Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Նոյեմբեր 10-ի առաւօտը բացուեցաւ մղձաւանջային տրամադրութեամբ: Ամբողջ գիշեր ցուցարարները աղմկեցին, ջարդեցին եւ փշրեցին կառավարական վայրերուն մէջ՝ դէմ արատայայտուելով նոր իրողութեան, որուն առջեւ կեցած են Հայաստանն ու Արցախը:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Պատերազմի օրերուն ամէն անգամ երբ կը հնչէր հեռաձայնը, մինչեւ ընկալուչին հասնիլը՝ սիրտդ կը բաբախէր քանի մը անգամ առաւել ուժգին: Մենչեւ հեռաձայնին հասնիլը մտքերդ իրարու կը խառնուէին: Կը սկսէիր զբաղիլ գուշակութեամբ. արդեօք հեռաձայնողը ո՞վ է, ի՞նչ լուր պիտի յայտնէ...
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Երանի՜ մահացողներուն, երանի՜ մահացածներուն… անոնք չեն ապրիր այն ցաւը, ինչ որ մենք այժմ կը զգանք:
Երանի՜ խենթերուն, որ սա պահուն կը ցնծան: Երանի՜ ոչ-հայերուն:
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Ընթացիկ նոյեմբեր ամսուն կը լրանայ հայ հոգեւորական, բանասէր-բանահաւաք, ազգագրագէտ, հասարակական գործիչ Գարեգին Եպիսկոպոս Սրուանձտեանցի ծննդեան 180-ամեակը: Հայոց մեծերէն յոբելեան մը եւս, որ մնաց ժամանակի թոհուբոհին տակ, եւ այս խառնակ օրերուն մամուլն է միակ վայրը, ուր կը յիշատակուին մեր երախտաւորները՝ իրենց յոբելեաններով:
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Անհնար եւ անպատասխան սէրէ տառապած երիտասարդ Վերթեր խորհած է, թէ իր ցաւերէն փրկուելու միակ ելքը ինքնասպանութիւն գործելն է։ Տխուր, մելամաղձոտ տողերովը Կէօթէ իր ընթերցողները «ներքաշած» է այդ տանջանքներու մէջ։
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Կրնայ ըլլալ որ տեղին չէ այս կարճ գրութիւնս, բայց անհրաժեշտութեան համար ուզեցի արձանագրել այս մի քանի տողերը, որոշ պարզաբանումներ կատարելու՝ կարդալու եւ հասկնալու միջեւ եղող տարբերութիւնը ցոյց տալու համար տեղեկատուական դաշտէն ներս։
ՄԱՆՈՒԷԼ ՔԷՇԻՇԵԱՆ
2019-2020 տարեշրջանին, երրորդ տարին ըլլալով հալէպահայ քուէյթաբնակ բարերար մտաւորական Կիրակոս Գույումճեան «Ներսէս Շնորհալի» մրցանակով կը շարունակէ քաջալեր հանդիսանալ հայկական վարժարաններու 12-րդ կարգի առաջնակարգ այն ուսանողները, որոնք պետական լրացուցիչ քննութիւններուն առաջին երեք բարձրագոյն նիշերը կ՚ապահովեն:
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Երեւանի Աբովեան փողոցին վրայի Գեղագիտութեան Ազգային կեդրոնէն ներս բացուած է ցուցահանդէս մը. կը ցուցադրուի հայ գեղարուեստական լուսանկարչութեան նշանաւոր ներկայացուցիչ Գագիկ Յարութիւնեանի «Ղարաբաղ» շարքը՝ 29 լուսանկարչական աշխատանքով:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
-Մարիամս պիտի երթամ,- կնոջն ամուր կուրծքին սեղմելով, տամուկ աչքերով ըսաւ կամաւորը:
-Կ՚աղաչեմ, մի՛ երթար... մնայ մեզի հետ՝ ինձ ու մեր չծնած երեխայի:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Մեր մեծերուն ժպիտը, ուրախութիւնը կեղծ էր, լիաթոք չէր. հայեացքի խորքին մէջ անհուն տխրութիւն, թախիծ մը կար քօղարկուած:
Մեծ մայրս ու մեծ հայրս ընկերասէր, խնդումերես, հիւրընկալ ու սրտաբաց մեծութիւններ էին ինծի համար: Ժպիտն անպակաս էր իմ Իզապելլա մեծ մօր դէմքէն:
