Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի­րա­րու հարց­նենք սի­րե­լի­նե՜ր. իր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին ա­նար­դա­րու­թիւն­նե­րու, ա­նի­րա­ւու­թիւն­նե­րու չեն­թար­կուած մէ­կը կա՞յ ար­դեօք։ Ա­մէն մարդ, քիչ կամ շատ չա­փով, դի­մա­ւո­րուած է ա­նի­րաւ ու ա­նար­դար դէպ­քե­րու հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­տե­լու­թիւ­նը, մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու վնաս պատ­ճա­ռող, ա­նոնց մշա­կու­մը կա­սեց­նող, ա­նոնց աճ­ման ար­գելք հան­դի­սա­ցող «ա՛խտ» մըն է։ Ե­թէ ո՛չ մարմ­նա­կան, այլ՝ բա­րո­յա­կան ախտ մը, հի­ւան­դու­թի՛ւն մըն է ա­տե­լու­թիւ­նը…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Նոր տա­րի» մը՝ նոր կեան­քի մը ա­ռա­ջին օրն է, որ մար­դուս կ՚ա­ւե­տէ նո­րո­գուած, բա­րե­փո­խուած նոր շրջան մը։ Ե­րա­նի՜ ա­նոնց, որ գի­տեն օգ­տա­գոր­ծել այդ նո­րու­թիւ­նը ի­րենց կեան­քէն ներս։ Ար­դա­րեւ, «Նոր»ը դի­մա­ւո­րել չի բա­ւեր, այլ պէտք է իւ­րաց­նե՛լ, օգ­տա­գոր­ծել, ա­ռիթ մը նկա­տել զայն, էա­պէս նո­րո­գուե­լու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ը­սեն՝ թէ ծե­րու­թեան շրջա­նը եր­կա­րա­տեւ ըլ­լա­լու հա­մար պէտք է կա­նուխ ծե­րա­նալ։ Ար­դա­րեւ տա­րի­քոտ ըլ­լալ եւ ծեր ըլ­լալ, թէեւ մեր­ձի­մաստ են, բայց էա­պէս կը տար­բե­րին ի­րար­մէ։ Տա­րիք ու­նե­ցող մէ­կը կրնայ ինք­զինք ե­րի­տա­սարդ զգալ, եւ փո­խա­դար­ձա­բար տա­րի­քը քիչ ըլ­լալ բայց ծեր զգալ ինք­զինք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պահ մը դի­տենք մեր շուր­ջը եւ անդ­րա­դառ­նանք բնու­թեան եւ ա­նոր մէջ մար­դուն ընդ­հա­նուր նկա­րագ­րին։ Ի՞նչ կը տես­նէք։ Բնու­թիւ­նը շա­րու­նակ կը շի­նէ, կ՚ար­տադ­րէ եւ կը պա­հէ, կը պահ­պա­նէ, հոգ կը տա­նի, կը խնա­մէ իր շի­նա­ծին։ Մարդ ի՞նչ կ՚ը­նէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին պատ­մու­թեան ա­մէն շրջա­նին՝ գա­ղա­փա՛րն է, որ բարձր բռնած է մար­դուն ար­ժա­նա­ւո­րու­թիւնն ու ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւ­նը, քա­նի որ գա­ղա­փա­րի եզրն է, որ մարդս կը բարձ­րաց­նէ եւ կը զա­տէ միւս բո­լոր ապ­րող էա­կա­նե­րէ։ Ար­դա­րեւ գա­ղա­փա՛րն է, որ ըն­թա­ցքը կ՚ո­րո­շէ կեան­քին եւ մարդս կ՚ուղ­ղէ նպա­տա­կի մը՝ հասկ­նա­լու կեան­քին ի­մաս­տը իր բո­լոր ե­րես­նե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ երկ­խօ­սու­թեամբ միայն կը հաս­նի ճշմար­տու­թեան, ան այս մի­ջո­ցով է, որ կրնայ գտնել ճշմար­տու­թիւ­նը եւ եր­ջան­կու­թիւ­նը՝ զորս ան­դա­դար փնտռած է դա­րե­րէ ի վեր։ Մար­դուն ար­ժա­նա­պա­տուու­թեան ա­մե­նավ­սեմ ե­րե­ւոյ­թը կը գտնուի մար­դուն Աս­տու­ծոյ հետ հա­ղոր­դակ­ցե­լու կո­չու­մին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տոս ե­կաւ աշ­խար­հին իր՝ ամ­բողջ սի­րով ու խո­նար­հու­թեամբ, բայց մար­դոց սիր­տը եւ հո­գին լե­ցուած էր աշ­խար­հիկ տե­սակ տե­սակ հրայրք­նե­րով, զա­նա­զան զբա­ղում­նե­րով՝ ուր տեղ չկար սի­րոյ, խո­նար­հու­թեամբ ի­րեն տեղ փնտռող Քրիս­տո­սի ան­կեղծ սի­րոյն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հար­ցում մը ու­նիմ սի­րե­լի՜­ներ՝ ո­րուն բա­նա­ւոր պա­տաս­խան մը կը փնտռեմ։ Թէեւ սա­կա­ւա­թիւ մեր օ­րե­րուն, բայց մեր շուր­ջը կան ծա­ռեր, ո­րոնք եր­կար տա­րի­ներ կը գտնուին հոն՝ ուր կը տես­նենք ա­մէն օր։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դու հայ­րու­թեան ա­կուն­քը Աս­տու­ծոյ հայ­րու­թի՛ւնն է, ան է հի­մը ծնող­նե­րուն մա­տու­ցուած պա­տի­ւին։

Ան­չա­փա­հաս թէ խե­լա­հաս, զա­ւակ­նե­րուն յար­գան­քը ի­րենց հօր կամ մօր հան­դէպ՝ կը սնա­նի բնա­կան սէ­րէն, ծնած՝ զի­րենք ի­րա­րու միաց­նող զօ­դէն։ Ան խնդրուած է աստուա­ծա­յին պա­տուէ­րէն։