Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ե­րա՜զ մը տե­սայ. վար­դաս­տան մը, պար­տէզ մը՝ ուր մար­դիկ սի­րով կը խօ­սէին, սի­րով կը վա­րուէին ի­րա­րու հետ։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կար­դա­լը ան­շուշտ որ հա­ճոյք կը պատ­ճա­ռէ մար­դուս, քա­նի որ մարդ բնա­կան հե­տաքրք­րու­թիւն մը ու­նի սոր­վե­լու, գիտ­նա­լու եւ տե­ղե­կա­նա­լու։ Մար­դուս այս ըն­դո­ծին պա­հանջ­քը ա­մե­նէն ազ­դու կեր­պով կը գո­հաց­նէ ըն­թեր­ցու­մը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ըն­կե­րա­յին կեան­քի ներ­դաշ­նա­կու­թեան եւ ընդ­հա­նուր խա­ղա­ղու­թեան ու ան­դոր­րու­թեան վտանգ սպառ­նա­ցող մարդ­կա­յին ա­րարքն է՝ դա­տար­կա­խօ­սու­թիւ­նը, այ­սինքն ա­նի­մաստ, անն­պա­տակ եւ սնա­մէջ ա­մէն խօ­սակ­ցու­թիւն եւ նող­կա­լի ու­նայ­նամ­տու­թիւնն է մար­դոց, այ­սինքն ա­ռանց հե­տե­ւան­քը խոր­հե­լու, ա­ռանց դա­տե­լու, բա­նա­կա­նու­թեան ներ­հակ գա­ղա­փար յայտ­նե՛լ, ո­րոնք ա­մե­նէն շատ վնաս կը պատ­ճա­ռեն մարդ­կա­յին ըն­տա­նի­քին, մարդ­կու­թեան ընդ­հա­նուր կա­ռու­ցուած­քին, կա­տա­րե­լա­գոր­ծու­թեա­նը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի­րա­կա­նին, անն­շան եւ սո­վո­րա­կան ե­րե­ւոյթ­ներ ե­թէ խոր­հիք, շատ ա­ւե­լի մեծ գա­ղա­փար­ներ կրնան ստեղ­ծել։ Ա­մէ­նօ­րեայ, ըն­թա­ցիկ կան այն­պէս պա­տա­հար­ներ՝ ո­րոնք ի­րենց տես­նուա­ծէն շատ ա­ւե­լի վեր ի­մաստ­ներ ու­նին։ Ե­թէ մէ­կը շրջա­հա­յեաց է, հա­ճոյք կ՚առ­նէ ա­մէն մէկ ի­րա­դար­ձու­թե­նէն ի­մաստ մը քա­ղե­լէ, կը տես­նէ ու կը խոր­հի ա­նոնց վրայ եւ կ՚ընդ­լայ­նէ իր մտա­յին հո­րի­զո­նը եւ կ՚ըն­դար­ձա­կէ միտ­քը։

Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սը ե­րէ­կուան Սրբա­դաս­ման ա­րա­րո­ղու­թեան ըն­թաց­քին հան­դէս ե­կաւ հե­տե­ւեալ պատ­գա­մով, զոր կը ներ­կա­յաց­նենք ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի վե­րա­ծե­լով։

«Իսկ ե­թէ նա­խա­տի­ցի՛ք եւս վասն ա­նուանն Քրիս­տո­սի, ե­րա­նե­լի՛ էք, զի …Աս­տու­ծոյ Հո­գին ի վե­րայ ձեր հան­գու­ցեալ է»
(Ա ՊԵՏ. Դ 14)

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի­րա­րու հարց­նենք սի­րե­լի­նե՜ր. իր ամ­բողջ կեան­քի ըն­թաց­քին ա­նար­դա­րու­թիւն­նե­րու, ա­նի­րա­ւու­թիւն­նե­րու չեն­թար­կուած մէ­կը կա՞յ ար­դեօք։ Ա­մէն մարդ, քիչ կամ շատ չա­փով, դի­մա­ւո­րուած է ա­նի­րաւ ու ա­նար­դար դէպ­քե­րու հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­տե­լու­թիւ­նը, մարդ­կա­յին յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րու վնաս պատ­ճա­ռող, ա­նոնց մշա­կու­մը կա­սեց­նող, ա­նոնց աճ­ման ար­գելք հան­դի­սա­ցող «ա՛խտ» մըն է։ Ե­թէ ո՛չ մարմ­նա­կան, այլ՝ բա­րո­յա­կան ախտ մը, հի­ւան­դու­թի՛ւն մըն է ա­տե­լու­թիւ­նը…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Նոր տա­րի» մը՝ նոր կեան­քի մը ա­ռա­ջին օրն է, որ մար­դուս կ՚ա­ւե­տէ նո­րո­գուած, բա­րե­փո­խուած նոր շրջան մը։ Ե­րա­նի՜ ա­նոնց, որ գի­տեն օգ­տա­գոր­ծել այդ նո­րու­թիւ­նը ի­րենց կեան­քէն ներս։ Ար­դա­րեւ, «Նոր»ը դի­մա­ւո­րել չի բա­ւեր, այլ պէտք է իւ­րաց­նե՛լ, օգ­տա­գոր­ծել, ա­ռիթ մը նկա­տել զայն, էա­պէս նո­րո­գուե­լու։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ը­սեն՝ թէ ծե­րու­թեան շրջա­նը եր­կա­րա­տեւ ըլ­լա­լու հա­մար պէտք է կա­նուխ ծե­րա­նալ։ Ար­դա­րեւ տա­րի­քոտ ըլ­լալ եւ ծեր ըլ­լալ, թէեւ մեր­ձի­մաստ են, բայց էա­պէս կը տար­բե­րին ի­րար­մէ։ Տա­րիք ու­նե­ցող մէ­կը կրնայ ինք­զինք ե­րի­տա­սարդ զգալ, եւ փո­խա­դար­ձա­բար տա­րի­քը քիչ ըլ­լալ բայց ծեր զգալ ինք­զինք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պահ մը դի­տենք մեր շուր­ջը եւ անդ­րա­դառ­նանք բնու­թեան եւ ա­նոր մէջ մար­դուն ընդ­հա­նուր նկա­րագ­րին։ Ի՞նչ կը տես­նէք։ Բնու­թիւ­նը շա­րու­նակ կը շի­նէ, կ՚ար­տադ­րէ եւ կը պա­հէ, կը պահ­պա­նէ, հոգ կը տա­նի, կը խնա­մէ իր շի­նա­ծին։ Մարդ ի՞նչ կ՚ը­նէ։