ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ
Այս սիրոյ եւ նուիրուածութեան վրայ հիմնուած շատ հետաքրքրական պատմութիւնը մեզի կու գայ Ֆլորիտա նահանգի Ճեքսընվիլ քաղաքէն։
Սթիւ Տանիէլ եւ կինը Մերի ամուսնացած են 24 տարի առաջ եւ շատ ուրախ կեանք մը կ՚ապրէին իրարու հետ, երբ յանկարծ եօթ տարի առաջ՝ Սթիւ կը սկսի տառապիլ Ալզհայմըրզի հիւանդութենէն։
ՇՆՈՒՏԱ Գ. ՀԱՅՐԱՊԵՏ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Հարցում. Տէր Յիսուս ինչո՞ւ անիծեց թզենին, որու վրայ բացի տերեւէն ոչինչ գտաւ, որու վրայ պտուղ չկար: Երբ անիծեց զայն, անմիջապէս չորցաւ (Մտ 21.18-19):
ԵՐԱՄ
Նորան հասեր էր զառիվարի աւարտին։
Դարձաւ աջ, ու հեռուն, մայթի միւս ծայրին, տեսաւ Անին, որ կու գար։
Գրաբարէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Խօսք. «Հացը, որ Ես պիտի տամ՝ Իմ մարմինս է, որպէսզի աշխարհը կեանք ունենայ» (Յհ 6.52):
Մեկնութիւն. Աւետարանիչը երբ Քրիստոսի խօսքին մասին ճառեց՝ հոգեւոր հացի մասին, որ է Աստուծոյ Բանը, այժմ կը ճառէ հոգեւոր հացին մասին, որ է Պատարագին խորհուրդը:
ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ
Ամէն վիճակ իրեն յատուկ լուծումը կամ լուծումները ունի, ինչպէս ամէն վիճակ արդիւնք է նախավիճակի մը, որմէ ունինք այն ինչ ունինք: «Գանք մեր գառնուկին», պիտի ըսէր իմ երկրաչափներէս մին։
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Տաւուշի դէպքերը արդէն կը պատկանին անցեալին։ Ճիշդ է, որ ռազմական որեւէ իրադարձութիւն կրնայ յետցնցումային իրավիճակներու յանգեցնել։
Յ. ՊԱԼԵԱՆ
Անկեղծ պէտք է ըլլալ. Հայաստան-սփիւռք յարաբերութիւնները սպասման սենեակի մէջ նստած հիւանդի կամ սէյլզմէնի ձանձրոյթ կ՚ապրին: Այս կացութեան պատասխանատուն միշտ զգացական հայրենասիրութեամբ ապրած խայտաբղէտ եւ մաշող սփիւռք(ներ)ը չէ, այլ միացման եւ համախմբման ռազմավարութիւն իրագործելու պարտականութիւն եւ հնարաւորութիւն ունեցող Հայաստանի Պետութիւնը:
ՏՔԹ. ՄԻՆԱՍ ԳՈՃԱՅԵԱՆ
Տասնամեակներէ ի վեր որպէս մանկավարժ, հասարակական գործիչ ու քաղաքացի ո՛չ միայն սատար կեցած եմ բնապահպանութեան համար տարուող ջանքերուն եւ ծրագիրներուն, այլեւ գրեթէ քառասուն տարի յատուկ ուշադրութիւն դարձուցած եմ, որ աշակերտներս դաստիարակեմ մեր մեծ հայրենիքի՝ Մայր Երկրագունդի պահպանութեան ուղղութեամբ:
ՄԿՐՏԻՉ ՄԿՐՏԻՉԵԱՆ
Բարձրահասակ ու հաստ ակնոցներով ծերուկը երերուն քայլերով մուտք գործեց սրահ: Մտածեցի, որ, յարկը շփոթելով, սխալմամբ մտած է մեր մօտ:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Րաֆֆի Աճէմեանին հետ մեր ծանօթութիւնը կու գայ վաղ 90-ականներէն։ Նոր մտած էինք «գրական ասպարէզ» կոչուած «պարտէզ»ը, որ երբեք «ասպարէզ» մը չդարձաւ ու ցագ ու ցրիւ էջեր կ՚ուղարկէինք Միացեալ Նահանգներ հրատարակուող «Բաց նամակ» հանդէսին։
