ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գ.- ՎԱԽ ԵՒ ՍԱՐՍԱՓ.- Հակառակ Տէր Թոդիկի օրերէն դարեր անցնելուն, մեծ ծնողներէն շատեր կը շարունակեն համոզուած մնալ, որ մանուկ մը կրթելու եւ իրենց համար կարծուած «ճիշդ» ճամբու մէջ դնելու լաւագոյն միջոցը վախցնելն է, որուն դիմաց մանուկը պիտի հանդարտի եւ ընէ այն՝ ինչ մայրը կամ հայրը կը հրահանգէ ընել:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բ.- ՀԱՄԵՄԱՏՈՒԹԻՒՆ.- Ծնողներու կողմէ կատարուող միւս մանկավարժական սխալը համեմատելու սովորութիւնն է. շատ մը ծնողներ կը կարծեն, «նայի՛ր Անահիտին տղան քեզմէ լաւ նիշ բերած է» ըսելով պիտի կարենան իրենց մանուկները մղել յաւելեալ աշխատանքի, որպէսզի իրենց զաւակները կարենան իրապէս գերազանցել Անահիտին տղան:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Բառացիօրէն ճշմարտութիւն է ըսուած այն խօսքը, որ ամէ՛ն պատճառ անպայմանօրէն ունի պատճառ մը. ամէ՛ն արարք, ընդունելի թէ ոչ, անպայմանօրէն ունի իր շարժառիթն ու պատճառը՝ որ կը կարօտի ուսումնասիրութեան:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երբեւէ անկարող ու խեղճ վիճակի մէջ տարեց մը տեսա՞ծ էք, որ թէեւ այսօր անկարող, սակայն անցեալին ունեցած է յամառ ուժ մը՝ դիմադրելու եւ ընդդիմանալու բոլոր այն դժուարութիւններուն դէմ, որ կեանքը ակամայ պարզած է իր դէմ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Եթէ հարցնելու ըլլաք, որ ազգի մը յաջողութիւնը ինչին մէջ կը կայանայ, առանց վարանելու կրնամ ըսել, որ գաղտնիքը անցեալէն դասեր քաղելուն մէջ կը կայանայ. իրապէս կը յաջողի ա՛ն, որ նոյն սխալները չի՛ կրկներ եւ չի յայտնուիր այն վիճակին մէջ՝ որ տասնամեակներ եւ կամ դար մը առաջ անցած եւ տուժած էինք:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մահուան եւ ծնունդի կողքին մեր բոլորս ալ ունինք այլ հասարակաց գիծ մը՝ որ կը կոչուի անորոշութիւն: Այս հասարակաց գիծը շատ աւելի մտահոգեցուցիչ է՝ քան առաջին երկուքը, որովհետեւ անոնք այսպէս կամ այնպէս գոյութիւն մըն են այդտեղ՝ ծնունդը որոշ, իսկ մահը անյստակ թուականներով։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Որոշ տարիքի մը հասնելէ ետք սկսայ աւելիով հասկնալ եւ ըմբռնել, թէ ինչ ըսել կ՚ուզէր Յիսուս Քրիստոս ըսելով, թէ «մարդ չի կրնար երկու տէրերու ծառայել»: Բոլորս ալ գիտենք, որ Քրիստոս այս խօսքը ըսած է դրամի եւ հարստութեան համար. աւելի առջեւ երթալով մինչեւ իսկ ըսած է. «Շատ աւելի դիւրին է որ պարանը ասեղի ծակէն մտնէ, քան հարուստը՝ Աստուծոյ արքայութիւնը»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այսօր պիտի խօսինք հայկական այլ ցաւալի իրականութեան մը մասին՝ որ կը կոչուի Հայոց Պատմութիւն. ցաւալի ո՛չ թէ իր անցեալին ունեցած ելեւէջներով, այլ իր ներկայի անյստակ ու անկանոն դրութեամբ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհը որքա՜ն ալ սրընթաց դէպի առաջ երթայ, կան մարդիկ, որոնք կը յամառին մնալ հոն՝ ուր որ են եւ դեռ աւելին, քայլ մըն ալ յետ կ՚երթան: Ինչքան աշխարհը յառաջդիմէ, մարդիկ կարծես յատուկ ուխտ մը կատարած ըլլան մնալու խաւարամտութեան մէջ եւ այդ խաւարամտութիւնը ապրիլ այնպիսի ինքնավստահութեամբ, որ անառարկելի ճշմարտութիւն մը եղած ըլլայ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Թէեւ եկեղեցական օրէնքով արգիլուած է բարձրաձայնել անձնական պահերուն հաւատացեալին եւ հոգեւորականին միջեւ տեղի ունեցող խոստովանանքի պահերը, սակայն կը կարծեմ առանց անունի, պարզապէս որպէս երեւոյթ խօսիլը ո՛չ մէկ անպատեհութիւն կրնայ ստեղծել խոստովանողին համար:
