Ընկերա-մշակութային

ԵՐԲ ՈՐ ԲԱՑՈՒԻՆ ԴՌՆԵՐՆ ՅՈՒՍՈՅ…

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Արուարձանային թաղէ մը անցած ատենս, կիսանկուղային յարկէ մը, կենդանի երգեցողութեան ձայն լսեցի՝ «Երբ որ բացուին դռներն յուսոյ…»: Ապշած կեցայ, քանի որ վերջին շրջանին երգ չենք լսեր առհասարակ, իսկ այս երգը, մանաւանդ Հայաստանի մէջ չեմ լսած կենդանի կատարումով, կենցաղային վայրի մը մէջ, օրուայ տաղտուկ ժամի մը:

ԱՅՑ՝ ՀՕՐ ԱՇԽԱՏԱՎԱՅՐԸ

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Հօր աշխատավայրը երթալը, կարելի է ըսել երեխայի մը ամենաանմոռանալի պահերէն է։ Այսպէսով երեխան ականատես կը դառնայ, թէ հայրը ինչպէ՛ս առիւծի բերնէն ճաշասեղան կը հասցնէ հացը, որքա՛ն անդիմադրելի զօրութիւններով, անգութիւթիւններով լի է «կեանք» ըսուածը…

ԻՆՏՐԱՅԻ «ՆԵՐԱՇԽԱՐՀ»Ի ԱՆԳԼԵՐԷՆ ԹԱՐԳՄԱՆՈՒԹԵԱՆ ՀԱՒԱՆԱԿԱՆ ԽՈՒԹԵՐԸ

ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ

Հայ գրականութիւնը չունի ուրիշ գրող մը, որուն ոճը միանգամայն ըլլայ անհարթ, ոչ-դիւրընկալելի, դիւրահաղորդ ու ներգործական, որքան Ինտրայինը՝ պարարտացած քնարա- փիլիսոփայական տարրերով. մէկ խօսքով՝ ճարպոտ, սակայն ոչ-ճապաղ1. տաժանելի, սակայն ոչ-արհեստական2, եւ այս բոլորը՝ «Ներաշխարհ» գլուխ գործոց երկին մէջ, գրուած 1898-1900 թուականներուն, իսկ տպուած վեց տարի ետք՝ 1906-ին, Կ. Պոլիս:

ՄԱՐԴԻԿ

ԵՐԱՄ

Եկէք, այս անգամ, այս դահլիճը, դիմացի բեմն ու անոր վրայի երաժիշտները, զորս կը տեսնենք, տարբեր ակնոցով զննենք։ Անգամուայ մը համար նայինք անոնց ամենաիրական ակնոցով, որ կարելի է դնել մեր աչքերուն։

Էջեր