Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սե­ռա­կա­նու­թիւ­նը կար­գա­ւո­րուած է այր-մար­դուն եւ կին-մար­դուն ա­մուս­նա­կան սի­րոյն մէջ։
Ուս­տի ա­մուս­նու­թեան մէջ ա­մու­սին­նե­րուն մարմ­նա­յին մտեր­մու­թիւ­նը ա­նոնց հո­գե­ւոր հա­ղոր­դու­թեան նշան ու գրա­ւա­կան կը դառ­նայ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վի­ճա­բա­նու­թիւն»ը անհ­րա­ժեշ­տօ­րէն կը փոր­ձէ մարդ­կա­յին բնա­ւո­րու­թիւ­նը, եւ մարդ պար­տի զգու­շա­նալ «հա­կա­ճա­ռու­թեան» այն ո­գիէն՝ որ է «իր իսկ դա­տա­ւո­րը եւ իր իսկ դա­հի­ճը» ըլ­լալ, ինչ­պէս կ՚ը­սէ Լայթ­ֆուտ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, ընդ­հան­րա­պէս, իր ծո­ցին մէջ կը կրէ ա­ղէ­տա­բեր սեր­մը, որ ա­մէն ինչ կը փճաց­նէ իր գաղտ­նի թոյ­նով, կոյր եւ ծած­կեալ ամ­բար­տա­ւա­նու­թեամբ։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Օ­գոս­տի­նոս Աւ­րե­լիոս ծնած է Ափ­րի­կէի Տա­գաս­տէ քա­ղա­քը՝ նախ­կին Նու­մի­տիան, այժմ Ալ­ճե­րիա, 354 թուա­կա­նին։ Ե­կե­ղեց­ւոյ մե­ծա­գոյն հայ­րե­րէն Սուրբ Օ­գոս­տի­նոս բարձ­րա­ցած է աս­տուա­ծա­յին Սի­րոյ եւ Միու­թեան գա­գաթ­նա­կէ­տե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սո­վո­րու­թիւն է, տա­րին ան­գամ մը յի­շել մայ­րե­րը՝ «Մայ­րե­րու օր»ուան տօ­նին առ­թիւ։ Ը­սե­լիք չու­նինք այդ մա­սին ան­շուշտ, բայց երբ կա՛յ մայ­րու­թեան մեծ տի­պար մը՝ Աս­տուա­ծա­մայ­րը, ա­պա ու­րեմն մենք ալ կ՚ու­զենք ամ­բողջ շա­բաթ մը յի­շել մայ­րե­րը՝ Աս­տուա­ծա­մօր Վե­րա­փոխ­ման յա­ջոր­դող օ­րե­րուն, քա­նի որ ըստ Ե­կե­ղեց­ւոյ, տօ­նը կը տե­ւէ ի­նը լման օ­րեր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բա­րո­յա­կան վե­րա­նո­րո­գու­մը ամ­բողջ մարդ­կու­թեան կա­րե­ւո­րա­գոյն զբա­ղու­մը եւ նպա­տա­կը ե­ղած է բո­լոր շրջան­նե­րու մէջ՝ սկիզ­բէն մին­չեւ այ­սօր, եւ պի­տի շա­րու­նա­կէ այն­քան՝ որ­քան մարդ­կու­թիւ­նը գո­յա­տե­ւէ՝ մին­չեւ իսկ մէ՛կ ան­հատ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ կը տօ­նենք Աս­տուա­ծա­մօր Վե­րա­փոխ­ման տօ­նը՝ կը վեր­յի­շենք կի­նե­րու եւ մա­նա­ւա՛նդ մայ­րե­րու անհ­րա­ժեշտ մաս­նակ­ցու­թիւ­նը ամ­բողջ տիե­զե­րա­կան պատ­մու­թեան մէջ՝ թէ ի՜նչ կա­րե­ւոր դեր խա­ղա­ցած են մարդ­կա­յին մեծ ըն­տա­նի­քին՝ ըն­կե­րու­թեան կազ­մու­թեան, կազ­մա­ւոր­ման եւ մա­նա­ւա՛նդ, ա­նոր աճ­ման ու զար­գաց­ման մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մայ­րու­թիւն»ը մարդ­կու­թեան գե­րա­դաս վի­ճա­կը՝ գա­գաթ­նա­կէտն է, քա­նի որ մարդ՝ որ­պէս կին-մարդ ա­մե­նէն բարձր կեր­պով աս­տուածն­ման կ՚ըլ­լայ, Աս­տու­ծոյ կը նմա­նի, Ա­նոր գո­րծա­կից եւ Ա­նոր ան­մի­ջա­կան գոր­ծա­կա­տա՛­րը կ՚ըլ­լայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մե­ռեալ­նե­րը յի­շա­տա­կել, ար­դա­րեւ կը նշա­նա­կէ՝ մաս­նա­կի՛ց ը­նել զա­նոնք մեր ապ­րում­նե­րուն, մեր ու­րա­խու­թիւն­նե­րուն, մա­նա­ւա՛նդ տօ­նա­կան օ­րե­րու խան­դա­վա­ռու­թեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Վե­րա­փո­խումն Սուրբ Աս­տուա­ծած­նի» տօ­նը՝ Սուրբ Կոյս Մա­րիա­մի նուի­րուած տօ­նե­րուն կա­րե­ւո­րա­գոյնն է եւ Հայ Ե­կե­ղեց­ւոյ տա­ղա­ւար տօ­նե­րու չոր­րոր­դը։