Պատրաստեց՝ ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Կ՚աւարտենք Եղիա Տէմիրճիպաշեանի մասին մեր աշխատասիրութիւնը, անոր կազմած «Փիլիսփայական բառարան»էն փունջ մը բառեր ներկայացնելով մեր ընթերցողներուն: Բառարանը լոյս տեսած է Պոլսոյ մէջ, 1879 թուականին:
ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ
Բարիներուն,
Մինակներուն,
Լոյսով ջերմացողներուն,
Նամակներ չստացողներուն,
Հիւրեր չունեցողներուն,
Հաւատքով մոմ վառողներուն,
Երկինքէն բան մը հայցողներուն,
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Հասարակութեան մը մշակոյթը կարելի է հասկնալ անոր գրաւոր եւ բանաւոր գրականութենէն։ Լեզուն մտքի արտացոլումն է որպէս մշակոյթի կրողը: Ամենաընդհանուր ձեւակերպմամբ՝ մշակոյթը կը կազմէ մեր մտածումները, գործողութիւնները, համոզումները եւ արտայայտութիւնները:
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Հայ տպագրութեան պատմութիւնը անհնար է պատկերացնել առանց տառատեսակներու։ Հայ առաջին տպագրիչ Յակոբ Մեղապարտի եւ անոր հետեւորդներու հիմնած գործը բաւարար չէր հայ տպագրութեան պատմութիւնը կատարելագործելու համար։
ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ
«Գիտցի՛ր հայ ժողովուրդ, որ արժէք ես դու եւ խօսք ունիս ասելու այս նամարդ աշխարհին։ Հիւր ենք այստեղ ու դատ ու դատաստան ունինք։ Երկիր ունինք։
ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ
Անակնկալ եղաւ հօրս մահը։ Ճիշդ է, քաղցկեղով հիւանդ էր, բայց անոր ընդունած սուղ դեղերով եւ անոնց արձանագրած փայլուն արդիւնքներով՝ «գոնէ հինգ տարի կ՚ապրի», վստահեցուցած էին յոյս ծախող մեր բժիշկները։
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
1990 թուականին Ֆրանսայի Մոնտիոնեան գրական մրցանակին կ՚արժանանայ անցեալ դարասկիզբին գրուած գիրք մը՝ «Ճանապարհորդութիւն Սեն Փեթերսպուրկէն Արարատ՝ 1899-ին» խորագրով:
ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ
Դեռ մանուկ էի, Հալէպի մեր տան դուռին զանգը ամէն առտու նոյն ժամուն կը հնչէր։ Մայրս, այցելուին ով ըլլալը գիտնալուն համար, առանց շտապելու, կաթսայ մը առած կ՚երթար, դուռը կը բանար, կաթսան երկարելով՝ «մէկ քիլօ» կ՚ըսէր կաթնավաճառ Ապու Աշրաֆին։
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Ա՜խ, այն հին ժամանակները, մեր մանկութիւնն ու վաղ պատանեկութիւնը, այն երանելի ժամանակները, երբ կը ժպտէինք մեր սիրելիներու հետ, որոնք գուցէ հիմա մեզ հետ չեն…
ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
1911 թուականի ամրան Կոմիտաս Վարդապետ դասախօսութիւն մը կ՚ունենայ Էսաեան վարժարանին մէջ, Բերա: Ան կը խօսի պարի մասին՝ կարեւորելով պարը հայ մանուկի կեանքին մէջ:
