Հոգե-մտաւոր

ՊԱՅԾԱՌԱԿԵՐՊՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թիւն կամ Այ­լա­կեր­պու­թիւն՝ «Վար­դա­վառ»ը՝ հինգ Տա­ղա­ւար­նե­րու եր­րորդն է։ Քրիս­տո­նէա­կան հաս­կա­ցո­ղու­թեամբ Պայ­ծա­ռա­կեր­պու­թեան տօ­նը՝ Քրիս­տո­սի աս­տուա­ծու­թեան բա­ցա­յայտ­ման տօ­նախմ­բու­թիւնն է։

ԱՊԵՐԱԽՏՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ կեան­քի ըն­թաց­քին զա­նա­զան դէպ­քե­րու ա­կա­նա­տես կ՚ըլ­լայ, կ՚ապ­րի, կ՚ազդուի ու կը տպա­ւո­րուի, ո՛ր մէ­կը հա­ճոյք, ու­րիշ մէ­կը ցաւ կը պատ­ճա­ռէ. ո՛ր մէ­կը կ՚անց­նի կ՚եր­թա՜յ, ու­րիշ մէ­կը տեղ կը գրա­ւէ մտքին ու սրտին մէկ ան­կիւ­նը, միշտ կը մնայ որ­պէս ան­բու­ժելի վէ՛րք մը…։

ՄՏՔԻ ԿԱՐՈՂՈՒԹԻՒՆՆԵՐԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դուս սե­փա­կա­նու­թիւ­նը հո­գի՛ն է, եւ ա­նոր զօ­րու­թեան մի­ջո­ցով կը հաս­նի ի­մաս­տա­սի­րա­կան ու գա­ղա­փա­րա­յին վե­րելք­նե­րու եւ մտքին կա­րո­ղու­թիւն­նե­րը կը ծա­ռա­յեց­նէ մարդ­կա­յին քա­ղա­քակր­թու­թեան յա­ռաջ­դի­մու­թեան ու լու­սա­ւո­րու­թեան։

ՆՈՐ ՍԻՐՏ ԵՒ ՆՈՐ ՀՈԳԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Զե­զի նոր սիրտ պի­տի տամ, ու ձեր ներ­սի­դին նոր հո­գի պի­տի դնեմ» (Ե­ԶԵԿ. ԼԶ 26)։ Ներ­քին խա­ղա­ղու­թիւ­նը անհ­րա­ժե՛շտ է մար­դուս հա­մար։ Խոր­հե­ցէք, սի­րե­լի­նե՜ր, ան­գամ մը՝ ա­մէն ի՛նչ ու­նիք, բայց չու­նիք խա­ղա­ղու­թիւն, ի՜նչ պի­տի ար­ժեն ձեր ու­նե­ցած­նե­րը, երբ զա­նոնք չէք կրնար վա­յե­լել խա­ղա­ղու­թեամբ։

ՅԻՍՈՒՍԻ ԼԵՐԱՆ ՔԱՐՈԶԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­սուս, լե­րան վրայ խօ­սած քա­րո­զին մէջ՝ թան­կա­գին դա­սեր սոր­վե­ցուց Իր ա­շա­կերտ­նե­րուն՝ Աս­տու­ծոյ ա­պա­ւի­նե­լու, վստա­հե­լու անհ­րա­ժեշ­տու­թեան նկատ­մամբ։ Այս դա­սե­րը նպա­տակ ու­նէին քա­ջա­լե­րե­լու Աս­տու­ծոյ զա­ւակ­նե­րը բո­լոր դա­րե­րու եւ շրջան­նե­րու մէջ, ու մին­չեւ մեր օ­րե­րը՝ մե­զի կը հաս­նին ա­նոնք, մեզ խրա­տե­լու եւ սփո­փե­լու հա­մար։

ԱՊՐԵԼՈՒ ԻՐԱՒՈՒՆՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կեան­քին մէջ ա­նի­րաւ­ներ կը քա­լեն մեծ յա­ջո­ղու­թեամբ, իսկ ար­դար­ներ եւ ի­րա­ւա­ցի­ներ նկուն են ընդ­հան­րա­պէս։ Հին շրջան­նե­րէ ի վեր այս ի­րո­ղու­թիւ­նը չէ՛ փո­խուած՝ չա­րա­միտ­ներ կը յա­ջո­ղին եւ ար­դար­ներ կը ձա­խո­ղին։

«ԴՐԱԽՏ»ԻՆ ՄԱՆՐԱՆԿԱՐԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­կինք ու եր­կիր Աս­տու­ծոյ փառ­քը կը պատ­մեն ան­տա­րա­կոյս։ Միան­գա­մայն՝ յե­տին մաս­նի­կը «ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեան մեծ ծրագ­րին»։ Ցո­րե­նա­հա­տիկ մը, մէկ հա­տիկ գե­ղե­ցիկ ծա­ղիկ մը, դեղ­նած կամ կա­նաչ տե­րեւ մը, ձիւ­նի փա­թիլ մը, խո­տի անն­շան շեղբ մը, եւ հա­զար ու մէկ, տե­սակ տե­սակ բնու­թեան հրա­շա­լիք­ներ, վեր­ջա­պէս այն մի­լիո­նա­ւոր միա­ւոր­նե­րը՝ ո­րոնց­մով կը ստեղծուի, կը յօ­րի­նուի բնու­թեան հիա­նա­լի՜ հա­մայ­նա­պատ­կե­րը։

ԹԱՂՈՒԱԾ ԱՐԺԷՔՆԵՐ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնաւ խոր­հա՞ծ էք, թէ կեան­քի մէջ ի՜նչ ար­ժէք­ներ, բա­րիք եւ գե­ղեց­կու­թիւն­ներ կան՝ ո­րոնք թա­ղուած ու ծած­կուած՝ կը սպա­սեն, որ մէ­կը անդ­րա­դառ­նայ ի­րենց գո­յու­թեան եւ յայտ­նուին։ Ի՜նչ գան­ձեր կան պա­հուած, քօ­ղար­կուած՝ ան­յայտ, ո­րոնք կը սպա­սեն օգ­տա­կար ըլ­լա­լու, բայց ան­յայտ կը մնան՝ ան­տար­բեր ու ան­հոգ մար­դոց աչ­քին։

Էջեր