ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Արժանիք» եզրը կը նշանակէ ընդհանրապէս այն հատուցումը, զոր հասարակութիւն մըն է խնդրոյ առարկան՝ որ պարտի կատարել իր անդամներէն մէկուն գործին փոխարէն՝ նկատուած իբր բարիք կամ չարիք, արժանի վարձատրութեան կամ պատիժի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անկասկած, ամուսնալուծութեան մեծագոյն պատճառներէն մին զոյգերու իրարու հանդէպ ի գործ դրած դաւաճանութիւնն է, սակայն դաւաճանութենէն շատ աւելի առաջնահերթ ու կարեւոր խնդիր մը գոյութիւն ունի, որովհետեւ դաւաճանութիւնը պատճառն է այլ հիմնական հարցերու, որոնք զոյգերը կ՚առաջնորդէ նման յոռի որոշումներու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Խոնարհութիւնը քրիստոսաւանդ առաքինութիւն է։
Արդարեւ, խոնարհութիւնը բոլոր առաքինութիւններէն առաջ է, իսկ փառասիրութիւնը, մեծամտութիւնը՝ բոլոր ուխտերուն առաջինը։ Առաքինութեան՝ բոլոր բարի գործերուն գլուխը սէ՛րն է:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այնպէս ինչպէս սէրը ունի որոշ սիւներ, որոնց վրայ կարելի է հիմնել առողջ ընտանիք մը. այդ սիւներուն ամբողջութեամբ հակառակ գոյութիւն ունին այդ սիւները քանդող ազդակներ, որոնցմէ մէկն է անկասկած նիւթական տագնապն ու անոր յառաջացուցած հարցերը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Արժանապատուութիւն» իր լայն առումով կը նշանակէ անձին պատիւը, յարգը եւ վարկը ճանչնալ, եւ պահպանել զայն։ Արժանապատուութիւնը, արդարեւ, սերտօրէն կապուած է անձին ինքնութեան հետ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սեռական առողջ յարաբերութիւնը վճռորոշ դեր կը խաղայ ամուսնական կեանքի բարեկեցութեան պահպանման գործին մէջ, որովհետեւ այդ մէկը մարմնական «գործողութիւն»ներէ դուրս գալով կ՚ընդգրկէ յուզում, հոգեբանական ապրումներ, ինչ որ սիրահարներու միջեւ սէրն ու կապուածութիւնը կ՚ամրապնդէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Նոր Օրէնքը կամ Աւետարանական Օրէնքը բնական եւ յայտնեալ Աստուածային Օրէնքին կատարելութիւնն է այս աշխարհիս վրայ։ Ան գո՛րծն է Քրիստոսի եւ կ՚արտայայտուի յատկապէս Լերան Քարոզին մէջ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Դարեր շարունակ տարբեր կարծրատիպեր ձեւաւորուած են այն հարցին շուրջ, թէ տուն մը մայրիշխանութեա՞մբ՝ թէ ոչ հայրիշխանութեամբ պիտի առաջնորդուի: Ամէն ժամանակաշրջան ունեցած է դերերու տարբեր բաժանումներ եւ մինչեւ 19-րդ դարու սկիզբները թէեւ փոքր փոփոխութիւններով, հասկացողութիւնը մնացած է նոյնը. տան մէջ տիրած է հայրիշխանութիւն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Արարչագործութեամբ եւ ստեղծագործութեամբ Աստուած ամէն էակ գոյութեան կոչեց ոչինչէն։ Եւ մարդն ալ իր գործած մեղքով կորսնցուցած է իր Աստուծոյ նմանութիւնը, բայց ան կը պահէ տակաւին Աստուծոյ իր նմանութիւնը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կ՚ուզենք առանձին բաժինով մը խօսիլ ամլութեան շուրջ. հարց, որ այնպէս ինչպէս այսօր, նոյնպէս աւելի քան հազար տարիներ առաջ լուրջ ու կարեւոր խնդիր մըն էր: Մեր թուականէն մօտաւորապէս 850 տարիներ առաջ՝ 1150-ական թուականներուն ապրած օրէնսդիր, առակագիր եւ մանկավարժ Մխիթար Գօշ իր «Դատաստանագիրք»ին մէջ մեծ տեղ կու տայ ամլութեան հարցին:
