Ընկերա-մշակութային

ԼԵՌՆԱՅԻՆ ԾԱՂԻԿՆԵՐՈՒ ՄԵՂՐ ԵՒ ԱՆՏԱՌԻ ՀԱՏԱՊՏՈՒՂ

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Ան­ցեալ շա­բաթ ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ օ­րա­թեր­թը Հա­յաս­տա­նի սահ­մա­նա­մերձ Բերդ քա­ղա­քին մէջ մաս­նա­կից ե­ղաւ Հա­յաս­տա­նի ա­ւան­դա­կան փա­ռա­տօ­նե­րէն մէ­կուն՝ Մեղ­րի եւ հա­տապ­տուղ­նե­րու փա­ռա­տօ­նին:

Հա­յե­րէն գրա­կան լե­զուա­ճիւ­ղե­րու գո­յակ­ցու­թեան հա­մար քա­ղա­քա­կան նոր պայ­ման­ներ

ԺԻ­ՐԱՅՐ ՉՈ­ԼԱ­ՔԵԱՆ

Երկ­րորդ խօսք առ­նո­ղը ե­ղաւ սու­րիա­հայ լե­զուա­բան, ման­կա­վարժ, ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի դա­սա­գիր­քե­րու հե­ղի­նակ, եւ այժմ Ե­րե­ւա­նի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի դա­սա­խօս Յա­կոբ Չո­լա­քեան: Ան հան­դէս ե­կաւ «Գրա­կան հա­յե­րէ­նի եր­կու ճիւ­ղե­րու մեր­ձեց­ման խնդիր­նե­րը սփիւռ­քա­հայ դպրո­ցի հա­մա­պա­տաս­խան փոր­ձի լոյ­սին տակ» զե­կու­ցու­մով:

Հա­յե­րէն գրա­կան լե­զուա­ճիւ­ղե­րու գո­յակ­ցու­թեան հա­մար քա­ղա­քա­կան նոր պայ­ման­ներ

ԺԻ­ՐԱՅՐ ՉՈ­ԼԱ­ՔԵԱՆ

Յու­լիս 29-30-ին, Ե­րե­ւա­նի մէջ, տե­ղի ու­նե­ցաւ «Ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի եւ ա­րե­ւե­լա­հա­յե­րէ­նի մեր­ձեց­ման խնդիր­նե­րը» խո­րագ­րեալ գի­տա­ժո­ղո­վը, Հա­յաս­տա­նի Գի­տու­թիւն­նե­րու ազ­գա­յին ա­կա­դե­միա­յի նա­խա­գա­հու­թեան նիս­տե­րու դահ­լի­ճին մէջ, կազ­մա­կեր­պու­թեամբ՝ Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան եւ Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին Ա­կա­դե­միոյ «Հրա­չ-եայ Ա­ճա­ռեան» լե­զուի կաճառին։

ՍԱՌՑԱՀԱԼԸ ՍԿՍԱ՞Ւ

ԺԻ­ՐԱՅՐ ՉՈ­ԼԱ­ՔԵԱՆ

Ան­կա­խու­թեան սկիզ­բին, Սփիւռ­քի հա­յա­խօս շրջա­նակ­նե­րուն մե­ծա­գոյն յոյսն էր, որ Հա­յաս­տա­նի եր­րորդ Հան­րա­պե­տու­թիւ­նը ե­ռա­գոյ­նին եւ զի­նանշա­նին կող­քին պի­տի վե­րա­կանգ­նէ դա­սա­կան ուղ­ղագ­րու­թիւ­նը իբր հաշ­տու­թեան ամ­բող­ջա­կան նշան իր ժա­ռան­գու­թեան հետ, կամր­ջե­լով եր­րոր­դը ա­ռա­ջի­նին, որ հռչա­կուած էր եւ ձեռք բե­րուած ա­նա­սե­լի ող­բեր­գու­թիւն­նե­րու եւ սխրանք­նե­րու գնով։

ԽՈՐՀՐԴԱՆՇԱԿԱՆ ՔԱՅԼ

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստան եւ Պաղեստին կը պատրաստուին փոխադարձաբար դեսպանատուներ հաստատել Ռամալլայի եւ Երեւանի մէջ:
Դեսպան Մամուէլ Հասսասեան. «Հայ-արաբական բարեկամութիւնը կը բխի՝ մարդկութեան խաղաղութեան հանդէպ երկու ժողովուրդներու ունեցած պաշտամունքէն»:

«ՍՈՒՓԸՐՄԱՐՔԷԹ»Ի ԿԱՄ WALL STREET-Ի ՀՈԳԵԲԱՆՈՒԹԻՒՆ

ՄԻ­ՆԱՍ ԳՈ­ՃԱ­ՅԵԱՆ

Տա­րի­ներ ա­ռաջ մեր ե­րախ­տաշատ եւ վաս­տա­կա­շատ ու­սուց­չու­հի­նե­րէն ու ա­պա տնօ­րէնու­հի­նե­րէն Տիկ. Սօ­սի Պե­տիկեան, ու­սու­ցիչ­նե­րու կող­մէ իր ու­շադ­րու­թեան յանձ­նուած ար­դար դժգո­հու­թիւն մը ունկնդ­րե­լէ ետք (բա­րո­յա­կան եւ նիւ­թա­կան գնա­հա­տան­քի խնդրան­քի մը առ­թիւ), պահ մը լուռ մնա­լէ ետք, սա­պէս պատաս­խա­նեց քիչ մը ընկ­ճուած ձայ­նով.

Էջեր