝ որ կը գործադրուի կամաւոր զսպումով եւ մանաւանդ մասամբ անօթութեամբ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր կեանքը իր ամբողջութեանը մէջ մոռնալու եւ յիշելու արտասովոր խաղ մըն է պարզապէս, որովհետեւ յիշատակները՝ որոնք մաս կը կազմեն մեր յիշածներուն եւ մոռցածներուն, մեր կեանքի ամբողջական պատկերն ու պատմութիւնը կը ներկայացնեն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Homo homini lupus». «Մարդ մարդուն գայլ»։ Մարդ գա՛յլ է մարդու համար։ Հոբբսի կողմէ արտայայտուած այս խօսքը, նախապէս գործածած է հռոմէացի բանաստեղծ Պլավտ մօտաւորապէս 250-184 թուականներուն՝ Ն.Ք.։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սփիւռքի պայմաններու մէջ յաճախ կը բողոքենք, թէ հայ ծնողներէն շատեր իրենց զաւակները օտար վարժարան կը ղրկեն. այս դժբախտ իրողութեան որպէս պատճառ կը մատնանշուի հայ դպորցներու ներկայ «դժբախտ» վիճակը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կ՚ըսեն, որ մարդ երբ ինքն իր ցաւը զգայ, այս կը նշանակէ որ ո՛ղջ է, իսկ երբ ուիշին ցաւը զգայ, այս ալ կը նշանակէ թէ՝ մա՛րդ է։ Ահաւասի՛կ, մարդուն առաջնակարգ կոչումը՝ «իրերօգնութի՛ւն»։
