Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­շադ­րու­թիւն ե­թէ դարձ­նենք, սի­րե­լի՜­ներ, սա մեր ապ­րած կեան­քին, հոն պի­տի տես­նենք որ ան­հա­մար հա­կադ­րու­թիւն­ներ կը գտնուին՝ ո­րոնք ո­րո­շե­լու, զա­տե­լու եւ ա­նոնց­մէ նպաս­տա­ւո­րը, օգ­տա­կա­րը ընտ­րե­լու եւ ըստ այնմ մեր կեան­քին ըն­թացք մը տա­լու պար­տա­ւո­րու­թեան տակ կը գտնուինք։ Եւ ա­սի­կա լուրջ պա­տաս­խա­նա­տուու­թեան հարց մըն է, թէ՛ մեր ան­հա­տա­կան եւ թէ՛ ըն­կե­րա­յին կեան­քին հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս Օր­մա­նեա­նի գրա­կան կեան­քը կ՚ար­ժէ դի­տել ուղ­ղա­կի՛ իր իսկ աչ­քով։ Ու­րեմն հե­տե­ւինք «Խոհք Եւ Խօսք»ին մէջ իր տե­ղե­կու­թիւն­նե­րուն եւ տե­սու­թիւն­նե­րուն՝ զորս կը կար­դանք ՂԳ գլ­խուն մէջ, ուր Մա­ղա­քիա Ար­քե­պիս­կո­պոս «ամ­փո­փում մը կու տայ իր գրա­կան կեան­քին՝ որ կրնայ լա­ւա­գոյն գա­ղա­փա­րը տալ ի­րեն սի­րե­լա­գոյն ե­ղող նիւ­թին մա­սին»։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՜ր­քան կա­րե­ւոր է, սի­րե­լի՜­ներ, ներ­քին խա­ղա­ղու­թիւ­նը եւ խղճի ան­դոր­րու­թիւ­նը մար­դուս հա­մար։ Ո­մանք կ՚ը­սեն, թէ՝ մարմ­նա­կան ա­ռող­ջու­թիւ­նը, ֆի­զի­քա­կան կա­տա­րե­լու­թիւ­նը անհ­րա­ժե՛շտ է մար­դուս եր­ջան­կու­թեա­նը հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հրաշք» տա­ռա­ցիօ­րէն կը նշա­նա­կէ՝ մարդ­կա­յին ու­ժե­րը եւ կա­րո­ղու­թիւ­նը գե­րա­զան­ցող ե­րե­ւոյթ, սքան­չե­լի՛ք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚ը­սենք, սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, մարդ ստեղ­ծուած է իր նմա­նին օգ­նե­լու, ա­նոր թե­րու­թիւն­նե­րը ամ­բող­ջաց­նե­լու եւ տկա­րու­թիւն­նե­րը զօ­րաց­նե­լու հա­մար, եւ մէկ խօս­քով՝ մարդ կո­չուած է ի­րե­րօգ­նու­թեա՜ն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սի­րե­լի՜ բա­րե­կամ­ներ, մար­դիկ ընդ­հան­րա­պէս կը տես­նուին եւ կը ճանչ­ցուին ի­րենց ար­տա­քին ե­րե­ւոյ­թով, եւ շատ ան­գամ ծա­ծուկ կը մնայ ա­նոնց նե­րաշ­խար­հը։ Մինչ­դեռ մար­դուս նե­րաշ­խար­հը կը կազ­մէ «իս­կա­կան մարդ»ը՝ իր յու­զում­նե­րով, փա­փաք­նե­րով, կիր­քե­րով, մտա­ծում­նե­րով, մէկ խօս­քով՝ իր նկա­րագ­րո՛վ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք Մա­ղա­քիա Ար­քեպս. Օր­մա­նեա­նի «Խոհք Եւ Խօսք»ի ԾԷ հա­տուա­ծը ներ­կա­յաց­նել։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ան­ցեա­լի մա­սին տե­ղե­կու­թիւն ու­նե­նալ, մա­նա­ւանդ ան­ցեա­լը ար­ժա­նա­հա­ւատ անձ­նա­ւո­րու­թիւն­նե­րու վկա­յու­թեամբ ու­սում­նա­սի­րել եւ դի­տել, նկա­տե­լի է, որ ներ­կան շատ ա­ւե­լի հասկ­նա­լի եւ դիւ­րու­թեամբ ըմբռ­նե­լի կ՚ը­նէ, քա­նի որ ան շատ ա­ւե­լի յստակ կը տես­նուի։ Այդ իսկ պատ­ճա­ռով է որ ան­ցեա­լին պէտք է կա­րե­ւո­րու­թիւն ըն­ծա­յուի։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնու­թեան մէջ հա­կա­դիր ու­ժեր են չա­րը եւ բա­րին՝ մէ­կը ժխտա­կան, միւ­սը դրա­կան։ Մէ­կը՝ վնա­սա­կար, միւ­սը՝ օգ­տա­կա՛ր։ Եւ բա­րին չա­րին դար­մանն է միշտ, ո­րուն կա­րե­լի է ը­սել նաեւ՝ սխա­լի մը սրբագ­րու­թիւ­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ան­կա­րե­լի՜ է մարդ­կա­յին սէ­րը ըմբռ­նել ա­ռանց ըմբռ­նե­լու ա­նոր տա­ռա­պան­քը, ցա­ւը, վիշ­տը սրտին մէջ՝ զոր կը ստեղ­ծէ սէ՛­րը։
Կա՛ն այն­պի­սի տա­ռա­պանք­ներ՝ ո­րոնք սէր կը ստեղ­ծեն, եւ կա՛ն այն­պի­սի սէ­րեր, ո­րոնք ցաւ ու տա­ռա­պանք կը ստեղ­ծեն։