Հարթակ

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Ե­րի­տա­սար­դը կը պրպտէ տան գզրոց­նե­րը, պրպտում­նե­րուն մի­ջո­ցին ա­մէն ինչ դուրս կը թա­փէ, ներք­նազ­գեստ­ներ, հա­գուե­լիք­ներ, թուղ­թեր կը լե­ցուին սե­նեա­կին ա­մէն կող­մը: Խառ­նաշ­փոթ վի­ճակ մը ու­նի ան: Ի՞նչ է փնտռա­ծը ար­դեօք: Ձեռ­քին մէջ դրա­մա­պա­նակ­ներ կան, մէ­կիկ-մէ­կիկ կը զննէ զա­նոնք, կը շրջէ ու կը թօ­թուէ, թե­րեւս կո­պեկ մը իյ­նայ, յոյ­սի նշոյ­լի մը պէս լու­սա­ւո­րէ զինք: Սա­կայն ի զուր, դրա­մա­պա­նակ­նե­րուն մէջ ոչ կո­պեկ­ներ կան, ոչ ալ թղթադ­րամ­ներ:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Այս աշ­խար­հիկ կեան­քին մէջ ի՞նչն է կա­րե­լին եւ ի՞ն­չը՝ ոչ։ Ան­հա­սա­նե­լի, ան­գի­տա­կից, հա­րե­ւան կամ թշնա­մի սահ­ման­ներ թե­ւա­կո­խե­լու ի­րա­ւա­սու­թիւն­նե­րը ո­րո՞նք են որ կրնան ան­հա­տա­կան, ըն­տա­նե­կան կամ ըն­կե­րա­յին մար­զե­րու մէջ յայտ­նա­բե­րուիլ։ Թէ­կուզ ե­թէ հզօր ես միտ­քով, ֆի­զի­քա­պէս կամ նիւ­թով (ոչ բո­լո­րը միա­տեղ), այն ժա­մա­նակ թե­րեւս քե­զի կա­րե­լի թուի ա­մէն ա­րարք, ի­րենց պայ­ման­նե­րով եւ պա­րա­գա­նե­րով. եւ սա­կայն՝ ո՛չ միշտ։

Ս. ՄԱՀ­ՍԷ­ՐԷ­ՃԵԱՆ

Յա­րու­թիւն Թո­րո­սեան ա­նու­նը ան­մի­ջա­կա­նօ­րէն ա­րուես­տա­սէ­րը կը կամր­ջէ հայ­կա­կան ար­դի գե­ղան­կար­չու­թեան հետ: Լի­բա­նա­նէն մին­չեւ եւ­րո­պա­կան ոս­տան­ներ, Հա­յաս­տան եւ ով­կիա­նո­սէն ան­դին՝ Միա­ցեալ Նա­հանգ­ներ, ա­նոր հռչա­կը ան­ցեալ դա­րու ուշ 50-ա­կան տա­րի­նե­րէն սկսեալ տա­րա­ծուած է նկար­չու­թեան աշ­խար­հին մէջ, ոչ միայն ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան վաս­տա­կին շնոր­հիւ, այլ նաեւ իբ­րեւ ա­րուես­տի ու գե­ղան­կար­չու­թեան դա­սա­խօս-ա­րուես­տա­բան:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Բա­ւա­կան ա­րագ, յա­ճախ անս­պա­սե­լի յայ­տա­րա­րու­թիւն­ներ կը հնչեն Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան թա­տե­րա­բե­մին վրայ:

Պատ­րաս­տեց՝ ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Եր­բեմն այն սխալ ըմբռ­նու­մը, կամ կար­ծի­քը կայ, որ ժո­ղովր­դա­յին եր­գիչ­ներ, դե­րա­սան­ներ եւ ընդ­հան­րա­պէս աստ­ղեր թե­թեւ­սո­լիկ, հա­ճո­յա­սէր եւ, ին­չո՞ւ չէ, նաեւ սահ­մա­նա­փակ հո­րի­զո­նով ան­ձեր են: Բա­րե­բախ­տա­բար այդ­պէս չէ…

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Շա­բաթ, Յու­նուա­րի 21-ին, Պէյ­րութ կը փրկուէր ա­հա­բեկ­չա­կան մեծ գոր­ծո­ղու­թե­նէ մը: Կի­րա­կի ա­ռա­ւօտ Լի­բա­նա­նի եւ շրջա­նա­յին զան­գուա­ծա­յին լրա­տուու­թեան մի­ջոց­նե­րու ա­ռա­ջին լու­րը յատ­կա­ցուած կ՚ըլ­լար Պէյ­րու­թի Համ­րա փո­ղո­ցին մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ձեր­բա­կալ­ման լու­րին:

ՎԱՐ­ԴԱՆ ԹԱՇ­ՃԵԱՆ

Մա­մու­լի է­ջե­րէն եւ կամ յու­շագ­րու­թիւն­նե­րու ընդ­մէ­ջէն շատ բան կար­դա­ցած ենք Մել­գո­նեա­նի հայ ու­սու­ցիչ­նե­րուն մա­սին: Նոյ­նը կա­րե­լի չէ ը­սել, սա­կայն, օ­տար դա­սա­տու­նե­րու պա­րա­գա­յին, մե­ծա­մաս­նու­թեամբ՝ յոյն, անգ­լիա­ցի եւ կամ ա­րաբ:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Հայ­կա­կան ար­ձա­կի մեծ վար­պետ­նե­րէն Մկրտիչ Ար­մէն (1906-1972) իր «­Հեղ­նար Աղ­բիւր» վի­պա­կով ար­ժա­նա­ւո­րա­պէս նո­ւա­ճած է ան­մա­հու­թեան ի­րա­ւուն­քը եւ իր հաս­տատ տե­ղը գրա­ւած է հայ գրա­կա­նու­թեան ­Մե­ծե­րու փա­ղան­գին մէջ։

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Հա­ւա­նա­բար յո­ռե­տես նկա­տուիմ այս գրու­թեանս պատ­ճա­ռով. սա­կայն, պահ մը դի­տենք մեր շրջա­պա­տը եւ ըստ այնմ ո­րո­շում կա­յաց­նենք։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Նա­մակ մըն է, որ կը հնչէ. նախ ձայն կու տայ, ա­յո ձայն մ­­՚է ան, որ կը տե­ղե­կաց­նէ նա­մա­կի մը գա­լուն մա­սին: Ա­մէն ինչ դիւ­րին է հի­մա, աշ­խարհն ամ­բողջ ա­փիդ մէջն է կար­ծես, բջի­ջա­յի­նիդ դո­ղը, ձայ­նէն ա­ռաջ, կը յու­շէ լու­րի մը մա­սին: Ար­դեօք ի՞նչ է նա­մա­կին պա­րու­նա­կու­թիւ­նը: