Հարթակ

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ե­րա­նի գի­նո­վին, ո­րու հա­մար աշ­խար­հը կ՚ե­րե­րայ բայց չի փլիր. ա­րեւն ան­հոգ կը ծի­ծա­ղի աշ­խար­հի ցա­ւե­րուն, ու ի՛ր ժա­մին կը թա­ւա­լի ա­նաղ­մուկ, ու աղ­ջա­մուղջն իր կար­մի­րով կու տայ գոյ­նը գրա­ւիչ մայ­րա­մու­տին: Ճամ­բա­նե­րու ո­լոր մո­լոր, օ­ձապ­տոյտ ըն­թացքն ար­դէն ե­րա­նե­լի ցուց­մունք են, ուր տե­սա­նե­լի եւ թէ ան­տես թի­թեռ­նիկ­ներ կ՚ե­լե­ւէ­ջէն իբ­րեւ ո­գի մե­ռեալ­նե­րու, ան­տառ­նե­րու գա­զան­նե­րը դար­ձեր են լուռ ու հնա­զանդ։

ՏՔԹ. ԱՐԱ ՍԱՅԵՂ

Լե­հաս­տան այս տա­րի մեծ շու­քով կը տօ­նէ իր քրիս­տո­նէաց­ման 1050-ա­մեա­կը, իսկ լե­հա­հայ հա­մայնք­նե­րը 2017 թուին կը պատ­րաս­տուին պատ­շաճ հան­դի­սու­թիւն­նե­րով յի­շա­տա­կե­լու լե­հա­հայ սփիւռ­քի կազ­մա­ւոր­ման 650-ա­մեա­կը, հիմ­նուե­լով Քա­ժի­մէժ Մեծ լեհ թա­գա­ւո­րի կող­մէ 1367 թուին Գրի­գոր Ե­պիս­կո­պո­սին շնոր­հուած ար­տօ­նագ­րին, ու­նե­նա­լու հա­մար հայ-կա­կան ե­պիս­կո­պո­սու­թիւ­նը Լվո­վի մէջ:

​Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Եր­կու ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն ձեռ­քե­րը այն­քան ա­մուր բռնուած են ի­րա­րու, ան­քակ­տե­լի կապ մը կ՚ու­զեն ստեղ­ծել ա­նոնք, մին ա­րա­կան է, միւ­սը՝ ի­գա­կան: Յոր­դա­նա­նի օ­դա­նա­ւա­կա­յանն են. հա­յեացք­նե­րով ին­չե՜ր կը փո­խա­նա­կեն, ու գիր­կընդ­խառ­նում մը, որ աղջ­կան հե­կե­կուն մար­մի­նին դո­ղը կը խա­ղա­ղեց­նէ կար­ծես: Բայց ի զուր է ա­մէն ինչ, ո՛չ մար­մին­նե­րը կը խա­ղա­ղին, ոչ ալ եր­կու միա­ցած սրտե­րը հան­գիստ կը տրո­փեն, մօտ է բա­ժան­ման պա­հը, ու կրքոտ համ­բոյր­նե­րուն կ՚ըն­կե­րա­նան խոս­տում­ներ.

Ռուս բա­նաս­տեղծ Մա­յա­կովս­կի, լե­նի­նեան յե­ղա­փո­խու­թեան եր­գի­չը գրու­թիւն մը ու­նի, ուր կ՚ը­սէ. «Մենք կը հաս­նինք ու կ՚անց­նինք»… ի հարկէ, խօս­քը ուղ­ղե­լով դրա­մա­տի­րա­կան աշ­խար­հին:

Ն. ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Հա­յա­գի­տա­կան մե­ծար­ժէք ժա­ռան­գու­թեան տէր՝ բազ­մա­վաս­տակ հե­ղի­նա­կու­թիւն է Փրոֆ. Սի­րար­փի Տէր-Ներ­սէ­սեան (1896-1989), ո­րուն ծննդեան 120-ա­մեա­կը կը նշուի Սեպ­տեմ­բե­րի 5-ին:

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Շատ մը նա­խա­պա­շա­րեալ­ներ կը հա­ւա­տան, որ ե­րազ­նե­րը ան­պայ­ման  ի­մաստ մը կ՚ու­նե­նան, եւ որ ա­նոնք մեկ­նա­բա­նու­թեան կը կա­րօ­տին

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Կի­րա­կի, 25 Սեպ­տեմ­բե­րի ա­ռա­ւօ­տուն, ե­րեք կա­պար­ներ վերջ կու տա­յին Յոր­դա­նան­ցի մտա­ւո­րա­կան Նա­հէտ Հաթ­թա­րի կեան­քին: 
50-ա­մեայ ծայրայեղական մը Հաթ­թա­րը կը սպան­նէր մայ­րա­քա­ղաք Ամ­մա­նի Ար­դա­րա­դա­տու­թեան պա­լա­տի շէն­քի դրան շեմին: 

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Մէկ տա­րիէ ի վեր Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու նա­խա­գա­հա­կան թեկ­նա­ծու­թեան պայ­քա­րը կը շա­րու­նա­կուի հե­ռա­տե­սի­լի եւ լրա­տուա­կան զա­նա­զան մի­ջոցնե­րու պաս­տառ­նե­րուն եւ է­ջե­րուն վրայ, զգաստ պա­հե­լով ա­մե­րի­կա­ցին եւ նաեւ մեզ, հա­յերս։ Չեմ գի­տեր ին­չո՞ւ մեզ, պարզ ու ռա­միկ հա­յերս, ո­րով­հե­տեւ ոչ մէկ ա­մե­րի­կա­ցի նա­խա­գահ ա­ռանձ­նա­յա­տուկ գործ նուի­րած է հա­յե­րուն, բա­ցի խոս­տում­նե­րէ։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

- «Իսկ այն մար­դի­կը ո­րոնք ի­րեն հետ կ­­՚եր­թա­յին, ապ­շած կե­ցեր էին, ձայ­նը կը լսէին, բայց մէ՛­կը չէին տես­ներ: Եւ Սօ­ղոս գե­տէն ե­լաւ, ու բաց աչ­քե­րով՝ մէ՛­կը չէր տես­ներ»: (Գործք Ա­ռա­քե­լոց 10:1.8)

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Հա­լէ­պի պատ­մա­կան նշա­նա­կու­թեան ու ա­նոր դե­րին մա­սին շատ գրուած է: Մենք՝ հա­յերս կը հա­ւա­տա­յինք, ու դեռ ալ կը հա­ւա­տանք, որ Հա­լէ­պը մե­զի հա­մար միայն կա­րե­ւոր տեղ մը ու­նի: