Յ. ՊԱԼԵԱՆ
Երեւան, ագահօրէն, ամէն օր, հեռատեսիլին պաստառին առջեւ նստած, ես ալ zapping կ՚ընեմ, ոչ թէ պատկերներու յաջորդականութեամբ ձանձրոյթ փարատելու համար, այլ բազմաթիւ կայաններէ յորդող հայերէն լսելու: Այդ կրկնուող, աղմկող, լուսաբանող, հմայող բառերով կ՚ապրիմ իմ իրաւութիւնս: Ափսոս, որ այդ հայերէնը յաճախ կը խարանուի օտար բառերով եւ օտարաբանութիւններով:
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
«Զուարթնոց» պատմամշակութային արգելոց-թանգարանին մէջ բացուած ուշագրաւ ցուցահանդէսը այս օրերու հայաստանեան գողտրիկ ձեռնարկներէն է: Հակառակ Երեւանի կեդրոնէն հեռու ըլլալուն, արգելոց-թանգարանին մէջ բացուած ցուցահանդէսը տեսնելու կը շտապեն արուեստի, գրականութեան սիրահարներ, արուեստասէրներ, քանի որ առաջին անգամն է, որ մէկ վայրի մէջ հաւաքուած եւ ցուցադրուած են այնքան բազմազան ցուցանմոյշներ, որոնք հայ մտաւորականութեան՝ ֆրանսախօս մշակոյթին մէջ ունեցած դերը ցոյց կու տան:
Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Հայ մեծանուն բանաստեղծներու աստղաբոյլ մը, իրենց հրաշակերտ ստեղծագործութիւններուն մէջ բազմիցս տուած են հայու բնութագիրը։ Այդ ստեղծագործութիւններէն ինծի հոգեհարազատ է Գէորգ Էմինի «Զարմանալի հայ» բանաստեղծութիւնը, թերեւս անոր համար, որ ես եւս՝ ներկայիս «Զարմանալի հայ»ու մը ապրելակերպ կը վարեմ՝ ծնած՝ Արցախ, Երեւան ուսանած, միտքս ու հոգիս բանտարկած հայրենեայց հողին մէջ՝ այժմ կը բնակիմ Պոլիս։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Անցնող օրերուն, Երեւանի եւ Արցախի մէջ, մեծ շուքով նշուեցաւ հայ պետական, ռազմական, հասարակական նշանաւոր գործիչ Արամ Մանուկեանի 140-ամեայ յոբելեանը: Արցախը պատահական չէր ընտրուած:
Աւազանի անունով Սերկէյ (Սարգիս) Յարութիւնի Յովհաննիսեան՝ Արամ ծնած է 1879 թուականի մարտ 19-ին, Արցախի Շուշի քաղաքին մէջ:
Ապրիլի 4-ին, 71 տարի առաջ, Գահիրէի, Եգիպտոս, մէջ մահացաւ հայ ժողովուրդի մեծարժէք տաղանդներէն բանաստեղծ, հրապարակագիր եւ ազգային-հասարակական գործիչ Վահան Թէքէեան (1878-1948)։
Սիրոյ եւ խոհականութեան, այլեւ հայու յուզականութեան ինքնատիպ բանաստեղծն է Վահան Թէքէեան, որուն ստեղծագործութիւնը յորդեցաւ սրտի եւ մտքի վարար զեղումով՝ խորապէս ապրուած յոյզերու խոհուն եւ գեղեցկագոյն աշխարհ մը բանալով հայոց սերունդներուն առջեւ։
ԱՆԱՀԻՏ ԿՕՇԿԱՐԵԱՆ
Երբ հնչէ այս երգը, անմիջապէս ունկնդիրը կը տեղափոխէ հեռաւոր, տաք, վիպապաշտական ու խորհրդաւոր արաբական հէքեաթներու աշխարհը: Ան ունի մոգական ուժ, որ ինքնաբերաբար կը ստիպէ մտովի պատկերացնելու տաք, արաբական անապատը ու կիզիչ արեւը, արաբական «Հազար ու մէկ գիշեր» հէքեաթներու վիպապաշտական սիրային պատմութիւն ու անաւարտ, կոտրուած կամ անհասանելի սէր...
Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Մեծ հօրս աչքերը ծերացած ծով էր,
Արեւի շող էր ու կեանքի տող էր…
Զաւէն պապիիս հետ կապուած յիշատակներս հատիկ-հատիկ փաթեթաւորած եմ ու կը պահեմ ապահով տեղ մը։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Աշխարհի ամենանշանաւոր աշտարակը կը տօնէ իր ծննդեան 130-ամեակը: Պողպատեայ գեղեցկուհին դար մը եւ երեսուն տարի կանգուն կը մնայ եւ ծերութեան նշաններ ցոյց չի տար:
Գրեց՝ ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Այսօր ժամանակները շատ փոխուած են։ 21-րդ դարը՝ գիւտարարութեան ժամանակաշրջանը, սրընթաց գնացքի մը պէս կ՚ընթանայ։ Մարդկութիւնը անդադար զարգացում ու յառաջընթաց կ՚ապրի, որու հետ միասին օր ըստ օրէ աշխարհի բնական պաշարները կաթիլ առ կաթիլ կը սպառին։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Մոսկուայի մէջ, վերջերս, մահացաւ հայագէտ, ռուսաստանցի գրող՝ Քիմ Պաքշի: Անոր անունը լսած ենք մեր պատանութեան տարիներուն, երբ Պաքշի ռուսական ամսագրերուն եւ թերթերուն մէջ յօդուածներ կը գրէր հայ ժողովուրդի, հայկական մշակոյթի եւ հայոց պատմութեան մասին։ Այդ յօդուածները, թարգմանուելով, կը տպագրուէին նաեւ Հայաստանի մամուլին մէջ:
