Ընկերա-մշակութային

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Այ­սօր ամ­բողջ աշ­խար­հը կը տօ­նէ Հա­մաշ­խար­հա­յին կա­նանց օ­րը: Կը հնչեն տօ­նա­կան շնոր­հա­ւո­րանք­ներ, կի­նե­րուն կը տրուին նուէր­ներ, ծա­ղիկ­ներ, բա­ցիկ­ներ… Տե­ղի կ՚ու­նե­նան մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թիւն­ներ, ե­րե­կոյթ­ներ ու խնջոյք­ներ: Կի­նը մէկ ան­գամ եւս կը յայտ­նուի ու­շադ­րու­թեան ներ­քոյ:

Մար­դու ի­րա­ւունք­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան նուի­րուած «Մէկ աշ­խարհ» (ONE World) 18-րդ մի­ջազ­գա­յին փաս­տա­վա­ւե­րագ­րա­կան ժա­պա­ւէն­նե­րու փա­ռա­տօ­նին այս տա­րի տաս­նե­րեք ա­նուա­նա­կար­գե­րու մէջ պի­տի ցու­ցադ­րուի հա­րիւրք­սա­նե­րեք ժա­պա­ւէն վաթ­սու­ներ­կու  եր­կիր­նե­րէ: Փա­ռա­տօ­նը տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ Մար­տի 7-16 թուա­կան­նե­րուն մի­ջեւ, Փրա­կի մէջ:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

​Կաս­կած չկայ, որ ա­ռա­ջին մարդն իսկ իր նո­րա­ծի­նը զբա­ղեց­նե­լիք ա­ռար­կայ մը փոր­ձած է ստեղ­ծել, մա­նու­կին հա­մար խա­ղա­լիք մը հնա­րել, բնազ­դա­բար զգա­լով, որ ե­րախա­նե­րուն հա­մար կեն­սա­կան է խա­ղա­լը: Յա­ճախ նշմա­րած էք, որ նուէ­րը երբ տրուած է մա­նու­կին, ան սկիզ­բը ա­ւե­լի ժա­մա­նակ յատ­կա­ցու­ցած է տու­փին եւ ժա­պա­ւէ­նին, քան՝ մէ­ջի խա­ղա­լի­քին:

ՎԱ­ՀԷ ԹԱՇ­ՃԵԱՆ

Հոկ­տեմ­բեր 2010-ին կը գտնուէի Պէյ­րութ։ Այ­ցե­լու­թիւն մը տուած էի բա­րե­կա­միս, որ նոր վե­րա­դար­ձած էր Սիս-Քո­զան կա­տա­րած աշ­խա­տան­քա­յին ճամ­բոր­դու­թե­նէ մը։ Խան­դա­վառ ցոյց կու տար իր քա­շած լու­սան­կար­նե­րը, ո­րոնց շար­քին կա­րե­ւոր տեղ մը կը գրա­ւէր Եա­ւէ­րին Քո­նա­քը, Սիս-Քո­զա­նի հրա­շա­գեղ տու­նե­րէն մէ­կը։

Մարիամ Տրամէրեան, Սարեմ Քիւլէկէչ-Շէշէթեան եւ Կարպիս Չափքան այցելեցին թերթիս խմբագրատունը:
Էսաեան սանուց միութիւնը եւ «Մարալ» երգի-պարի համոյթը կը պատրաստուին յառաջիկայ նոր ձեռնարկներու:

ԿԱ­ՐՕ ՊՕՀ­ՃԱ­ԼԵԱՆ

Գա­հի­րէի մէջ, Պէյն էլ Սու­րէյ­նի եւ Տարպ էլ Կի­նե­նա­յի թա­ղե­րէն հայ բնակ­չու­թիւ­նը ա­տե­նէ մը ի վեր քա­շուիլ սկսած էր, բայց հա­կա­ռակ ա­տոր, դեռ հոն մնա­ցող­նե­րուն թի­ւը կա­րե­լի էր բա­ւա­կան մեծ նկա­տել:

ՅԱ­ԿՈԲ  ՆԱԼ­ՊԱՆՏ  ՏԼՏԼԵԱՆ

Գրաքն­նու­թեան ճնշող
Պար­տադ­րող
Պե­տա­կան մե­քե­նա­յին տակ կքող
Ա­ղա­ւա­ղուած - աղ­ճա­տուած
Մա­մու­լին նման

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

1989, Վե­նե­տիկ:

Յար­գե­լի վար­դա­պետ մը, ո­րուն ա­նու­նը այժմ չեմ կրնար մտա­բե­րել, եւ ես եր­կիւ­ղա­ծու­թեամբ մուտք կը գոր­ծենք Santa Maria Gloriosa dei Frari ե­կե­ղե­ցին:

Մարդ­կա­յին ա­ռօ­րեան, որ­քան ալ ըլ­լայ ծան­րա­բեռ­նուած, եր­բեք ի վի­ճա­կի չէ ազ­դե­լու բնու­թեան վրայ։ Բնու­թիւ­նը ու­նի իր թա­փը, իր հոս­քը... Մարդ­կու­թեան եր­թը ի՛նչ որ ալ ըլ­լայ, ո՛ր մէկ ժա­մա­նա­կին ի՛նչ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն որ ալ ըլ­լայ, վեր­ջին հա­շուով՝ բնու­թիւնն է, որ կը պար­տադ­րէ ա­մէն ինչ։

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Հայ ժո­ղո­վուր­դի ե­րաժշ­տա­կան ա­րուեստն ու բարձ­րար­ժէք ժա­ռան­գու­թիւ­նը հա­մաշ­խար­հա­յին ճա­նաչ­ման ու գնա­հատ­ման ար­ժա­նաց­նե­լու նուի­րա­կան գոր­ծին մէջ կ՚ա­ռանձ­նա­նայ ա­նու­նը Ք­­րիս­տա­փոր ­Կա­րա-­Մուր­զա­յի (1853-1902), ո­րուն ծննդեան տա­րե­դար­ձը կը նշենք ­Մարտի 2-ին։