Հարթակ

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Այս խ­­ո­րագ­րին տակ՝ պիտ­ի ներ­կա­յացն­եմ ի­րա­կան կեան­քէ առ­նուած եր-կ­ու դրուագ, որ­ոնք վստահ եմ պիտ­ի ապ­շեցն­են ձեզ։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Օ­րը կը սկսի ա­ւե­տի­սով մը: Հե­ռա­ձայ­նը կը զնգայ, Տի­կին Սա­թիկ կը փու­թայ վերց­նե­լու ըն­կա­լու­չը: Կը սպա­սէր ան կար­ծես լու­րի մը: Սիր­տը կը բա­բա­խէր ա­նոր, գի­շե­րը չէր ալ կրցած քնա­նալ, աչ­քե­րը թար­թել. ին­չե՜ր կ՚անց­նին միտ­քէն Տի­կին Սա­թի­կին մին­չեւ ըն­կա­լու­չին քով հաս­նի­լը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Աֆ­ղա­նիս­տա­նի Ի­ՇԻՊ-ի ղե­կա­վար­նե­րէն Ա­պու Օ­մար Ալ Խո­րա­սա­նի իր գո­հու­նա­կու­թիւ­նը յայտ­նած է, որ Տա­նըլտ Թրամ­փ հա­սաւ Սպի­տակ տուն: Ար­մա­տա­կան ա­ռաջ­նոր­դը ը­սած է, որ այդ ընտ­րու­թեամբ ա­մե­րի­կա­ցիք «ի­րենց գե­րեզ­ման­նե­րը պի­տի փո­րեն եւ կը սպա­սենք, որ մեծ թի­ւով ճի­հա­տա­կան­ներ վերս­տին միա­նան մեր շար­քե­րու­ն»:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Անց­նող օ­րե­րուն Սու­րիոյ պա­տե­րազ­մի վեր­ջին զար­գա­ցում­նե­րուն հե­տե­ւող­նե­րուն հա­մար յստակ կը դառ­նար, որ մար­տի այս փու­լը նոր հանգ­րուա­նի մը սկիզ­բը կրնայ ըլ­լալ: Կրնայ ըլ­լալ կը գրեմ, ո­րով­հե­տեւ անց­նող չորս տա­րի­նե­րը ցոյց տուին, որ Սու­րիոյ մա­սին ո­րե­ւէ կան­խա­վար­կած կրնայ սխալ ըլ­լալ եւ այդ տագ­նա­պին ա­ռըն­թեր ո­րե­ւէ վեր­լու­ծու­թիւն փուճ է, մին­չեւ ո­րե­ւէ են­թադ­րու­թեան՝ գետ­նի վրայ ի­րա­կա­նու­թիւն դառ­նա­լը:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

-Աս ի՞նչ գէշ հոտ մը լե­ցուեր է նո­րէն մեր ննջա­սե­նեա­կը,- աչ­քե­րը շփե­լով կը դժգո­հի Սա­րան:
-Կ­­՚ե­րե­ւի այ­սօր նո­րէն տո­տիկ պի­տի ե­փեն,- կը շա­րու­նա­կէ Հռիփ­սի­կը:

ՅՈ­ՎԻԿ ՇԷ­ՀԻ­ՐԵԱՆ

Հա­լէ­պա­հայ ե­րի­տա­սարդ՝ Խա­չիկ Տաու­տեան կը պատ­մէ իր ապ­րած վեր­ջին հինգ տա­րի­նե­րու փոր­ձա­ռու­թիւ­նը՝ սկսած Հա­լէ­պի հետզ­հե­տէ վատ­թա­րա­ցած ի­րա­վի­ճա­կէն մին­չեւ Լի­բա­նա­նի վա­տա­ռողջ ըն­կե­րա­յին մի­ջա­վայ­րը: 26-ա­մեայ ե­րի­տա­սար­դը, նախ­քան հար­ցազրոյ­ցի սկսի­լը, պահ մը ար­ցուն­քոտ աչ­քե­րով խնդրեց, որ բո­լոր ը­սած­նե­րը գրի առ­նուին:

 ՅԱ­ԿՈԲ ՔՈՐԹ­ՄՈ­ՍԵԱՆ

Մի քա­նի օր ա­ռաջ հան­րա­յին փո­խադ­րա­մի­ջո­ցի մը մէջ ա­կա­նա­տե­սը ե­ղայ ա­րար­քի մը, ո­րուն ե­թէ ու­զենք ա­նուն մը տալ, մի միայն կրնանք ազ­գա­սի­րու­թիւն ա­նուա­նել:

Ի­ԿՈՐ ՏՈՐՖ­ՄԱՆ-ԼԱ­ԶԱ­ՐԵՒ

Հա­յոց աշ­խար­հը ին­ծի հա­մար Կաս­պից ծո­վե­զեր­քէն՝ Պա­քուէն սկսաւ, իր ներ­քին բա­կե­րէն, լայ­նա­տա­րած պատշ­գամ­նե­րէն, գոյնզ­գոյն կե­րա­կուր­նե­րով ծած­կուած եր­կար սե­ղան­նե­րէն, ղա­րա­բա­ղեան բար­բա­ռին հնչիւն­նե­րէն, հայ­կա­կան պա­րե­րու մէջ փռուած ձեռ­քե­րու ու­րուա­գի­ծե­րէն, «Քա­մի­նե­րու քաղաք»ի սօ­սի­նե­րու ան­դադ­րում սօ­սա­ւիւ­նէն:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

«… ­Մեր վիթ­խա­րի ­Սա­յաթ-­Նո­վան մի հո­յա­կապ սի­րա­հար է, բռնո­ւած ու բռնկած սի­րոյ հրդե­հով, նրա լու­սի տակ էլ նկա­տում է աշ­խարհքն ու ի­րե­րը, զգում է, որ էր­ւում, վեր­ջա­նում է ին­քը, բայց մնում է ա­րի ու բա­րի, ան­չար ու ա­նա­չառ, վեհ ու վսեմ, որ­պէս աշ­խարհ­քի ու մար­դու մեծ բա­րե­կա­մը, հաս­տա­տուն սի­րով ե՛ւ դէ­պի էն «զա­լու­մը», որ ի­րեն կրակ տո­ւեց ու միշտ մնաց ան­տար­բեր, ե՛ւ դէ­պի նրանց, ո­րոնք չորս կող­մից տա­քա­ցան ու հրճո­ւե­ցին էն կրա­կով, ո­րի մէջ էր­ւում էր ին­քը, ե՛ւ դէ­պի նրանց, ո­րոնք հա­զար ու մի տե­սակ ի­րեն վշտաց­րին կեան­քում։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Հոկ­տեմ­բե­րին Կա­զզէի մէջ ցոյ­ցեր տե­ղի ու­նե­ցան: Ցու­ցա­րար­նե­րը հան­դէս կու գա­յին Պա­ղես­տի­նի Նա­խա­գահ Մահ­մուտ Ապ­պա­սի դէմ եւ կարգ մը մաս­նա­կից­ներ կ՚այ­րէին ա­նոր պատ­կեր­նե­րը: