Հարթակ

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Կը պա­տա­հի խա­չա­ձե­ւում, երբ սոյն օ­րուան մէջ, նոյն ժա­մուն, հան­դի­սու­թիւն մը կամ հա­ւաք մը տե­ղի կ՚ու­նե­նայ, ու ա­հա երկմ­տան­քը. հոս կա­րե­ւո­րու­թիւն կը զգե­նու նա­խա­պա­տուու­թիւ­նը. ո՞ր մէ­կը ընտ­րել. ան­շուշտ ե­թէ սլա­քը թե­քի մէկ կամ միւս կողմ, քա­նի որ եր­բեմն ա­նակն­կալ պա­րա­գա­նե­րու մէջ կը գտնուիս եւ այ­լեւս քեզ­մէ կա­խեալ չէ ընտ­րու­թիւ­նը, ուս­տի ո՛չ մէ­կը եւ ո՛չ ալ միւ­սը ի գործ կը դրուի­…

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Լաւ, յու­սադ­րիչ լու­րեր կան Հա­լէ­պէն: Տա­րի­նե­րէ ի վեր փակ ճամ­բա­նե­րը բա­ցուած ու եր­թե­ւե­կը կա­մայ-ա­կա­մայ վե­րա­կանգ­նած է: Քա­ղա­քի փո­ղոց­նե­րուն վրայ տե­ղա­ւո­րուած հսկայ ժայ­ռե­րը վեր­ցուած են: Ար­գե­լակ­նե­րը նուա­զած են կար­ծես, ինչ­պէս բա­րե­կամ մը ու­րա­խու­թեամբ տե­ղե­կա­ցուց.

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

7 Դեկ­տեմ­բե­րի ա­ռա­ւօ­տուն, ա­րա­բա­կան լրա­հո­սին մէջ հիմ­նա­կան տեղ կը գրա­ւէր իս­րա­յէ­լեան օ­դու­ժին սու­րիա­կան բա­նա­կի մէկ պա­հես­տա­նո­ցին դէմ կա­տա­րած գրո­հին լու­րը:

VADİP-ի ե­րէ­կուան ժո­ղո­վի սկիզ­բին Տ. Տրդատ Քհնյ. Ու­զու­նեան բազ­մա­կող­մա­նի լու­սա­բա­նու­թիւն մը տուաւ Պատ­րիար­քա­կան Ա­թո­ռի հո­վա­նա­ւո­րու­թեան տակ գոր­ծող գաղ­թա­կա­նաց յանձ­նա­խում­բի աշ­խա­տանք­նե­րուն շուրջ։ Ինչ­պէս ծա­նօթ է, Սու­րիա­յէն եւ Ի­րա­քէն խոյս տա­լով Թուր­քիոյ մէջ ա­պաս­տան գտած հա­յե­րուն օ­ժան­դա­կե­լու, ա­ջակ­ցե­լու հա­մար ներ­կայ տա­րուան սկիզ­բին Պատ­րիար­քա­կան Ա­թո­ռը պաշ­տօ­նի կո­չած էր յա­տուկ յանձ­նա­խումբ մը, որ ան­ցեալ ա­միս­նե­րու տե­ւո­ղու­թեան ծա­ւա­լած է հե­տե­ւո­ղա­կան գոր­ծու­նէու­թիւն։

ԿԱ­ՐՕ Վ. ՄԱՆ­ՃԻ­ԿԵԱՆ

Մեծ ե­ղեռ­նի տե­ղա­հա­նու­թե­նէն ետք, երբ քե­սապ­ցիք վե­րա­դար­ձած են գիւղ, ա­նոնց թի­ւը նուա­զած է 8500-էն մին­չեւ 2300, եւ ընդ­հան­րա­պէս  ապ­րած են հա­ցա­հա­տիկ­նե­րու վա­րու­ցա­նէն: Կ՚ը­սուի, թէ լեռ­նե­րու ծեր­պե­րուն վրայ, երբ գտած են փոք­րիկ՝ 50 սմ.x50 սմ. ծա­ւա­լով փոք­րիկ գոգ մը, ի­րենց բաճ­կո­նին գրպա­նի («ջը­պը­գուն» կո­չուած) ափ մը ցո­րե­նը ցա­նած, հնձած, ա­պա ա­լիւ­րի ու հա­ցի վե­րա­ծած՝ կրցած են քարշ տալ ի­րենց տա­ռա­պա­լի կեան­քը… Վե­րապ­րե­լով՝ ա­նոնց թի­ւը հա­սած է մօտ 7000-ի, Հա­յաս­տան ներ­գաղ­թի նա­խօ­րէին:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Էա­կան ի­րո­ղու­թիւն է, թէ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու պե­տա­կան պա­հես­տը որ­ե­ւէ պե­տա­կան կա­ռոյ­ցի հետ ա­ռըն­չու­թիւն չու­նի եւ շա­տեր տե­ղեակ չեն ան­կէ: Ան սե­փա­կա­նու­թիւնն է ե­րեք ըն­տա­նիք­նե­րու՝ Ռոտս­չայլտ, Ռա­քը­ֆէլ­լըր և Մոր­կըն (Rothschild, Rockefeller, Morgan):

