Արխիւ

Այ­սօր ե­րե­կո­յեան, Հա­յաս­տա­նի Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան եւ Ե­րե­ւա­նի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ՝ Ե­րե­ւա­նի Պե­տա­կան հա­մալ­սա­րա­նի եր­դի­քին տակ կը սկսի «Հայ­կա­կան աշ­խար­հը հա­մա­ցան­ցի մէջ» գի­տա­ժո­ղո­վը, որ տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ հա­մալ­սա­րա­նի կեդ­րո­նա­կան շէն­քին Գի­տա­կան խոր­հուր­դի նիս­տե­րու դահ­լի­ճին մէջ։

Ե­րե­ւա­նի Թէ­քէեան կեդ­րո­նը ժա­մադ­րա­վայրն էր պաշ­տօ­նա­կան հիւ­րե­րու, մամ­լոյ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րու եւ մշա­կու­­թա­սէր հան­րու­թեան, ո­րուն մէջ աչ­քա­ռու էր ե­րի­տա­սար­դու­թեան մեծ թի­ւը:

Ռիօ Տէ Ժա­նէյ­րո­յի մէջ ա­ւար­տե­ցան 31-րդ ա­մառ­նա­յին ո­ղիմ­պիա­կան խա­ղե­րը: Մա­րա­քա­նա մար­զա­դաշ­տին վրայ տե­ղի ու­նե­ցաւ ո­ղիմ­պիա­կան խա­ղե­րու փակ­ման պաշ­տօ­նա­կան հան­դի­սու­թիւ­նը: Փակ­ման այս հան­դի­սու­թեան գրե­թէ ամ­բող­ջու­թեամբ տե­ղի ու­նե­ցաւ անձ­րե­ւին տակ:

Մե­ծի Տանն Կի­լի­կիոյ Կա­թո­ղի­կո­սու­թեան Սի­սի եր­բեմ­նի մայր տա­ճա­րի եւ յա­րա­կից կա­թո­ղի­կո­սա­կան հա­մա­լի­րի սե­փա­կա­նու­թեան ի­րա­ւուն­քի վե­րա­ձեռք­բեր­ման ա­ռա­ջադ­րու­թեամբ Ան­թի­լիա­սի կող­մէ բա­ցուած դա­տին ճա­կա­տա­գի­րը կը մնայ անս­տոյգ։

Այս ա­ռա­ւօ­տեան կա­նուխ ժա­մե­րուն Թուրք զի­նեալ ու­ժե­րը լայ­նա­ծա­ւալ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րու ձեռ­նար­կե­ցին՝ Սու­րիոյ սահ­մա­նա­մերձ Ճե­րապ­լուս քա­ղա­քէն ներս մաք­րա­գոր­ծե­լու հա­մար «Ի­րաք-Շա­մի իս­լա­մա­կան պե­տու­թիւն» (Ի­ՇԻՊ) ա­հա­բեկ­չա­կան խմբա­ւոր­ման տար­րե­րը։

​Վաքըֆլըգիւղի մէջ նոր շրջանի խորհրդանշանը դարձած համալիրին շինարարութիւնը գրեթէ աւարտած:
Այս շաբաթավերջին Գնալը կղզիի մէջ տեղի պիտի ունենայ խրախճանք մը եւ ժողովուրդին պիտի բաժնուի աւանդական հարիսան:
Միհրան Ուլիկեան գոհ է կառուցման ծրագրի արդիւնքէն ու լաւատես ապագայի ձեռքբերումներու ուղղութեամբ:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Չա­րէն բա­րիք յա­ռաջ կու գա՞յ։ Ե­թէ ժո­ղովր­դեան ի­մաս­տու­թեան հա­մա­ձայն խօ­սինք, բա­րիք կու գա՛յ չա­րէն, քա­նի որ կ՚ը­սուի, թէ «չկա՛յ չա­րիք որ չծնի բա­րիք»։ Ու­րեմն կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թեան եւ վկա­յու­թեան հե­տե­ւե­լով կա­րե­լի է ը­սել, թէ չա­րէն բա­րիք յա­ռաջ կու գայ, եւ թէ՝ օգ­տա­կա՛ր բա­րիք։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ա­մէն բառ նշա­նա­կու­թիւն ու­նի եւ ա­մէն անձ տուեալ բա­ռին հաս­կա­ցո­ղու­թիւ­նը: Կ՚ը­սենք սփիւռ­քա­հա­յու­թիւն. միթէ՞ ան մէկ ամ­բող­ջու­թիւն է, ո­րու ա­նու­նով կը խօ­սուի. ե­թէ այդ­պէս է, ո՞ւր է իր հա­ւա­տոյ հան­գա­նա­կը, օ­րի­նա­կար­գը, որ հասկ­նա­լի ըլ­լայ ա­մէ­նուն՝ իր նպա­տա­կը, հե­ռան­կար­նե­րը եւ առ այդ՝ պար­տա­ւո­րու­թիւն­նե­րը:

​Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Ըստ Ե­րե­ւա­նի քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նի ո­րո­շու­մին՝ Բիւ­զանդ-Խան­ճեան փո­ղոց­նե­րու հատ­ման հա­տուա­ծին վրայ փռուած Վեր­նի­սա­ժը՝ հայ վար­պետ­նե­րու ձե­ռա­գործ աշ­խա­տանք­նե­րուն եւ ինք­նա­տիպ ի­րե­րուն բա­ցօ­թեայ տօ­նա­վա­ճա­ռը, ար­դիա­կան տեսք մը պի­տի ստա­նայ: