Հարթակ

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԷ­ՊԷ­ՃԵԱՆ

«Իւ­րա­քան­չիւր օր պէտք է հան­դուր­ժո­ղա­կա­նու­թեան օր ըլ­լայ»:
Շատ ան­գամ մար­դիկ ու բա­րե­կամ­ներ հարց տուած են ին­ծի աշ­խա­տան­քա­յին աս­պա­րէ­զիս՝ Աս­տուա­ծա­շուն­չի ըն­կե­րու­թեան եւ Ծո­ցի տա­րած­քաշր­ջա­նի մէջ գոր­ծե­լու կա­րե­լիու­թեան մա­սին, ո­րով­հե­տեւ, եւ հասկ­նա­լի պատ­ճառ­նե­րով, դժուար կ՚ըլ­լայ պատ­կե­րաց­նել, որ իս­լա­մա­կան այս եր­կիր­նե­րը, ո­րոնք ծա­նօթ են նաեւ որ­պէս նոյն այս կրօ­նին հիմ­քը նկա­տուող ոս­տան­ներ, որ­պէս պե­տու­թիւն եւ պե­տա­կա­նու­թիւն, ի­րենց մէջ կրնան ընդգր­կել քրիս­տո­նէա­կան ներ­կա­յու­թիւն:

Բուն բա­րե­կեն­դա­նէն եւ փա­կեալ խո­րա­նէն ան­մի­ջա­պէս ետք ըն­թացք կ՚առ­նէ Մեծ պահ­քը կամ Քա­ռաս­նոր­դա­կան պա­հոց շրջա­նը։
Ար­դա­րեւ, Մեծ պա­հոց շրջա­նը կը կոչուի Մեծ պա­հոց օա­ռաս­նոր­դա­կան պա­հե­ցո­ղու­թեան շրջան եւ կամ ժո­ղովր­դա­յին բա­ցատ­րու­թեամբ Աղ ու հա­ցի շրջան, այն ի­մաս­տով, որ մեր նա­խա­հայ­րե­րը քա­ռա­սուն օ­րե­րու այս շրջա­նը աղ ու հա­ցով կ՚ան­ցը­նէին եւ կամ աղ ու հա­ցով ծո­մը կը լու­ծէին։ 

ՎԱ­ՉԷ ՍԵ­ՄԵՐ­ՃԵԱՆ

Ա­մէն տա­րուան սկիզ­բին բնա­կան հե­տաքրք­րու­թեամբ մը կը պրպտենք գա­լիք օ­րե­րուն տա­րե­դարձ­նե­րուն ո­րա­կը։ 2017 տա­րին մե­զի կը խոս­տա­նայ շարք մը տա­րե­դարձ­ներ՝ ո­րոնց նշու­մը հա­ճե­լի անդ­րա­դարձ­ներ կրնայ ու­նե­նալ տուեալ երկ­րին բնակ­չու­թեան վրայ։ Ա­ռայժմ, հայ­կա­կան ո­չինչ կայ այս տա­րե­դարձ­նե­րուն մէջ, այլ՝ որ­պէս պատ­մու­թեան եւ մշա­կոյ­թի «ու­սա­նող­նե­ր», կ՚ար­ժէ կար­դալ տար­բեր ժո­ղո­վուրդ­նե­րու ան­ցեա­լին կա­պուած դէպ­քե­րուն մա­սին։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Ձկնոր­սը նստած է գե­տա­փին, կող­քը լամբ մը, դոյլ մը, կար­միր հո­ղով լե­ցուն թի­թե­ղեայ տուփ մը, ուր­կէ որ­դե­րը մէկ-մէկ գլուխ կը ցցեն ու կը մխրճուին հո­ղին մէջ, կարթ մը, կե­ռիկ­նե­րու տու­փիկ մը ու իր հա­ցա­մա­նը շա­րուած են: Յար­մար տեղ մը ընտ­րած են ձկնորս բա­րե­կամ­նե­րը ի­րեն հա­մար ու սոր­վե­ցու­ցած, թէ ինչ­պէս պէտք է գոր­ծա­ծէ կար­թը ու այլ անհ­րա­ժեշտ բա­ներ:

Պատ­րաս­տեց՝ ՊԵՐՃ ՄԱՍ­ԼԱՔ

Հա­յոց տօ­նե­րէն ա­մե­նէն ժո­ղովր­դա­կան եւ կրօ­նա-ազ­գա­յին բնոյթ ու­նե­ցո­ղը Վար­դա­նանց տօ­նը ըլ­լա­լով հան­դերձ, ու­շագ­րաւ եւ իւ­րա­յա­տուկ նշա­նա­կու­թիւն ու­նե­ցող տօն մըն է նաեւ Սրբոց Ղե­ւոն­դեան­ցը, որ կը նշուի Վար­դա­նանց տօ­նը կան­խող Ե­րեք­շաբ­թին։

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Բուն ա­նու­նով՝ Ռո­զի Յով­հան­նէ­սեան, հե­տա­գա­յին՝ Պետ­րո­սեան:
Հայ­րը նա­խի­ջե­ւան­ցի էր, իսկ մայ­րը՝ Ան­գա­րա­յի ծնունդ:

ՆԱ­ԶԱ­ՐԷԹ ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Փետ­րո­ւար 15-ը հա­ղոր­դու­թեան օր է. ­Ռու­բէն Սե­ւա­կի (­Չի­լին­կի­րեան, 1885-1915) ծննդեան տա­րե­դար­ձին ա­ռի­թով՝ ա­նոր գրա­կան ան­մահ ժա­ռան­գու­թեամբ հա­ղոր­դո­ւե­լու օր է։

ԳԷՈՐԳ ՊԵ­ՏԻ­ԿԵԱՆ 

Ծաղ­կա­ձո­րէն եւ Աղ­վե­րա­նէն ետք, այս ան­գամ հայ­րե­նի մեր բա­րե­կամ­նե­րը մե­զի, ին­ծի եւ կնոջս իբ­րեւ «օ­դա­փո­խու­թեան» նոր վայր, Ստե­փա­նա­ւան եր­թալ թե­լադ­րե­ցին: Ան­կեղ­ծօ­րէն, թէեւ գի­տէի, որ հայ­րե­նի­քին մէջ հա­մայ­նա­վար հե­րոս՝ Ստե­փան Շա­հու­մեա­նի ա­նու­նը յա­ւեր­ժաց­նող յու­շար­ձան­ներ կա­յին, սա­կայն իր ա­նուան հետ կա­պուած օ­դա­փո­խու­թեան վայ­րի մը գո­յու­թեան ան­տե­ղեակ էի:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Գրչա­ծայր, գրչա­տուփ, գրիչ եւ այլն, կար­ծեմ դար­ձան հնո­տիք, նոր օ­րե­րու ոչ-հար­կա­ւոր, սա­կայն ինչ որ հի­նէն մնա­ցած է միտ­քիս մէջ, սոյն ա­սոյթն է.- «ծուռ քա­նա­կէն շի­տակ գիծ չենք կրնար ստա­նալ»: Այս «լա­բա­լի­սեան ճշմար­տու­թիւն» ե­ղաւ, բայց թո­ղունք հին օ­րե­րը, անց­նինք քիչ մը հա­սու­նու­թեան:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Սառ­ցա­շի­թե­րէն կա­թիլ-կա­թիլ ջուր կը հո­սի:
Ա­րե­ւուն ջեր­մու­թե­նէն կը հա­լի սա­ռը, 
ձիւ­նա­ծած­կե­րը կը խտա­նան, 
կը բա­րակ­նան հետզ­հե­տէ, 
ձիւ­նէն յա­գե­ցած հո­ղը ծի­լեր կ­­՚ար­ձա­կէ,
կը փսխէ կար­ծես ջու­րէն, սա­ռէն խեղ­դուած
կո­կոն­ներ կը գո­յա­նան ձնծա­ղիկ­նե­րու: