Հարթակ

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

ԶԱՄ­ԲԻՒ­ՂԸ

Ար­տա­քին ե­րե­ւոյ­թով դաշ­տագ­նա­ցու­թեան զամ­բիւղ մըն է սա (picnic basket), սա­կայն խոր­քին մէջ՝ ու­րիշ բան է այդ։ Հի­մա թոյլ տուէք բա­ցատ­րեմ եւ վստահ եմ պի­տի զար­մա­նաք։

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Հա­ւա­տա­ցեալ չեմ: Ան­հա­ւատ ալ չեմ: Հա­ւա­տա­ցեա­լին ու ան­հա­ւա­տին մի­ջեւ ա­մե­նա­մօտ ա­ծա­կա՞­նը: Հա­ւա­նա­բար՝ թե­րա­հա­ւատ:

ԱՍ­ՊԵՏ ՄԱՆ­ՃԻ­ԿԵԱՆ

222 տա­րի ա­ռաջ, 14 Հոկ­տեմ­բեր 1794-ին Հնդկաս­տա­նի Մատ­րաս քա­ղա­քին մէջ հիմ­նադ­րուե­ցաւ հայ­կա­կան ա­ռա­ջին տպա­գիր պար­բե­րա­կա­նը՝ «Ազ­դա­րար»ը, ո­րուն ա­ռա­ջին թի­ւը լոյս տե­սաւ 16 Հոկ­տեմ­բե­րին:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Մղում մը կար կ՚ե­րե­ւի որ­մէ՝ ՊԻԿ ՊԷՆԿ ու... հա­մաս­տե­ղու­թիւն, աստ­ղեր, ա­րեւ­ներ, մո­լո­րակ­ներ եւ ա­նոնց­մէ՝ մե­րը, ու կեան­քի յա­ռա­ջա­ցում, օ­դա­յին, ծո­վա­յին, ցա­մա­քա­յին: Իսկ կեն­դա­նա­կա­նին մէջ՝ ա­պա­հո­վու­թեան հրա­մա­յա­կա­նը, որ­մէ՝ ա­ճիլ, բազ­մա­նալ...

Յ. ԼԱՏՈՅԵԱՆ

Վե­ցե­րորդ տա­րին թե­ւա­կո­խե­լով եւ ա­ւե­լի քան ե­րեք տա­րի­նե­րէ ի վեր սու­րիա­հա­յու­թեան սիր­տը հա­մա­րո­ւող մեր բո­լո­րին ե­րա­զա­յին Հա­լէ­պը կը հա­րո­ւա­ծո­ւի:

ՏՔԹ. ՃՈՐՃ ԲԱՐ­ՍԵ­ՂԵԱՆ

Ես վստահ եմ, որ «Ա­լի Պա­պա» հէ­քեա­թի քառասուն հո­գի­նոց խում­բին մէջ, այ­նուա­մե­նայ­նիւ կա­յին բազմա­թիւ ազ­նիւ ու պար­կեշտ մար­դիկ, ո­րոնք հրա­պու­րուած էին ա­ւա­զա­կա­պե­տին շող­շո­ղուն թիկ­նո­ցով:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Սու­րիոյ ար­դէն հինգ տա­րի­նե­րէ ի վեր շա­րու­նա­կուող ծանր պա­տե­րազ­մը ա­ռիթ կը հան­դի­սա­նայ, որ ան շրջա­պա­տող եր­կիր­նե­րու փոխ­յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը լա­րուին: Այս ա­ռու­մով տե­ղի ու­նե­ցող գոր­ծըն­թաց­նե­րուն զու­գա­հեռ բա­ցա­յայտ դար­ձած է Սէու­տա­կան Ա­րա­բիա-Ե­գիպ­տոս «բարձր լա­րու­ա­ծու­թիւն»ը: Եր­կու սիւն­նի տէ­րու­թիւն­նե­րը, ո­րոնք մինչ այ­սօր կ­­՚ապ­րէին ե­րե­ւե­լի «մեղ­րա­լու­սի­ն» մը, այ­սօր յայտ­նուած են բա­ւա­կան լա­րուած դրու­թեան մը մէջ:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Հոկ­տեմ­բե­րի այս օ­րե­րուն, 348 տա­րի ա­ռաջ, ­Հո­լան­տա­յի Ամս­թեր­տամ քա­ղա­քին մէջ ամ­բող­ջա­ցաւ հա­յե­րէն Աս­տուա­ծա­շուն­չի ա­ռա­ջին տպագ­րու­թիւ­նը, ո­րուն ձեռ­նար­կո­ւե­ցաւ 11 ­Մարտ 1666-ին եւ որ իր ա­ւար­տին հաս­նե­լու հա­մար պէտք ու­նե­ցաւ ա­ւե­լի քան եր­կու տա­րո­ւան աշ­խա­տան­քի։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Կը թեր­թեմ հա­մա­ցան­ցը, կը հե­տե­ւիմ հե­ռա­տե­սի­լի հայ­կա­կան հա­ղոր­դում­նե­րուն, կը խօ­սիմ Հա­լէ­պի հա­րա­զատ­նե­րուս հետ, բո­լո­րը ցաւ կ՚ար­տա­յայ­տեն: Բո­լոր լրա­տուա­մի­ջոց­նե­րուն մէջ ա­սուպ մըն է որ կը պտը­տի՝ գու­ժե­լով հա­լէ­պա­հայ նո­րօ­րեայ զո­հե­րուն մա­սին: Նոյն պատ­կեր­նե­րը կը յայտ­նուին տար­բեր է­ջե­րու վրայ, յետ­մա­հու հռչակ կը վա­յե­լեն ա­նոնք:

Գո­հարն ու իր ըն­տա­նի­քը ե­րէկ Ե­րե­ւան հա­սան: Պա­տե­րազ­մի դաշ­տէն ա­զա­տած Գա­լուս­տեան­նե­րը նոր կեան­քի մը պի­տի սկսին Հա­յաս­տա­նի մէջ: Բա­ւա­կան եր­կար ճա­նա­պարհ մը կտրե­լէ ետք Գո­հար իր եր­կու փոք­րիկ­ներն ու ա­մու­սի­նը հիւ­րըն­կա­լուե­ցան ե­րե­ւան­ցի ըն­տա­նի­քի մը կող­մէ, ո­րուն ան­դամ­նե­րը նոյ­նիսկ չու­զե­ցին ե­րե­ւիլ տար­բեր կա­յան­նե­րու հե­ռուս­տախ­ցիկ­նե­րուն առ­ջեւ, ո­րոնք փու­թա­ցած էին հաս­նիլ ա­նոնց տու­նը: