Հարթակ

«ԻՆՁ ՍՆԱՀԱՒԱՏ ՉՀԱՄԱՐԷՔ…»

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Երեւանի կեդրոնական փողոցներէն մէկուն մայթին վրայ, վաթսուններուն բարեւ տուող, իր արդուզարդին ուշադիր կին մը, շեղ քայլերով կը յառաջանար եւ դիմակին տակէն լսելի քրքիջ մը կ՚արձակէր: Դէմքէն միայն աչքերը կ՚երեւէին, բայց արդէն բաւարար էր անոնց տեսքէն նկատել տարօրինակ եւ ձայնեղ ուրախութիւն մը:

ԱՇՆԱՆ ԳԻՇԵՐ ՄԸ

ՄԱՔՍԻՄ ԿՈՐՔԻ
Թրգմ. ՊԵՐՃՈՒՀԻ ՏԱՅԵԱՆ-ՄԱԿԱՐԵԱՆ

Անգամ մը աշնան պատահեցաւ, որ շատ անհաճոյ եւ անպատեհ դիրքի մը մատնուիմ, հազիւ թէ քաղաք ոտք կոխած էի, տեսայ, թէ տասնոց մը իսկ չկար գրպանիս մէջ պանդոկ մը գիշերելու համար։
Հագուստներս մաս առ մաս ծախելէ վերջ, առանց որոնց կարելի կ՚ըլլար կեանքը դարձեալ շարունակել, եկայ թաղամաս մը, ուր ամբողջ նաւարկութեան եղանակին կը փրփրէր աղմկարար եւ աշխատասէր կեանքով մը։

ՍՓԻՒՌՔԸ՝ ՇՓՈԹԱՀԱՐ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ճիշդ խօսք է, որ սփիւռքահայութեան համար ամենակարեւորը եւ կիզակէտայինը՝ երկիր Հայաստանի անվտանգութիւնն ու ապահովութիւնն է։ Նոր մօտեցում մը չէ այս շեշտադրումը, ոչ ալ գեղեցիկ շարադրութեան մը հատուածը, որուն տարբերակները մե՜ծ շռայլութեամբ կը թափին մեր գլխուն՝ մասնաւորապէս այս օրերուն:

ԱՆՈՒՆԸ

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

-Հայաստա՛ն...
Նախադասութենէն լսեց միայն առաջին բառը՝ անունը, երբ կ՚անցնէր Վերնիսաժէն: Ձայնին հետ ընթացաւ նայուածքը՝ որսալու անունին տէրը:

«ՀՈԳԵՒՈՐ ՊԱՅՔԱՐ» (ՊԱԻՍԻՈՍ ԱԹՈՍԱՑԻ)

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

-Ո՜վ Ռոնտա. սուրբ մարդ մը չի՞ կրնար յայտնաբերել կախարդ մը կամ կանգնեցնել զինք իր կախարդական գործերէն:
-Ինչպէ՞ս կանգնեցնէ զայն: Կը խնդրես մարդէ մը, որպէսզի վախնայ Աստուծմէ եւ զգոյշ ըլլայ, որով իր կեանքի ընթացքով լաւ կերպով չ՚ընթանար, ապա իր հոգը չ՚ըլլար: 

ԵՏԵՒԻ ԿՈՂՄԸ

ԵՐԱՄ

Տարբեր քաղաք ըսելը սխալ է. բուն քաղաքն է ինքը։ Դուրսի կողմն է տարբերը, ընդամէնը՝ ցուցափեղկ։
Մինչ այն կողմ փայլուն է ամէն ինչ ու կոկիկ, քարերը սրբատաշ ու պատշգամները ֆրանսական, այստեղ արտաքին պատերէն ներս ու ետեւի կողմը շէնքերուն՝ ֆրանսացի չեն մարդիկ։ 

Էջեր