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Այ­լեւս զար­մա­նա­լի չէ լսել այն մա­սին, որ Սու­րիոյ նա­խա­գա­հը անձ­մաբ պի­տի այ­ցե­լէ Հա­լէպ: Ճիշդ է նաեւ, որ երկ­րի նա­խա­գահ Պեշ­ար Է­սա­տի Հա­լէ­պի տա­լիք այ­ցը փրկու­թիւն մը պի­տի չըլ­լայ ծան­րօ­րէն ա­ւե­րա­կուած քա­ղա­քին, բայց նման նա­խա­ձեռ­նու­թիւն մը բազ­մա­կի ի­մաստ­ներ կը կրէ իր մէջ:

ՄԵԼԻՆԷ ԳԱՐԱԳԱՇԵԱՆ

Աշ­նան պայ­ծառ օր մը, զար­միկ­ներս ու ես ուղ­ղուե­ցանք դէ­պի Շըր­մըն (Քա­նէք­թի­քըթ), Կոր­քիի գե­րեզ­մա­նը այ­ցե­լե­լու: Եր­կար ճան­բոր­դու­թիւ­նը հե­տաքրքրա­կան դար­ձաւ մեր խօ­սակ­ցու­թիւն­նե­րով, գիւ­ղա­կան ճամ­բա­նե­րուն ընտ­մէ­ջէն: Շըր­մը­նի մէջ, Կոր­քին յի­շեց­նող ոչ մէկ հետք գո­յու­թիւն ու­նի:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Գո­հա­բա­նու­թեան օ­րը (Thanksgiving Day) շատ մեծ նշա­նա­կա­նու­թիւն ու­նի Ամերիկայի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու ժո­ղո­վուր­դին հա­մար: 1621 թուականին Անգ­լիա­յէն ժա­մա­նած ուխ­տա­ւոր­նե­րուն կող­մէ սկսած, 1789 թուա­կանին ա­նի­կա դար­ձաւ պե­տա­կան տօն՝ ա­ռա­­ջին նա­խա­գահ Ճորճ Ո­ւա­շինկ­թը­նի կող­մէ ստո­րագ­րուած հռչա­կա­գի­րով մը։ Ըստ այդ, Նո­յեմ­բեր ամ­սուան չոր­րորդ Հինգ­շաբ­թին կը նշա­նա­կուի իբ­րեւ Գո­հա­բա­նու­թեան տօն։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

«Բա­րի Լոյս»ին հետ միա­տեղ ը­սաւ. «այս դա­րուս հայր ըլ­լա­լը դժուար է». մէկ կող­մէ իր եր­կու զա­ւակ­նե­րը ա­ռաջ­նոր­դե­լով ինք­նա­շարժ, ո­րոնց­մէ մին, գա­ւա­թը ձախ ձե­ռքին, իսկ ա­ջին՝ գիր­քե­րու տրցակ: Ը­սի. «Հայր ըլ­լալն ալ դժուար է, զա­ւակ ըլ­լալն ալ, վեր­ջա­պէս ապ­րի՛­լը դժուար է», ու միտ­քերս թռան հոս ու հոն, կեան­քի զա­նա­զան հանգ­րուան­նե­րու դժուա­րու­թեանց, սա­կայն հար­­ցին միւս ե­րեսն ալ կայ. մի­թէ՞ դժուա­րու­թիւն է կեան­քը, չկա՞յ զայն հա­կակշ­ռող այլ ուժ, հո­գե­կան, որ շատ ա­ւե­լի ու­ժեղ ըլ­լայ եւ ազ­դու. կամ՝ մտա­ծում. ու յի­շե­ցի, որ կրնայ խա­ւար գի­շե­րի մէջ զգա­ցում մը քեզ յի­շեց­նել Մե­ծա­րեն­ցի «Գի­շերն ա­նուշ է գի­շերն հեշ­տա­գին» եր­գը ու հո­գիդ «լե­ցուի հա­­շի­շով օ­ծուն ու բա­լա­սա­նով» ու ո­գեշն­չուիս ու վե­րա­նաս կար­ծես կը շնչես բոյ­րը գար­նա­նա­յին ծա­ղիկ­նե­րու, մոռ­նա­լով պահ մը ա­ռար­կա­յա­կան կամ ա­ռօ­րեա­յի ցա­ւե­րը: