Ընկերա-մշակութային

ՆԱ­ԶԱ­ՐԷԹ ՊԷՐ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Մա­յիս 7-ին, 1064 տա­րի ա­ռաջ, լոյս աշ­խարհ ե­կաւ Հայ­կեան Հան­ճա­րին գրա­կան սրբազ­նա­գոյն ճա­ճան­չու­մը հան­դի­սա­ցող Գ­­րի­գոր Նա­րե­կա­ցին (951-1003), որ ի լուր հա­մայն աշ­խար­հի, 100-րդ ­տա­րե­լի­ցին ա­ռի­թով, Կա­թո­ղի­կէ Ե­կե­ղեց­ւոյ կող­մէ դա­սո­ւե­ցաւ Տիե­զե­րա­կան Վար­դա­պետ­նե­րու կար­գին։

​Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հանովէրի անհատական ցուցահանդէսէն վերջ յայտնի արուեստագիտուհին Երեւանի մէջ հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին։
Թենի Վարդանեան. «Հիմա կը խուսափիմ միջավայրերէն, մարդոցմէ, աղմուկէ, շատ խօսքէ, կ՚ուզեմ ըլլալ առանձին»։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Սուրիոյ ներքին պատերազմի սաստկացման զուգահեռ՝ մտահոգիչ թափով կը խորանայ նաեւ տեղւոյն հայութեան ողբերգութիւնը:
Հալէպի հայերը, որոնց հաղորդակցութեան բոլոր միջոցները խզուած են, արդէն յայտնուած են մահուան գօտիի մը մէջ:

ՏՔԹ. ՀՐԱՅՐ ՃԵՊԵՃԵԱՆ

«Հայրենասէր մըն էր Պատուելին…»։

Հայ ժողովուրդի պատմութեան ամբողջ առանցքին, աշխարհական առաջնորդներու կողքին՝ ունեցած ենք նաեւ եկեղեցականներ, որոնք կարեւոր եւ մեծ ներդրում ունեցած են մեր ազգային, հայրենասիրական ու քաղաքական կեանքի ոլորտներուն մէջ։ Հայ ժողովուրդի պատմութեան տարբեր հանգրուաններուն մէջ, ներառելով նաեւ 1915-ի արհաւիրքի օրերը, եկեղեցականներն ու հոգեւոր առաջնորդները նաեւ մնացած են պատնէշի վրայ եւ իրենց ժողովուրդին հետ «գացած են մինչեւ վերջ»։

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Մա­յիս 6-ին, 112 տա­րի ա­ռաջ, Վա­նի մէջ ապ­րող Մար­տի­րոս Գա­բու­զեան (կամ Գար­բու­զեան) ա­նուն հա­մեստ հա­յու մը ըն­տա­նե­կան յար­կին տակ, լոյս աշ­խարհ ե­կաւ մանչ զա­ւակ մը, ո­րուն ա­նու­նը դրին Վահ­րամ։ Մա­նուկ Վահ­րամ հա­զիւ սկսած էր հա­սակ նե­տել եւ պա­տա­նե­կան տա­րի­քը թե­ւա­կո­խել, երբ հասաւ 1915-ին ար­հա­ւիր­քը… Բազ­մա­հա­զար վա­նե­ցի­նե­րու հետ, ար­մա­տա­խիլ ե­ղաւ նաեւ Գա­բու­զեան­նե­րու ըն­տա­նի­քը, որ ռու­սա­կան նա­հան­ջող զօր­քին հետ ան­ցաւ Ե­րե­ւան եւ հոն բնա­կու­թիւն հաս­տա­տեց։

​Կալաթասարայի «Ճեզայիր» համալիրին մէջ շաբաթավերջին տեղի ունեցաւ նոր ժողովածուի շնորհանդէսը:
«Ferah Tut Yüreğini» գրքի գինեձօնին ներկայ գտնուեցաւ նաեւ անմոռանալի վարպետի այրին Անայիս Եալտըզճեան:

Յայտ­նի նկար­չու­հի Ի­տա Գահ­րա­մա­նի ջրա­ներ­կե­րու ցու­ցա­հան­դէ­սը շա­բա­թա­վեր­ջին բա­ցուե­ցաւ Նշան­թա­շըի «Մար­քի» կա­հոյ­քի եւ գե­ղա­րուես­տի սրա­հին մէջ։ Սա Ի­տա Գահ­րա­մա­նի չոր­րորդ ան­հա­տա­կան ցու­ցա­հան­դէսն է։ Ան մեր կեր­պա­րուես­տի աշ­խար­հի այն­քան հա­մակ­րե­լի դէմ­քե­րէն մին է եւ կը շա­րու­նա­կէ միշտ պատ­նէ­շի վրայ մնալ այս բնա­գա­ւա­ռէն ներս։

Մա­յիս է։ Տար­ւոյն ա­մե­նա­գե­ղե­ցիկ ա­մի­սը։ Բնու­թեան ա­մե­նա­կեն­սու­նակ ե­ղա­նա­կը։ Ա­միս մը նուի­րուած մայ­րե­րուն։ Բո­լոր մայ­րե­րուն։

Կ. Գ.

2015 տա­րի­ներ ա­ռաջ քա­րայ­րի մը մէջ ապ­րող ա­նա­սուն­նե­րուն մի­ջեւ փոք­րիկ մը ծնաւ։ Մայր մը ան­հուն գուր­գու­րան­քով ծռե­ցաւ վրան, ժպիտ մը ծաղ­կե­ցաւ ա­նոր շրթնե­րուն վրայ ու իր ու­րախ դէմ­քը լու­սա­ւո­րուե­ցաւ մայ­րա­կան յաղ­թա­նա­կի ճա­ռա­գայթ­նե­րով։

ԹԼԿԱ­ՏԻՆ­ՑԻ

Մա՛յր բո­լոր ա­սոնք ու աս պատ­մած­նե­րուդ ա­մե­նա­յե­տին ման­րա­մաս­նու­թիւն­ներն ալ միտքս են տա­կա­ւին, ո­րոնք տու­նին պզտիկ­ներն ալ չեն մոռ­ցեր ու ա­նոնք մէկ-մէկ սոր­վե­ցու­ցած ա­ղօթ­քիդ պէս կը յի­շեն, բայց՝ քա­նի որ կ՚ը­սեմ, միայն գի­շեր մը ճամ­բոր­դե­լով, այն­քան մը տե­ղե­կու­թիւն­ներ կը բե­րէիր գե­ղէն, որ այն­քան հե­ռու կը մնար մեզ­մէ, հի­մա ալ պահ մը վեր ա՛ռ գլուխդ ու ը­սէ՛ ին­ծի, ի՞նչ կայ ան­դին։