Օրակարգի նիւթերը

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Տ. Գա­րե­գին Արք. Պեք­ճեա­նի եւ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեա­նի մի­ջեւ ե­րէկ սկսաւ կա­րե­ւոր երկ­խօ­սու­թիւն մը։ Ե­կե­ղե­ցա­կան հա­մա­գու­մա­րէն ի վեր ան­ցած ժա­մա­նա­կա­հա­տուա­ծին տե­ղի ու­նե­ցան բազ­մա­թիւ բարդ ի­րա­դար­ձու­թիւն­ներ, յայ­տա­րա­րուե­ցան ի­րե­րա­մերժ դիր­քեր ու կա­տա­րուե­ցան հա­կա­դիր յայ­տա­րա­րու­թիւն­ներ։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Տ. Գա­րե­գին Արք. Պեք­ճեա­նի կող­մէ ե­րէկ մեր հա­մայն­քին խտա­ցեալ ձե­ւով փո­խան­ցուե­ցան պատ­գամ­ներ։ Տե­ղա­պահ ընտ­րուե­լէ վերջ ան զա­նա­զան ա­ռիթ­նե­րով հրա­պա­րա­կած էր իր տե­սա­կէտ­նե­րը՝ լու­սա­բա­նու­թիւն­նե­րու կամ զե­կոյց­նե­րու ձե­ւա­չա­փին մէջ։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Հայ­կա­կան գի­տա­կան աշ­խար­հը վեր­ջին օ­րե­րուն ու­նե­ցաւ ծանր կո­րուստ մը. ոչ եւս է ա­կա­դե­մի­կոս Վլա­տի­միր Բար­խու­դա­րեան։ 90 տա­րե­կան հա­սա­կին վախ­ճա­նե­ցաւ ա­կա­նա­ւոր պատ­մա­բան Փրոֆ. Վլա­տի­միր Բար­խու­դա­րեան, ո­րուն յու­ղար­կա­ւո­րու­թիւ­նը տե­ղի ու­նե­ցաւ ան­ցեալ շա­բա­թա­վեր­ջին։ Իր կեն­սագ­րու­թիւ­նը դժուար թէ կա­րե­լի ըլ­լայ ամ­փո­փել սահ­մա­նա­փակ սիւ­նա­կի մը մէջ։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Պատրիարքական Աթոռին շուրջ ստեղծուած տագնապալի կացութիւնը կաթուածահարման եզրին հասցուցած է թրքահայ ազգային-եկեղեցական կեանքը:
Համայնքային շրջանակները ուշադրութեամբ կը հետեւին բոլոր իրադարձութիւններուն եւ երեք սրբազաններէն ակնկալութիւնը դարձած է զոհողութեան պատրաստակամութիւնն ու համագործակցութիւնը:

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Հա­մայն­քա­յին հրա­տապ օ­րա­կար­գի մթնո­լոր­տին մէջ, վեր­ջին օ­րե­րուն շփում մը տե­ղի ու­նե­ցաւ Սա­մա­թիոյ ըն­տա­նի­քի եւ թեր­թիս խմբագ­րու­թեան մի­ջեւ։ Միա­սին պա­տա­հա­բար ներ­կայ գտնուե­ցանք հա­ւա­քոյ­թի մը, ո­րու մի­ջա­վայ­րը յար­մար ա­ռիթ ըն­ձե­ռեց երկ­խօ­սու­թիւն մը հաս­տա­տե­լու։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Վա­րու­ժան Սա­յա­ճեա­նին հրա­ժեշտ տուինք շա­­բա­թա­վեր­ջին։ Կա­րե­լի է ը­սել, որ ան­ժա­մա­նակ էր իր կո­րուս­տը։ Ճիշդ է, որ ե­րի­տա­սարդ չէր, բայց խոր ծե­րու­թեան ալ հա­սած չէր։ Ան­բու­ժե­լի հի­ւան­դու­թիւ­նը զին­քը խլեց մեզ­մէ։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Մթագ­նած է դար­ձեալ մեր հա­մայն­քի եր­կին­քը։ Ե­րէ­կուան ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը թէ՛ մտա­հո­գու­թիւն եւ թէ ա­նո­րո­շու­թիւն ստեղ­ծած են մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քէն ներս։ Թէ ինչ­պէ՞ս թրքա­հայ ազ­գա­յին-ե­կե­ղե­ցա­կան կեան­քը դուրս պի­տի գայ առ­կայ տակ­նու­վրայ կա­ցու­թե­նէն։ Սա է ներ­կայ հրա­տապ հար­ցը։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Պատ­րիար­քա­կան ընտ­րու­թեան առ­կա­խեալ գոր­ծըն­թա­ցը թե­ւա­կո­խած է ան­կիւ­նա­դար­ձա­յին փուլ մը։ Այ­սօր կ՚ընտ­րուի Ա­թո­ռի տե­ղա­պա­հը, որ յա­ռա­ջի­կայ շրջա­նին մեր հա­մայն­քը պի­տի ա­ռաջ­նոր­դէ պատ­րիար­քա­կան ընտ­րու­թեան։ Վեր­ջին ինն տա­րի­նե­րու ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րուն լոյ­սին տակ սա շատ լուրջ ու նոյն­քան պա­տաս­խա­նա­տու պահ մըն է։

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Պատրիարքական Աթոռի Եկեղեցականաց համագումար-ժողովը այս Չորեքշաբթի պաշտօնի պիտի կոչէ տեղապահ մը՝ փոթորկալից իրադարձութիւններէ վերջ:
Եթէ մեր համայնքը պատուով, բաց ճակատով դուրս գայ այս պատասխանատու փուլէն, ապա լուրջ պատնէշ մը յաղթահարած պիտի ըլլայ պատրիարքական ընտրութեան ճանապարհին:

ԱՐԱ ԳՕՉՈՒՆԵԱՆ

Յար­գե­լի Տքթ. Մի­նաս Գո­ճա­յեան,
Կար­դա­ցինք Ե­րու­սա­ղէ­մի Պատ­րիար­քի Իս­թան­պուլ այ­ցե­լու­թեան վե­րա­բե­րեալ ձեր գրու­թիւ­նը, որ լոյս տե­սած է Պէյ­րու­թի «Զար­թօնք»ի եւ Լոս Ան­ճե­լը­սի «Նոր Օր»ի այ­սօ­րուան թի­ւե­րուն մէջ։ Խո­րա­պէս շնոր­հա­կա­լու­թիւն կը յայտ­նենք ձեր ար­ձա­գան­գին հա­մար եւ հա­ւա­տա­ցէք՝ սա զուտ քա­ղա­քա­վա­րա­կան մղում­նե­րով չէ։