Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քառասուն մանուկներ, բոլորն ալ կանխաւ քրիստոնեայ եղած, զանազան քաղաքներէ, Սեբաստիա գտնուած միջոցին, Լիւսիաս Կեսարիոյ դուքսը (=duc), հրաման ստացաւ Լիկիանոսէ, քննել թէ կա՞ն քրիստոնեաներ բանակին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահքի ներկայ շրջանը պահեցողութեան շրջան մըն է։ Արդարեւ, կարեւոր եւ օգտակար է պահեցողութիւնը եւ որկրամոլութեան զսպումը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Փառք քեզ, Աստուած, փառք քեզ. յաղագս ամենայնի, Տէր, փառք քեզ»։
Հաւատալ Միակ Աստուծոյ եւ սիրել զԻնք ամբողջ էութեամբ՝ մեր ամբողջ կեանքին համար անհուն հետեւանքներ ունի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հիմա որ ա՛լ հաւատքով արդարացած ենք, մեր Տիրոջ Յիսուս Քրիստոսի միջոցաւ հաշտուած ենք Աստուծոյ հետ։ Քրիստոս Ինք մեզի համար կարելի դարձուց՝ հաւատքով հասնիլ այն շնորհքին, որուն մէջ կ՚ապրինք հիմա եւ կը պարծենանք՝ Աստուծոյ փառքին արժանանալու յոյսով». (ՀՌՈՄ. Ե 1-2)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեանքի անիւը անդադար կը դառնայ, ինչպէս ժամանակի անիւը։ Ուստի, մեր ապրած կեանքին ո՞ր մէկ օրը կը նմանի ապրուած ուրիշ օրուան մը։ Մարդ ամէն օր նո՛ր մարդ մըն է կեանքի անիւին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահքի 4-րդ կիրակին կը կոչուի «Տնտեսի», քանի որ ճաշու ժամուն կը կարդացուի Ղուկասի Աւետարանի ԺԶ գլուխը, որու սկիզբը կը գտնուի «Տնտեսին առակը»։ Եւ այս է պատճառը, որ Մեծ պահքի չորրորդ կիրակին կոչուած է «Տնտեսի կիրակի»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ըսուի որ անգիտութիւնը երջանկութիւն է։ Բայց իրապէս անգիտութիւնը երջանկութիւն կրնա՞յ ըլլալ։
Արդարեւ, գիտութիւնը իր ամենալայն առումով ուժ մը, զօրութիւն մը եւ կարողութի՛ւն է, ինչ որ ուրանալ կարելի չէ։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Պօղոս Առաքեալ, Տարսոն քաղաքը ծնած, Բենիամինի ցեղէն Հրեայ ծնողքի մը զաւակն էր (ՓԻԼԻՊ. Գ 5)։ Տարսոն քաղաքը դպրոցներու եւ գիտուններու կողմէ գրեթէ Աղեքսանդրիոյ եւ Աթէնքի կը հաւասարէր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երջանկութիւնը առողջութեան պայմաններէն մին է անշուշտ, բայց փոխադարձաբար՝ առողջութիւնն ալ երջանիկ ըլլալու պատճառներէն մէկն է։ Ուրեմն, առողջ մարդը երջանիկ է, եւ երջանիկ մարդն ալ՝ առո՛ղջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Լեզու մը շիտակ խօսիլ, անսխալ գրել՝ ամէն բանէ առաջ այդ լեզուին հանդէպ յարգանք ցոյց տալ կը նշանակէ, յետոյ՝ կարեւորութիւն ընծայել խօսակիցին կամ ընթերցողին։ Արդարեւ, ամէն լեզու ունի իր կանոնները, որոնց հնազանդելով է, որ կարելի կ՚ըլլայ շիտակ խօսիլ եւ անսխալ գրել։