Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը շա­րու­նա­կենք ներ­կա­յաց­նել մեր սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն Վեր. Յ. Մսըր­լեա­նի խօ­սած քա­րո­զը՝ Ֆրէզ­նո­յի Հայ Պանդխ­տաց Ժո­ղո­վա­կան ե­կե­ղե­ցին՝ 5 Յու­լիս, 1953 թուա­կա­նին։

Տիար­պա­քը­րի գլխա­ւոր քա­ղա­քա­պետ Կիւլ­թան Քը­շա­նաք առ­նուե­ցաւ հսկո­ղու­թեան տակ՝ ա­հա­բեկ­չու­թեան հար­ցաքն­նու­թեան շրջագ­ծով։ Նոյն­պէս ձեր­բա­կա­լուե­ցաւ նաեւ հա­մա­քա­ղա­քա­պետ Ֆը­րաթ Ան­լը։

Ազ­գա­յին մեծ ժո­ղո­վը ե­րէկ ըն­դու­նեց ո­րո­շում մը, ո­րու հի­ման վրայ Յու­լի­սի 15-ը հռչա­կուե­ցաւ պաշ­տօ­նա­կան ար­ձա­կուրդ։ Խորհր­դա­րա­նէն ներս ե­րէկ հա­ւա­նու­թեան ար­ժա­նա­ցած նա­խագ­ծով՝ 15 Յու­լի­սը յետ այ­սու պի­տի նշուի որ­պէս ժո­ղովր­դա­վա­րու­թեան եւ ազ­գա­յին միաս­նա­կա­նու­թեան օր։

Մալ­թա­յի Ինք­նիշ­խան Մար­տա­կան Ուխ­տի Ար­քա­յազն ու Մեծ Վար­պետ Ֆրա Մե­թիու Ֆես­թինկ ա­ւար­տեց դէ­պի Ե­րե­ւան պաշ­տօ­նա­կան այ­ցե­լու­թիւ­նը՝ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Սերժ Սարգսեա­նի հրա­ւէ­րին ըն­դա­ռաջ։

Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Մեւ­լիւտ Չա­վու­շօղ­լու ե­րէկ յայ­տա­րա­րու­թիւն­նե­րով հան­դէս ե­կաւ Ի­րա­քէ ներս Մու­սու­լի գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն ա­ռըն­չու­թեամբ ու շեշ­տեց, որ ե­թէ Թուր­քիոյ դէմ սպառ­նա­լիք մը յա­ռա­ջա­նայ, ա­պա եր­կի­րը իր բո­լոր հնա­րա­ւո­րու­թիւն­նե­րը շարժ­ման պի­տի ան­ցը­նէ, նե­րա­ռեալ ցա­մա­քա­յին գոր­ծո­ղու­թեան մը վար­կա­ծը։ Ան որ­պէս օ­րի­նակ ցոյց տուաւ Սու­րիոյ մէջ Թուր­քիոյ կող­մէ «Ի­րաք-Շա­մի իս­լա­մա­կան պե­տու­թիւն» (Ի­ՇԻՊ) ա­հա­բեկ­չա­կան խմբա­ւոր­ման դէմ առ­նուած քայ­լե­րը։

Անգարա լուրջ մարտահրաւէր մը կը դիմագրաւէ Մուսուլի ազատագրման մասնակցութեան հարցին շուրջ:
Ռուսաստան լրաքաղութիւն կ՚ապահովէ թրքական կողմին՝ «Եփրատի վահան» գործողութեան համար:

Կարէն Աղամեան ծնած է 1946-ի Նո­յեմ­բե­րի 28-ին, Ե­րե­ւան: 1964-ին ա­ւար­տած է Ե­րե­ւա­նի Փանոս Թեր­լե­մե­զեա­նի ա­նուան գե­ղա­րուես­տի ու­սում­նա­րա­նը, 1969-ին՝ Ե­րե­ւա­նի Գե­ղա­րուես­տա-թա­տե­րա­կան հիմ­նար­կը: 1970-էն ի վեր կը դա­սա­ւան­դէ Երե­ւա­նի Գե­ղա­րուես­տա-թա­տե­րա­կան հիմ­նար­կին մէջ (1989-էն՝ փրո­ֆէ­սէօր, 1988-94 թուականնե­րուն՝ ամ­պիո­նի վա­րիչ): 1974-ին՝ կը դառնայ Հա­յաս­տա­նի նկա­րիչ­նե­րու միու­թեան ան­դամ: 1982-ին՝ ստա­ցած է Խորհրդային Հա­յաս­­տանի Ն­կա­րիչ­նե­րու միու­թեան վկա­յա­գիր՝ տա­րուայ լա­ւա­գոյն գե­ղան­կա­րի հա­մար: 1988-ին դար­ձած է Խորհրդային Հա­յաս­տանի ծ­րա­գող­նե­րու միու­թեան ան­դամ: 1998-էն ի վեր նախագահն է Հա­յաս­տա­նի Նկա­րիչ­նե­րու միու­թեան:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Ան­ցեալ տա­րի լրա­ցաւ 120-ա­մեա­կը ան­զու­գա­կան մար­դու մը, ո­րուն ա­նու­նը Ար­տօ­նագ­րուած գիւ­տե­րու հա­մաշ­խար­հա­յին մա­տեա­նին մէջ ամ­րագ­րուած է իբ­րեւ տասն­մէկ գիւ­տի հե­ղի­նակ: Իսկ այդ գիւ­տե­րը այն­պի­սի գիւ­տեր են, ո­րոնք 20-րդ դա­րէն սկսեալ փո­խած են մար­դոց կեան­քը:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​Թե­րեւս տա­րօ­րի­նակ թուի, բայց կան կարգ մը գիր­քեր, գրու­թիւն­ներ եւ կամ ար­ձա­նագ­րուած խօ­սակ­ցու­թիւն­ներ՝ ո­րոնք յա­ճախ կը կար­դա­ցուին կամ կը լսուին, ա­ռանց կրկնու­թիւն հա­մա­րե­լու եւ կար­ծես ա­մէն ան­գամ որ կը կար­դա­ցուի կամ կը լսուի, ո՛չ թէ կրկնու­թեան այլ նոր հե­ղի­նա­կու­թեան մը տպա­ւո­րու­թիւ­նը կը թո­ղու մար­դուս վրայ։ Թէեւ վե­րը «տա­րօ­րի­նակ» կո­չուե­ցաւ այս ե­րե­ւոյ­թը, սա­կայն բնա­կան է ա­սի­կա, քա­նի որ միտ­քը ա­մէն ան­գամ կը նո­րո­գուի եւ նո­րու­թիւն­ներ կը տես­նէ ա­նոնց մէջ։