ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Այս եւ յաջորդող մեր «Ակնարկ»ներով, վեր պիտի հանենք այնպիսի երեւոյթներ, որոնք անմիջականօրէն կապուած են մեր առօրեային հետ: Մեր այս շարքին աղբիւր եւ հիմք պիտի ծառայէ, Մուշեղ Եպիսկոպոս Սերոբեանին «Վաղուան հոգին» գիրքը, որ լոյս տեսած է Աղեքսանդրիոյ մէջ, 1910-ին:
ՄՈՒՀԱՄՄԱՏ ԱԼ-ՄԱՂՈՒԹ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Ո՛չ ոքի համար գաղտնիք է այլեւս, թէ արաբական աշխարհի խոհանոցներու ճնշող մեծամասնութենէն ներս շոգեկաթսաներուն լռութիւնը եւ հրաժարիլը սուլելէն ներկայ ժամանակին, ուրիշ բան չէ եթէ ոչ յարգանքի տեսակ մը տարածաշրջանէն ներս ամենէն մեծ շոգեկաթսայի սուլոցին եւ անոր թնդանօթներէն ու մօտիկ եղող բարձրախօսներէն բարձրացող շոգիին:
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Հարցում. Ի՞նչ կը կոչուի հպարտութեամբ եւ բարկութեամբ վարուող մարդը:
Պատասխան. Առակագիրը այսպէս կը կոչէ այդպիսին. «Հպարտութեամբ եւ բարկութեամբ վարուող մարդը, որ հպարտ եւ յանդուգն է՝ ծաղրող կը կոչուի» (Առ 21.24):
ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ
Ներկայ ժամանակներուն քաղաքները նոր ու բազմակողմանի յատկութիւններ, դերեր եւ առաքելութիւններ ստացան: Բայց, արդի եւ այսպէս ըսած՝ գովազդուող աշխարհին մէջ վարուած պետական ու մասնաւոր քաղաքական նպատակներու կողքին կարեւոր դիրք ստացաւ ինքնին մշակութային ոլորտը՝ նոր, հասանելի, ընբոշխնելի եւ մանաւանդ դիւրամատչելի ու հաճոյաշատ գործակատարումներով:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Պատահական չէր, անշուշտ, Հայաստանի պաշտօնապէս ճանչցաւ Պաղեստին պետութիւնը։ Արիւնալի պատերազմը, դառն իրադարձութիւնները կերպով մը դարձան խթան ի շարս այլ երկիրներու, նաեւ փոքրիկ Հայաստանին ճանչնալու Պաղեստին պետութեան գոյութիւնը։
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Երբեք պատահական չէ վերջերս Քուէյթի պատկան մարմիններուն կողմէ հնչած յորդորը՝ արագօրէն լքելու Լիբանանի տարածքը։ Այլ հարց, թէ ցարդ ինչո՞ւ միայն Քուէյթը նման կոչով մը հանդէս եկաւ՝ զգուշացնելով իր քաղաքացիները հեռու մնալ Լիբանան ճամբորդելէ։
ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ
Շաբաթ մըն է, որ հեռու եմ դիմատետրէն… Պատճառը գրելու պէտք չունէի անշուշտ, սակայն այսօր այնպիսի բան եղաւ, որ մտածեցի լաւ կ՚ըլլայ միասին խնդանք…
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Իբրեւ կեանքի նոր դաշտանկար,
Ե՛ւ երիտասարդ, ե՛ւ անպարտելի,
Նոյնիսկ մեղքի զգացումը ապրելով,
Կարօտի բարեւ մը տուի շուրջիս… ու միացայ բոլորին…։
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Հինգշաբթի, 20 յունիս 2024-ի թերթիս մէջ լոյս տեսաւ թերթի աւագ գրիչներէն՝ Յարգարժան Գէորգ Պետիկեանի «Նամակն ու պատասխանը» գրութիւնը: Տրուած պատասխաններուն լիովին համամիտ ըլլալով, ուզեցի, աւելի ճիշդ համարձակութիւն ձեռք ձգեցի այս գրութեամբ պատասխանել աւագ գրչեղբօրս հարցումներուն:
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Աշնանացած շատ կանուխ առաւօտ մըն էր ու չեմ գիտեր ինչպէս յանկարծ ես ու ազգակիցս, երկուքով, սենեակէս ներս կրկին անգամ իրար հանդիպեցանք: Մտերիմ բարեկամս էր ան, անբաժան ընկերս ու նաեւ խորհրդակիցս:
