Ընկերա-մշակութային

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

«Ոեւէ մէկը երբեք զԱստուած չէ տեսած, բացի Միածինէն, որ Աստուած է եւ Հօրմէն անբաժան. եւ Որդին էր որ մեզի ճանչցուց զայն» (Յհ 1.18)։
Քրիստոսաւանդ ուսուցումները, Քրիստոսի բերնէն արտաբերուած բարոյախօս քարոզխօսութիւնները կը միտին կորուսեալ մարդու կեանքը ամբողջապէս փոխակերպել՝ զայն հեռու պահելու կորստաբեր ճանապարհներէ եւ առաջնորդելու դէպի խաղաղ նաւահանգիստ։ Աստուածորդին միայն չխօսեցաւ, չքարոզեց, չյորդորեց, այլ խօսքի սահմանները անդրանցնելով՝ Իր խօսքը ապրեցաւ ու կեանքի կոչեց։

Պոմոնթիի Մխիթարեան վարժարանի սանուց միութեան հովանաւորութեան տակ ստեղծուած «Բարեւ» թատերախումբը երէկ երեկոյեան հանդէս եկաւ Կեդրոնական սանուց միութեան բեմին վրայ։ Բեմադրիչ Սօսի Ճնտոյեանի մականին ներքեւ խումբը ներկայացուց երկու խաղ։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

«Թայմ» պարբերականը իր անցեալի թիւերէն նիւթ մը թարմացուցած է, ուր կը խօսուի նաեւ հայազգի գրող Մայքըլ Արլէնի մասին: Խումբ մը գրողներու հետ քննութեան առնելով նաեւ Արլէնի անունը, պարբերականը կը յիշեցնէ, որ ժամանակին աշխարհահռչակ գրողը այսօր գրեթէ մոռացութեան մատնուած է:

Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Պոլիսն ու հայը բարեկամ են հին ժամանակներէ ի վեր։ Նախկին Պոլսոյ հայկական ուրուագիծը՝ ի համեմատ ներկայիս, տասնամեակներու, դարերու յարափոփոխ ժամանակաշրջանին, գրեթէ անճանաչելիօրէն փոխուած է։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայագէտ, արեւելագէտ, գրող, գրականագէտ, հրապարակագիր, հասարակական գործիչ Յակոբ Սիրունի (Ճոլոլեան) 1965-1969 թուականներուն «Էջմիածին» հանդէսին մէջ, շարունակաբար կը ստորագրէ «Կոմիտասին հետ» խորագրով յօդուածաշարքը: Սիրունի, որ ծնած էր Ատաբազար, 1901 թուականին ընտանիքին հետ Պոլիս կը տեղափոխուի, կը յաճախէ Պոլսոյ Էսայեան վարժարան, կը շարունակէ ուսումը ու շրջանաւարտ կը դառնայ յաջորդաբար Կեդրոնական վարժարանէն՝ 1909-ին եւ Պոլսոյ համալսարանի իրաւագիտական բաժնէն՝ 1913-ին։

Կեդրոնականի ընտանիքը երէկ մեծ խանդավառութիւն ապրեցաւ տարեկան աւանդական Բաժակի օրուան առթիւ։ Զանազան սերունդներէ սաներ համախմբուեցան մեծ ուրախութեամբ, նաեւ դպրոցի նկատմամբ երախտագիտական զգացումներով տոգորուած։

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

«Միւսները բոլորն ալ իրենց աւելորդ գումարներէն նուիրեցին Աստուծոյ, մինչ անիկա՝ հակառակ կարօտեալ ըլլալուն, իր ամբողջ ապրուստը նետեց» (Ղկ 21.4)։
Ինքնատուչութիւն, ինքնամատոյց եւ ինքնընծայում բառերը որքա՜ն կը պատշաճին իսկատիպ քրիստոնեային ապրելակերպին ու նկարագրին, որ իր համակ կեանքն ու ողջ էութիւնը ողողած ու ջրդեղած է քրիստասաբոյր խօսքերով։ Խօսքեր, որոնք ո՛չ միայն քրիստոնէական կրօնքին հենքն ու կիզակէտը կը կազմեն, այլեւ՝ մարդկային փոխյարաբերական եւ ընկերային կեանքին մէջ փոխվստահութիւնը ամրապնդող ու փոխադարձ սէրը հիմնաւորող ազդակներ են։

Պատրիարքական ընդհանուր փոխանորդ Տ. Արամ Արք. Աթէշեանի տնօրինութեամբ Կէտիկփաշայի «Հրանդ Տինք» վարժարանը այցելեց Տ. Զաքար Քհնյ. Քոփարեան, որ հոգեւոր դաս-զրոյց մը ունեցաւ աշակերտներուն հետ։ Տէր հայրը դպրոցէն ներս հիւրընկալուեցաւ մեծ ջերմութեամբ։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Հայաստանի նոր կառավարութիւնը, իբրեւ գործելակերպ, որդեգրած է հանրային քննարկումներու ճանապարհը: Հասարակական հնչեղութիւն ունեցող որեւէ հարց յառաջիկային պիտի դրուի հանրային քննարկումի եւ այդ քննարկումներուն ժամանակ միայն յառաջացած կարծիքներուն, թեր ու դէմ կողմերուն արդիւնքին՝ կ՚ընդունուի որոշում մը:

Տեսակցեցաւ՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Երկարակեցութեան գաղտնիքը տակաւին չէ բացայայտուած։ Երկարակեացներու մեծամասնութեան կարծիքով գաղտնիքը կը կայանայ՝ առողջ ապրելակերպի, բնական սնունդի, մաքուր օդի, ջուրի եւ ամենէն կարեւորը՝ աշխատասիրութեան մէջ։ Աշխարհի հին ժողովուրդներէն՝ հայերը, թէպէտ ամենաերկարակեայց ազգերու առաջին շարքերը չեն զբաղեցներ, զոր օրինակ՝ ճաբոնցիները, իզլանտացիները, սակայն թէ՛ Հայաստան աշխարհի եւ թէ աշխարհասփիւռ հայութեան մէջ ունին դար մը ապրած կաղնիներ։