Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երախտագիտութիւնը շնո՛րհք մըն է, եւ չափանիշ մը ազնուութեան, առաքինութեա՛ն։ Իրականին, երախտագիտութիւնը մարդուս բնական մէկ զգացումն է, բայց միշտ կը պակսի մարդկային յարաբերութիւններու ընթացքին, եւ դժբախտաբար ան կ՚ըլլայ բացառիկ վիճակ մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային կեանքի ամենագեղեցիկ եզրն է արուեստը՝ որ բարոյական կեանքի ձգտումներուն, զգացումները արտայայտելու ամենէն ապահով միջոցն է։ Յաճախ կը յիշենք, թէ մարդ էակը միայն մարմին չէ, այլ նաեւ՝ հոգի եւ միտք, ի՛նչ որ կը նշանակէ, թէ ան ունի զգացական եւ իմացական կեանք մըն ալ, որոնցմով կը կազմէ ամբողջութիւն մը՝ մարմնաւոր եւ բարոյական ապրումներով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ դպրոցի մը մասին պիտի խօսուի, խօսքը տալ խնդրոյ առարկայ դպրոցէն հասած, անոր բարոյապէս նուիրուած գրիչի մը, անկէ սնած եւ այն մթնոլորտին մէջ շնչած անձի մը աւելի յարմար պիտի ըլլար։ Արդարեւ, մեր համեստ գրիչը անզօր եւ անբաւարար պիտի ըլլար բացատրելու Էսաեան վարժարանը, քանի որ հո՛ս մեր սրտին մէջ ունինք «Էսաեանցի»ի մը եւ անոր 24 Մայիս 2003 թուակիր, մասամբ հին բայց մշտանորոգ տողերը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ըստ Եկեղեցական Օրացոյցի, Եղիա մարգարէի յիշատակի տօնը, այս տարի կը հանդիպի 27  Մայիս Կիրակի օրուան, որ է Հոգեգալուստէ ետք առաջին Կիրակին։ Սուրբ Եղիա Մարգարէ աստուածաշնչական մարգարէներու մէջ առանձնայատուկ տեղ մը կը գրաւէ իր անապատական եւ հրաշքներով լեցուն կեանքով, ինչպէս նաեւ կրակոտ նախանձախնդրութեամբ եւ իր անսովոր վախճանով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը շա­րու­նա­կենք թղթա­տել «հի՜ն էջ»եր՝ ուր կը գտնենք հե­տաքրք­րա­կան տո­ղեր, ո­րոնք կ՚ու­զենք ներ­կա­յաց­նել մեր սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն, խոր­հե­լով, թէ շա­հե­կան խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րու ա­ռիթ պի­տի ըլ­լան ա­նոնք։
Ա­հա­ւա­սիկ, դար­ձեալ, մեր ձեռ­քին տակ ու­նինք՝ 10 Յու­լիս 1904 թուա­կիր «ՄԱ­ՍԻՍ»ը՝ ուր կը նկա­րագ­րուի վար­ժա­րան­նե­րու տա­րե­վեր­ջի հան­դի­սու­թիւն­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ կը խորհին, կը մտադրեն, յետոյ կ՚արտայայտեն իրենց խորհածները եւ մտադրածները, այսինքն՝ կը խօսին։ Մարդկային սովորական արարքներ են այս վիճակները՝ մասամբ դիւրին, քանի որ ընդհանրապէս մեծ աշխատութիւն մը չեն պահանջեր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Երկայնամիտ» կը նշանակէ՝ շատ համբերող, հեզ եւ բարեմիտ, նաեւ քաղցրաբարոյ։ Սէրը երկայնամիտ է, անոր յատկանշական ստորոգելիներէն մին է եւ կարեւորագո՛յնը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Տա­ճա­րին կեդ­րո­նա­կան եւ էա­կան հան­գա­ման­քը՝ սրբա­վայր ըլ­լալն է, այ­սինքն այն վայ­րը՝ ուր Աս­տուած կը բնա­կի ա­ռանձ­նա­յա­տուկ կեր­պով։
Յի­սուս, ինչ­պէս Իր­մէ ա­ռաջ մար­գա­րէ­նե­րը, ա­մե­նա­խո­րունկ յար­գան­քը ու­նե­ցաւ Ե­րու­սա­ղէ­մի Տա­ճա­րին հան­դէպ։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այսօր կը ներկայացնենք մեծ Արմաշական՝ Մեսրոպ Վարդապետի, 17 Յուլիս 1904 թուակիր շահեկան, մշտանորոգ քարոզ-յօդուածը։ Մեսրոպ Վարդապետ՝ ապա Մեսրոպ Ա. Մշեցի Նարոյեան Պատրիարք (1927-1944), կը շօշափէ, կ՚ուսումնասիրէ եւ հանգամանօրէն կը վերլուծէ արուեստի եւ կրօնքի փոխյարաբերութիւնները, իրարու նկատմամբ ազդեցութիւնները եւ կ՚եզրակացնէ, թէ կրօնական զգացումը երբեք այլամերժ չէ, այլ՝ կեանքի ուժերուն համերաշխ կերպով ներդաշնակման կարեւոր մէկ ազդա՛կը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ Եկեղեցին, այս տարի եւս կը տօնէ Հոգեգալստեան տօնը՝ 20 Մայիս Կիրակի՝ Յինանց 50-րդ օրը։ Հոգեգալուստը, որ կ՚անուանուի նաեւ «Պենտեկոստէ», հիմքը կ՚առնէ Վերնատան մէջ, ուր Յիսուս Քրիստոսի խոստումը կ՚իրականանայ. «Ես պիտի աղաչեմ Հօրս, որ ուրիշ Մխիթարիչ տայ ձեզի, որպէսզի յաւիտեան ձեզ հետ ըլլայ։ Ան Սուրբ Հոգին է, որ Ճշմարտութիւնը կը յայտնէ»։